World of Love

SAMEN Zoveel keren al, hebben we geleefd, Ontelbare momenten, die ons steeds weer begeven. Die ene glimlach, die traan, De stilte die ons omringt, of het luidste kabaal. Dromen vol hoop, soms verslagen door pijn, Toch bleef jij naast me, hand in de mijne. Teleurstelling en overwinning, als schaduwen in het licht, Angst en moed, elke dag weer in evenwicht. Al lijkt het dat alles is geweest, Weten we, het leven komt opnieuw, steeds. Herhalend, maar toch nooit hetzelfde, Elke golf anders, elke storm, elk gebed. Maar in elk moment, ben jij bij mij, Ik houd je vast, ik laat je nooit meer vrij. Want elk ogenblik, hoeveel er ook zullen zijn, Was altijd van ons, al zoveel jaar, zo eindeloos fijn.

  Melk versus kokosmelk Melk, het is iets waar ik mee ben opgegroeid. Toch moet ik eerlijk toegeven: echt fan ben ik nooit geweest. De verhalen die de ronde deden over medicijnen die erin zouden zitten, maakten me er niet enthousiaster op. Maar toen ik kinderen kreeg, werd het onderwerp melk ineens een stuk belangrijker. Mijn zoon werd geboren met een melkallergie. Dat was echt geen pretje, kan ik je vertellen. Gelukkig is hij er overheen gegroeid, maar die tijd was niet gemakkelijk. Mijn dochter daarentegen, werd niet geboren met een melkallergie, maar kan toch niet goed tegen producten die melk bevatten. Kookroom in gerechten bijvoorbeeld, bezorgt haar vervelende maagklachten. Maar een ijsje of yoghurt? Dat gaat dan weer wel goed. Door al deze ervaringen zijn we min of meer toevallig overgestapt op kokosmelk. En geloof me, dat was een ontdekking. Kokosmelk is echt heerlijk! In dit blog wil ik dan ook graag de voor- en nadelen van kokosmelk samenvatten. Lees verder en aarzel niet om l

Ontdek de Kracht van Kunst: Dichten en Energetische Healing Kunst komt in vele vormen, en net als schrijven is dichten daar één van. Wat deze kunstvorm zo bijzonder maakt, is de enorme diversiteit die ze biedt. Er zijn ontelbare manieren om poëzie te creëren, met een breed scala aan materialen en stijlen. Dichten hoeft niet altijd kunstzinnig en abstract te zijn; het kan ook realistisch en zakelijk zijn, afhankelijk van de boodschap en het doel. In een eerdere blogpost besprak ik al een specifieke kunstvorm,  Art Karel Fehr   - maar vandaag wil ik je introduceren aan een andere, even krachtige vorm van kunst: energetische kunst die healing kan bieden. Wat is Energetische Kunst? Energetische kunst is een unieke kunstvorm die de kracht heeft om heling te brengen. Wat voor soort heling je ervaart, is volledig afhankelijk van jouw persoonlijke beleving en interpretatie. Net als poëzie, is de ervaring van energetische kunst subjectief en kan het verschillende emoties en reacties oproepen. E

  Een eindeloos moment.   In duizendvoud ontvouwt de wereld zich voor mij, al draaiend als een orkaan in mijn eigen wereld. Ik weet nog hoe het begon, zomaar op een ochtend als zoveel anderen, kwam dat gevoel.   Het nam mij mee, eerst heel zachtjes, maar steeds sneller. Kon ik aan het begin van dat eerste gevoel nog even stoppen, zoals ik zo vaak al had gestopt in mijn leven, herken ik het weer.   Niet nieuw is de roep die tot mij komt, het was er al eeuwen. Het is de eerste stap die ik durf te nemen, een voor mij onbekende reis, terug naar huis.   De ware essentie van het zijn in dit onsterfelijke leven, en alleen de vorm die verandert. En draaiend als een orkaan, in die wereld van ons allemaal, draai ik rond.   Als een dans met de wereld, in mijn hart en met de wereld. En met mijn levensdans draait er zoveel met mij mee: al mijn vreugde diep in mijn hart, meestal vergeten en verdrongen, laten ze zich nu weer zien.   Eindeloos lachen klinkt als een ritme mee in deze storm, maar oo

  Onze levensreis Langzame stappen weerklinken in de ruimte. Een vertrek, jij noemt het een huis? In de verte zie ik je daar, zo alleen, heel klein op de vloer, bijna verdwenen onder het puin. Waar je als een kind mee probeert te spelen, maar het eigenlijk niet begrijpt. Hulpeloosheid straalt uit je ogen, alsof een dromer is ontwaakt. Ondanks het duistere vertrek zie ik licht, weerspiegeld in je ogen, door de vele lagen stof heen. En de tranen, die bijna verhard aanwezig zijn, in steeds diepere rimpels, overal. Ik kan wegkijken, mijn eigen reis vervolgen. Maar het is het kleine weerschijnsel van het licht dat me raakt, dieper dan ik daarnet nog had kunnen bedenken. Met het naderen van jouw veilige verblijf zie ik alleen een gevangenis, gebouwd door je eigen hart. Als mijn hand naar je nadert, zie ik niet alleen de hulpeloosheid, maar ook een klein beetje hoop, die met verse tranen alle korsten doet smelten. Alsof de ankers in je hart langzaam oplossen, til ik je dicht tegen me aan. L

Ontwaak...  Ontwaak,   fluister ik tegen je,   neerdalend in de diepte,   waar je al een eeuwigheid verbleef. Dwalende zielen omringen je,   als een carnavalsstoet,   met een dronkenmansdans.   Maskers glimlachen in schijnwerpers,   onder hen duistere gezichten,   ondergedompeld in rimpels van leed.   Iedereen viert zijn eigen feest,   stoppend slechts wanneer de dood zich laat zien. Maar ontwaak,   blijf ik zachtjes zeggen,   terwijl ik naast je sta.   Je blik verstart in de diepte,   je kijkt me glimlachend aan,   maar een tranendal toont even,   een echte blik. Laat mij toe,   fluister ik nog zachter.   Een glimlachend masker,   een valse emotie,   haal ik voorzichtig van je af.   Je wilt stoppen,   kijkt verbaasd om je heen,   de drukte vervaagt,   tot schaduwen die oplossen,   net als de duisternis,   die je omringt. Verward reik je naar de leegte,   verlangend naar de illusie,   die je veiligheid gaf.   Als een verslaafde zoek je,   naar je masker,   om weer vreugde te tonen,   m

  Balans Soms lijk ik wel een zeeman,   Die woest over de zee vaart.   En soms ben ik de storm zelf,   Waaiend over het landschap van het leven.   Gevangen zat altijd de kracht in mij,   Eigenlijk alleen om zichzelf te kunnen zijn.   Zich te kunnen laten zien in de wereld,   In plaats van onzichtbaar te blijven.   Toen ik ooit met de wind,   Bulderend tot leven kwam,   Weet ik nu de stilte weer te vinden,   Omdat ik in het oog van de storm,   In alle kalmte jou toen gevonden heb.   En met liefde juist tot leven kwam.   Een lange tijd als een woeste wind,   Die zich eindelijk kon bevrijden,   Om nu het licht voor het eerst te kunnen zien,   Een nieuwe kijk in mijn hart,   Die ik nooit eerder zag.   Nu zijn we samen,   Als de zon van het leven,   Ons mooie bestaan.   Dank je voor onze liefde,   Een balans in het hart,   Als een onsterfelijk lied van schoonheid,   In onze wandeling, ons leven. Een gedicht voor iemand, laat het mij weten en waarom welk doel doe ik mij best, en nu gratis me

  De reis terug naar mijn hart Het spijt mij diep, Als een blinde zwerver heb ik gedwaald, Op zoek naar zekerheid die slechts een schijn was. Na al die jaren, het besef stroomt koud door me heen, Het ontluikt als een openbaring, in stilte en ruimte. Was ik verloren in de kronkels van het leven? Of was ik blind voor de waarheid die in de schaduw lag, Onderweg in een wereld die zich aan me onttrok? Bleef ik trouw aan mijn innerlijke wezen, Of veranderde ik om te voldoen aan de verwachtingen van anderen? Eerst mijn ouders, die me omarmden bij mijn eerste adem, En daarna, iedereen om me heen—vrienden, vijanden, onbekenden— Allen een en hetzelfde deel van mijn bestaan. Waarom liet ik dit gebeuren? Waarom leidde mijn reis me zo ver van mijn eigen hart? Ik dacht het leven helder te kunnen horen, Maar was ik werkelijk doof voor de stem van mijn ziel? Of wilde ik de waarheid van mijn eigen hart niet onder ogen zien? Het spijt me zo diep. Neem me weer mee op deze lange rei

  Onze reis Druppels vallen, gestaag hun weg naar beneden, Ik volg hun stille bedevaart met starende ogen, Als pelgrims komen ze, één voor één, Mijn blik verweven met hun zwerftocht naar het onbekende. Meegevoerd in hun stroming, haastig omarmd, Word ik meegenomen naar diepte, waar grond verdwijnt, De zekerheid onder mijn voeten vervaagt, En ik laat los, gedachten ver van de vertrouwde haven. Was ik ooit sterk, zelfverzekerd in het leven? Of was ik slechts een stenen beeld, gevangen in muren, Een illusie voor de wereld, maar niet voor mijn eigen hart, Dat fluisterde, maar nooit echt sprak, verborgen in de schaduw. Hoe hoog die muren ook werden gebouwd, Onmetelijke afstanden gecreëerd tussen mij en de ander, Maar uiteindelijk slechts voor mezelf, Want je ware zelf laat zich nooit verloochenen. Of het nu met de dood komt, of op een te late dag, Je zult jezelf nooit echt verliezen, En nu, midden in het leven, Neem ik die onvermijdelijke reis. Durf ik mezelf te zie

  Even... Hou me vast, zonder woorden,   zoals een dichter die fluistert tot mijn hart.   Verstrengeld, als twee bomen diep in de aarde,   waar het licht, in stilte, wordt herboren. In dit onsterfelijke moment,   laten we de tijd even stilzetten.   Geen verwachtingen,   alleen onze blik, gericht op dezelfde horizon.   Vrijheid kiezen, al is het een korte droom   van tijden die allang vervlogen zijn. Wanneer ons denken zwijgt,   omarmen we een nieuwe verbintenis,   vergeten emoties ontwaken,   magische vleugels op een reis   die niet ver reikt, maar diep,   tot in het hart dat we eindelijk verstaan. Het licht, ooit verborgen achter de duisternis,   geeft geboorte aan ongekende vreugde,   terwijl de sluiers vallen   van het zelf dat we dachten te zijn. Dus hou me vast,   denk niet aan de pijn van vroeger,   het verlies van vandaag,   de eeuwige strijd.   Onze ogen gericht op een muur,   een illusie die we zelf hebben gebouwd. Hou me vast, en ga met me mee,   laten we eerst huilen,   onze