World of Love

Welkom en Respect Economisch belang versus menselijkheid Welkom is een van de eerst Nederlandse woorden denk ik vaak. Dit in combinatie met respect zeg ik vaak met een glimlach en toch ook een serieuze ondertoon. Want vaak kan je beter maar erom lachen om alles om je heen. Want om te spreken van echte voorruit in de wereld kan je niet spreken. Hoeveel goede doelen zijn er om bijvoorbeeld de dieren te steunen. En andere om honger en nood te voorkomen. En ook die tegen oorlog zijn en slachtoffers willen helpen. Alleen fantastisch mooi want er zijn veel organisaties die ook niet alleen qua omvang groeien. Ook in de aanwezigheid van kapitaal goederen zoals de panden die men (kan) aanschaft komt ook steeds op een hoger peil. En je kan er maar beter om lachen bij deze hele groep. Want die doen er tenminste wat aan. Maar wat precies? Hun eigen kwaliteit en kwantiteit in goederen en middelen vergroten? Voor de ander wordt dan gezegd maar klopt dat wel? En natuurlijk zijn er goede mensen di

  Broccoli Hop wat eten wij vandaag is een universele zin. Je zou bijna kunnen zeggen Spiritueel, welk menig mens dit als mantra bijna dagelijks toepast. Ik tenminste wel op vele dagen van het jaar. Met het avondeten wilde ik groente gebruiken maar de naam wat was deze nu ook alweer? Het was wel even geleden dat dit gebeurde. Op een dag in een niet genoemde week was ik weer in de keuken. In een nog verlaten huis. Ik was al thuis van het werk en iedereen moest nog thuis komen van werk en school. Als eerste ga ik even 15 minuten op de bank zitten om een van mijn eigen series op Netflex te kijken. Dat is heel kort maar voel na een hele werkdag een soort van mentale ademhaling naar rust. Even niet denken en naar het kastje kijken is mijn motto. Valt mij op dat vrouwen te veel denken als ze naar een film of serie kijken. Terwijl voor mannen het juist een soort van meditatie moment is. Even aan niets denken en gewoon beleven. En natuurlijk wil ik niet gaan generaliseren. Het valt mij op

De stilte Ik sta even stil En voel een emotie in mij wat spreken wil En ik ben stil en laat het gebeuren Die ene ervaring diep in mij Niet met een pen te beschrijven Of met een gedachten te kunnen begrijpen En ik ga en laat me gaan Heen en weer in woestenij ga ik mee niet wetend welke richting ik nu weer kom Als een speelbal van elementen zie ik boven en onder en zoveel meer En net zo snel als het weer komt zo onverwacht En mij mee neemt naar boven Ik van de grond wordt getild als een speel bal Overgelaten aan de grillen van de wind Mij een overzicht gunt van mijn wereld En hoe klein mijn bestaan eigenlijk is in de storm van het leven Grijpt het vuur uit de aarde mij plots omlaag Als een draaikolk diep in de aarde word ik een met alles om mij heen Aarde en stenen en zoveel meer Nimmer aan mij getoond leven krioelt om mij heen Liften met mij mee als mijn ik een groter iets wordt En duizend gedachten met mij versmelten En in de diepte van de aarde waar het vuur mij ook brengen zal Is het

  GEVOEL   Ik denk je soms te kennen En te hebben in mijn macht Te beheersen en te sturen Dan even vluchtig als het moment Ben je weer vervlogen Zie ik je niet meer en is herkenning weg Alsof ik in een spiegel kijk En ben ik vluchtig op zoek naar enig houvast Want overal waar ik kijk om mij heen En in mijn eigen hart Is verwarring weer de boventoon Waar is die kracht? Net als de macht en het beheersen van vervlogen? En als ik wil vallen in depressie In het aller moeilijkste van mijn eigen ik Is daar toch en twinkeling Een heel klein lichtje wat danst om mij heen Alsof er een vuur wordt ontstoken En handen uit het vuur mij raken Waarmee net een geboorten ontstaat zo diep in mij Als een ontwaakte ziel Is het deze kracht die me niet doet laat zinken Maar mij omhoog trekt naar de zon De sterren en het hele bestaan Vervuld met licht als vleugels in mijn denken En dan is het weer terug Wat ik even verloren had Die kracht en moed E

  Mijn Valentijn Je bent mijn leven Mijn adem Die als   de zucht des levens Mijn hart laat kloppen En met elke ademteug Mij laat denken Aan het leven h oe het ooit begon Heel lang geleden  Het moment van nu Met mijn hart wat praat In e lke klop En ademteug Hele verhalen toont Met eindeloze  beelden Alsof een foto boek van toen  Zich opent in mijn ziel Verhalen en gevoelens  Van waar mijn leven ooit begon Niet mijn baby tijd Mijn ontluikend leven Ik weet het nog zo goed Elke seconden van de dag En als ik het ooit even vergeet Er niet aan denken kan In de drukte van de dag Komt het plots weer naar boven Als een nooit vertrokken kracht Dat mijn leven begon samen met jou Als een ontluikende liefde Zo diep in mijn ziel  Wat me zoveel meer toont Maar in een ding steeds hetzelfde Wat mijn hart echt laat kloppen  Voor het allermooiste moment Ons samenzijn Toen ik jouw ontmoette En de wereld even stil stond Ons leven ging verder Nu jaren later Is toch n

STIL Stil sta ik plots en kijk, Een bloem zie ik, mooi van kleur, Paars en wit en zelfs een vleugje groen, Nooit eerder gezien of opgemerkt, In boeken noch op televisie. Twijfel of het echt is, Terwijl ik eraan voel. Mijn vinger streelt de bladeren, Hoe voorzichtig ook, Vallen ze op de grond. Tijd om te schrikken heb ik niet, Want er zijn er plots velen. Heb ik ze niet gezien? Tegen mezelf wil ik verder praten, Mompelend over wat er nu gebeurt, Maar even snel als dit moment begon, Gaat het verder. Niet alleen die ene mysterieuze bloem, Zo mooi, als uit een sprookje, Een wonderschoon verhaal. Ook niet dat er plots heel veel van waren, Al die tijd al daar, Maar niet opgemerkt. Nee, de stilte die even was, Verdween door indrukken, En liet mijn woorden weer rusten. Want de geuren die kwamen, Uit alles wat bloeide en groeide, Zo overal om mij heen, Gaven een extase, Alsof ik in een parfumerie was, Met de allerheerlijkste geuren, Alsof ze niet van deze aarde waren. En terwijl ik

  Weer een bladzijde verder in mijn levensboek gekomen. Weer een bladzijde verder in mijn levensboek gekomen. Hoeveel is het nu? Oh ja 51 jaar alweer. Ik weet het nog als de dag van gisteren toen ik 49 jaar was geworden en ik extra wilde genieten. Want mijn 50 e kwam eraan. En dat wordt je toch op die dag anders behandeld. Natuurlijk met een knip oog en veel gelach. Maar toch het idee dat je het hoofdstuk van de 40 verlaat en naar die van 50 gaat? God wat gaat dat snel want het hoofdstuk van 30 is nog fris in mijn geheugen. Ja sterker nog die van mijn hele jeugd ging als op een dag opeens in mij spelen. Momenten herinner ik me al van mijn geboorten tot zelfs daarvoor. Maar het besef in de tijd en ruimte en de snelheid waarin we daarin eigenlijk bewegen daar denk ik niet veel aan. Eigenlijk nooit? En hoewel ik niet bang ben van de dood is het in dat concept alleen de afscheid die op dat moment zal komen. Waarom is een afscheid dan zo zwaar? Omdat een afscheid maar tijdelijk is en je