De stilte
De stilte
Ik sta even stil
En voel een emotie in mij wat spreken wil
En ik ben stil en laat het gebeuren
Die ene ervaring diep in mij
Niet met een pen te beschrijven
Of met een gedachten te kunnen begrijpen
En ik ga en laat me gaan
Heen en weer in woestenij ga ik mee niet wetend welke
richting ik nu weer kom
Als een speelbal van elementen zie ik boven en onder en
zoveel meer
En net zo snel als het weer komt zo onverwacht
En mij mee neemt naar boven
Ik van de grond wordt getild als een speel bal
Overgelaten aan de grillen van de wind
Mij een overzicht gunt van mijn wereld
En hoe klein mijn bestaan eigenlijk is in de storm van het
leven
Grijpt het vuur uit de aarde mij plots omlaag
Als een draaikolk diep in de aarde word ik een met alles om
mij heen
Aarde en stenen en zoveel meer
Nimmer aan mij getoond leven krioelt om mij heen
Liften met mij mee als mijn ik een groter iets wordt
En duizend gedachten met mij versmelten
En in de diepte van de aarde waar het vuur mij ook brengen
zal
Is het niet een beklemming die ik even ervaarde door alles
heen
Maar is het een schoonheid die zich in een stilte uitdrukt
zo diep beneden
Alsof ik een verloren wereld weer ontdekt
Waar mijn geschreeuw even door het werd vuur omklemt
Is het opeens de zon die er al die tijd al was
Met al het leven om mij heen
Maar tijd om te verwonderen al het schoon is er niet
Want ik implodeer en verdwijn naar binnen toe
Waar schimmige gedachten waren die ik nooit helemaal begreep
Komen de gestalten voort uit al mijn denken
Een energetisch spel in oneindige kleuren
Zowel bekende als nooit ervaren
En alles danst om mij heen het leven
En zingt een lied van over het leven in het geheel
En ik dans mee en draai in alle kleuren mee
Tot dat er maar een verschijning is in al die kleuren
Het is een geboorten van slechts besef
Waarin ik in die duizend schitteringen van het verborgen
Mij zelf opeens ontdekt
Daar waar ik in mijzelf was geïmplodeerd in een schijnbaar
niets
Kom ik juist mezelf tegen zoals ik mezelf nooit kon zien
En in die kracht die er al die tijd al was
Ben ik in de lucht boven de wereld het geheel
En tegelijk diep in de aarde met het verborgen leven
En waai ik met de wind en al die elementen door de wereld
En begrijp ik het leven overal
De bloemen en de struiken
De oneindige bomen
De vogels in de boom tot de jagers goed verscholen
Ik sta even stil
En voel een emotie in mij wat spreken wil
En ik ben stil en laat het gebeuren
Die ene ervaring diep in mij
Niet met een pen te beschrijven
Of met een gedachten te kunnen begrijpen
Ik sta even stil
https://www.youtube.com/@w.o.l.1332
Wow Das een Mooie
BeantwoordenVerwijderenDank u. Ja Dichten is een mentale reis. Altijd binnen de grenzen of een keer er over heen. Ontdekkers van het eigen hart waarin licht en duisternis omarmt wordt.
Verwijderen