World of Love

         Ik kan het niet alleen (IX) Als je op reis gaat in jezelf en je durft aan te geven dat je het alleen niet kan. Dan stel je je zelf open en laat je de onverwachte ontmoeting met jezelf en andere, die je nooit zag, toe in je bestaan. Het kunnen vertellen van je verhaal wat echt gehoord wordt en begrepen. Of juist waar de ander begrip voor wilt krijgen door niet alleen te luisteren. Maar echt mee te praten met jouw verhaal, in plaatst dat elk antwoord op zijn verhaal slaat. Geeft al ruimte in je, en mogelijkheden die normaal niet wakker konden worden. Mijn reis begon ik met een nood. Schreeuwde diep in mezelf en ook hart op en liet gewoon alles los. Maar bleef niet stil staan nee ik ging juist vooruit. Net dat betekend niet dat je dan niet durft, en gevoelens als een storm in je plots opkomen. Nee het zou juist slecht zijn als dat niet gebeurt. Want elke reis die je op deze manier ondervinden en toelaten, maakt juist alles in je los. En zeker ook van dat gene waar j

          Ik kan het niet alleen (VIII) "Wat ik nu wel kan snappen is wat je zegt over systemen. Dat wij mensen dat zelf doen, op de manier hoe we andere macht verlenen. En omdat we inmiddels zo afhankelijk zijn op wat wij bezitten of juist willen gaan bezitten.  De kinderjaren zijn gevuld met plezier, mocht je gezegend zijn. Vanaf de eerste stappen in het volwassen worden en zijn wil je in je leven succes vol zijn. Maar ons gedrag wat we overdragen hebben vanuit onze genen. En ook waar we voor kiezen in dit leven te zijn. Vormen wij vanaf het kind zijn al het systeem. Je groeit op niet alleen naar volwassenheid maar om te intrigeren in het systeem. Waarvan niet duidelijk is wat het doel is. Systemen zijn nodig om hoger op te komen als soort. Maar we komen niet hoger op zolang we het negatieve aspect accepteren. We foute regeringen en leiders toelaten hun ellende te verspreiden.  We lopen in een maatschappelijke cirkel zonder einde. Maar ook zonder succes. We zien dat

  Ik kan het niet alleen (VII) “Ik ben niemand, ik heb me zo genoemd of gevoeld. Het masker aangenomen of zelf ontworpen. Ik denk aan de verhalen die we delen dat het beide het geval is. Je krijgt maskers van andere mee sinds het moment dat je geboren wordt. En je ontwerp ze verder naar eigen “smaak”, in de rest van je levensreis. Waarna je het zelfde masker van heel lang geleden, met bewerkingen van nu weer doorgeeft aan de volgende generatie. Ik heb zo nooit kunnen  denken maar doordat ik toe heb gegeven dat ik het ook niet alleen kan. Mijn beperkte visie op de waarheid of waarheden, want in het leven zijn er meerdere ervan die door elkaar heen lopen, wil ik er aan werken. Om ‘wakker’ te worden en mijn eigen unieke potentieel in het leven te kunnen laten groeien. In zowel mijn karakter en gedrag. Alsmede hoe ik de wereld ziet en ervaart. Niet alleen wil ik meer ‘wakker’ worden in mijn bestaan. Ik wil ook loslaten en verdriet toestaan om op zodoende mijn volledige kracht eindelijk te

  Ik kan het niet alleen (VI) Na elke tijd van bezinning is het belangrijk dat je een tijd van vreugde neemt. Alles draait om balans, de wereld is in extremen verdeeld alsof de een niet met de ander wil en kan bestaan. Met alle politieke, mentale of zelfs fysieke strijd aan toe. Omdat de wereld buiten ons vaak (onbewust) gespiegeld is aan onze interne (denk) wereld is er vaak geen verschil. Hoe men in de wereld zich gedraagt zal men ook in denken en voelen zijn. De wereld als ziek zien of ervaren stel je wel te denken hoe het met je zelf gaat. Mee helpen de wereld te veranderen is identiek meehelpen om jezelf te helpen. Dit is ook weer het denkbeeld van twee extreme polen die juist bij elkaar horen. En alleen samen in balans voor positief resultaat kunnen bereiken. Apart nooit. Extreme polen is een kenmerk in elk levensaspect. Balans behalen is ook een doel wat je in elk levenspad moet herkennen. Een hoort bij de ander, zo simpel als het is. Zo lastig is deze weg voor bijna iedereen va

  Ik kan het niet alleen (V) We maken elk van ons een reis door het leven. En ook al denk je dat je nooit reist omdat je jezelf opsluit in je huis, of alleen werkt en niets beleefd. Of erger je dagen moet sluiten in gevangenschap door of jouw keuzes die je maakt. Of het lot wat deze duistere momenten in je leven wordt gedeeld. Allemaal maken we een reis en dat is een grote levensreis, of klein. En of je veel mee maakt of juist weinig of niets dat ligt aan elk persoon zelf. Want bepalen of we willen leven of dood gaan. En of we los durven laten of vast willen in overtuigingen die we overerven van onze voorouders, generaties terug. Dit alles zijn kleine onderdelen die, met natuurlijk veel meer elementen, onderdeel zijn van onze levensreis. We bepalen allemaal of we zelf onze reis door het leven bepalen. Of dat we hem laten bepalen, en we quasi verlicht verkondigen dat of alles vast staat. En je geen invloed op het lot heb. Of dat alles door systemen wordt gestuurd. En je als 'klein&#

  Ik kan het niet alleen (IV) Iemand die zich onbekend noemt. Maar tegelijk opeens uit onverwachte hoek zijn verhaal vertelt. Dat er ook geluisterd wordt, dat is een grote kracht. Want geluisterd naar je heb ik zeker en dat is wat weinig mensen echt doen in het leven.  Want hoe vaak luisteren mensen echt naar de ander. Naar zijn verhaal wat hij te vertellen heeft. Het grootste gedeelte luister niet echt bewust naar de ander. Herken je het zelf. Dat een ander een verhaal vertelt en jij iets hoort wat je op jezelf kan betrekken. Je neemt alleen dat stuk over zonder dat je het verhaal van de ander hoort, en je communiceert terug met die persoon. Je hoort eigenlijk elkaar niet, want elk is alleen gericht op zichzelf wat hij te vertellen heeft.  En aan het einde van een gesprek gaat elk zijn eigen weg. Vol tevreden aan het moment van je heb je verhaal kunnen doen. En als ze terug denken aan de ander hoort men niets meer en niets minder dan zijn eigen verhaal. En zijn eigen tevredenheid dat

  Ik kan het niet alleen (III) Maar bedankt W.O.L. dat ik zo zwijgend mag meelopen. Het klopt dat soms niets zeggen meer zegt dan alle woorden bij elkaar. En het klopt dat soms juist praten meer doet dan zwijgen. Zolang je het doet met een open en eerlijk hart. Vanuit jezelf en niet van wat je aangeleerd is.  Daarop wil ik ook wat zeggen, want eenieder heeft zijn verhaal. Ik ook en wel meer dan een verhaal. Het leven is doordrenkt met verschillende verhalen die verschillende uitingen geeft aan ons karakter. Maar nu durf ik ook diezelfde sprong te maken die je aan mij duidelijk maakte tijdens onze tocht. Dat is het lef om toe te geven dat soms alleen zijn wel prettig is. Want steeds omringt met mensen is voor niemand een must. Gezelligheid is een aard van ons alle, maar ook ligt het in onze aard om ons even terug te trekken. Alleen in onze plaatst waar we wonen of in ons hart dat zal altijd wisselen.  Is een proces van alledag en geen zonde of zwakte, maar een kracht die toont dat we op

  Ik kan het niet alleen (II) O - je bent er nog steeds met mij aan de wandel. Dat is prettig want ik gaf toe wat weinig mensen echt toegeven. Dat ik alleen was en alleen het niet kon redden. Kijk als je als kind geboren wordt is alles een uitdaging. Mocht je in een goed nest terecht zijn gekomen. Of in een goed land met goede voorzieningen. Als je geluk heb als kind is het nieuwe leven alles onbekend. Is het een grote ontdekkingsreis. Soms met een lach, als je wat ouder wordt met een traan. Omdat je dan al ouder wordt en leert ontdekken dat niet alles van zelf gaat. En dat is een leer wat je heel je leven bij je zal blijven.  Ook al denken we vaak dat alles vanzelf gaat. Er komen altijd uitdagingen die het tegendeel laten zien. Met een lach, maar vaker met tranen. Als opgroeiend kind ervaar je meestal dit met veel mensen om je heen. Of het nu je ouders zijn en je familie. Of degene die voor je zorgen. Tot klasgenootjes en buurtgenootjes toe. Je leven is een ontdekking waarin vaak acht

Ik kan het niet alleen Loop even met mij mee. Even maar. Het hoeft niet lang. Want wil je stoppen is het jouw eigen keus. Loop je je eigen route. Dus? Durf je met mij mee te lopen. Samen op reis. Kort of lang ligt aan het moment. Wat we zeggen. Of wat we juist niet zeggen. Want niets zeggen, geen woorden gebruiken zegt vaak meer dan alle verhalen bij elkaar. Zegt men sinds geheugenis.  Dat is toch zo? Want iedereen weet dat. Mijn oma en opa zeiden het al. Mijn ouders. Oom en tante en de rest. Niet elke dag, ieder moment. Maar op die bijzondere momenten. Die met een lach kwamen. Of met tranen en verdriet. Het kwam zelfs in het midden. Dat niemand wist hoe we moesten reageren. Een simpel en doeltreffende zin. Even blijven we dan in die zin. En dan is alles vergeten. Want het leven, de drukte van alle dag gaat toch door. Dag in dag uit. Maar hebben mensen zoveel emoties? Want niemand zegt iets duidelijk. Geen duidelijke taal.  Klopt het wel? Dat geen woorden vaak meer zeggen