World of Love

         Ik kan het niet alleen (XVII) Als ik verder loop tijdens mijn reis bekijk ik de wereld. Het is en blijft een wonder, de wereld waar we op mogen bestaan. Ik ben toch niet de enige die zo denkt, vraag ik me soms af. Maar dan herinner ik me weer de korte berichten op het journaal. Of een kop in een krant, van mensen die ook de waarde zien van de wereld waar we op mogen leven. Hoe kostbaar het is en hoe makkelijk omkeerbaar de vernietiging is van alles. En als we dan op de klok van het leven bekijken zien we dat het bijna niet meer te vermijden is.  De waardering die je voor deze wereld voelt, de schoonheid ervaart. Moet ook naar binnen gericht worden, tot jezelf. Want het uiterlijke is direct verbonden met het innerlijke. Net zoals het bekende gezegde dat het kleinste der kleinste overeen komt met het grootste der grootste. Oftewel Marco kosmos versus microkosmos. Een hoop overtuigingen zijn dan ook biologisch en/of natuurkundig in te delen. Maar worden heden tegen da

  Ik kan het niet alleen (XVI) Moed is een nuttige emotie die vaak ontbreekt. Omdat er niet aan gedacht wordt of dat men te veel in angst zit. En met geluk overwin je de angst, alleen of met iemand. Want waar ooit op een moment moed voor nodig is, gebruik het! En zie nooit in dat een situatie kansloos is. Want oplossingen zijn er altijd. Maar niet altijd in de vorm zoals je het voor ogen heb. Want vaak komen oplossingen uit een andere hoek die je totaal niet verwacht. Met een uitkomst waar je niet aan heb gedacht. Maar dan is moed juist nodig. Hoeveel angst er ook is, en hoe erg je idee ook is dat je nooit kan slagen.  Zodra je de kracht van moed gebruikt komt je verder, al zijn het maar kleine stapjes beter dan dat je vast blijft zitten. Vast zitten op een moment van je leven is hetzelfde als stilstaan. Niet dat je letterlijk stil staat, maar spreekwoordelijk in cirkels blijft lopen zonder dat je echt vooruit komt. Zonder dat je dus positieve verandering kan vormen in je leven. En dit

           Ik kan het niet alleen (XV) “Er was even niemand om mij, op mijn reis. Had ik even nodig, ik lag onder de bladeren van het leven in rust. Niet met angst of twijfel. Ook niet met verdriet of wanhoop. Ik liep niet blind en daarom verdwaald. Nee ik was in mijn geluk, even in alle rust. Mijn leven kent veel groei, in zowel mij als persoon als mijn ouders. Zelfs van generaties terug. Natuurlijk weet ik van het leed bij ons alle, op deze steeds onleefbare planeet. En natuurlijk heb ik ook kennis van de geschiedenis, en herken ik alle gevechten die ooit waren. Die heden nog steeds bezig zijn. Maar dan met andere leiders en andere talen. Uiteindelijk is alles het zelfde als toen. Dit durven aanzien zal een besef geven. Dat we ons leven dachten te kunnen zien, en we zelf beslissingen nemen. Wat nog een illusie is voor vele.  En natuurlijk herken ik deze illusie van de bubbel waar we in zitten, met zijn alle.  Het ontdekken van je diepste ik begint altijd aan de donkere

  Ik kan het niet alleen (XIV) Hoe verder mijn reis gaat, hoe sneller het landschap steeds veranderd waar ik mijn reis door heen maakt. Hoe mooi was het om aan het begin van de reis toe te geven dat je het niet meer alleen kan. En prachtig was het om inzichten leren kennen. Maar was ik al zei, is dat theorie een groot verschil is dan het zelf meemaken. Of je open stellen en het in andere durven zien. Dat dan ook het besef komt dat hoe verschillend we ook zijn, en uniek in de wereld. In onze strijd, overwinning, kracht en ook angst we allemaal dezelfde weg lopen. Met net een ander beeld van het leven om ons heen, en de liefde in ons hart.  Het eerste wat belangrijk is waar je als persoon bewust van moet raken is dat je het ervaart zelfstandig te denken. Dat je bewust naar jezelf en de werkelijkheid is. En dat de wereld zoals je die ervaart de realiteit is. Helaas is dit alles een illusie waar we allemaal in zitten. De heen op een verlichter niveau dan de ander wellicht. Dat is juist het

  Ik kan het niet alleen (XIII) Ik loop zwijgend verder door een mooi rustig bos, waarin de stilte soms wordt vergezeld door vallende bladeren. Zonder te denken kijk ik om me heen, en probeer ik weer de rust te vinden, door de schoonheid om te heen. Want mijn vorig avontuur op een zijpad van mijn reis bracht me tot een verrassend avontuur. Ik weet dat het goed is om op reis te gaan in je leven. Dat hoeft niet letterlijk een reis om de wereld te zijn. Of in je eigen streek. Je kan ook op reis gaan in zelf, dat wordt vaak vergeten. De paden die ik gelopen heb waren goed, maar de laatste zeer heftig. Ik weet dat als je goed bezig bent om jezelf te ontwikkelen. Je bewust wordt van de erfenis van alle generaties terug in je. En je goed op weg gaat met veel zelf vertrouwen. Zal het niet altijd makkelijk zijn heb ik gezegd. Maar in theorie iets weten is totaal anders dan het zelf ervaren. En dat geld met alles in het leven, aan de zijkant is kan je er makkelijk een oordeel over geven.  Mening

  Ik kan het niet alleen (XII) Het aanzien van levensaspecten blijft altijd een bijzondere emotie om te ervaren. De verhaallijnen van hoe mensen die volgen, de keus die gemaakt worden, maar ook doorgegeven worden sinds je geboorten. Bepalen veel in het vervolg van je levensreis. Dit gaat dieper werken dan mensen vaak realiseren. Want wat is de afkomst van je ouders? Niet perse alleen in de religieuze zin of die van de politiek. Maar dit kent zoveel diversiteiten dat het niet met een woord te beschrijven is. Want de kansen die je mee krijgt, is mede afhankelijk hoe je als baby ter wereld komt. De ouders hebben een goede afkomst kunnen veel geven, geeft al meer mogelijkheden. Dan iemand wiens ouders niet of haast niet te besteden hebben, om elke middel om te leven een strijd is. Dit betekent niet dat geld geldend is of je succes krijgt in je leven of niet. Want het hangt af hoe het kind reageert op de rijkdom of juist de armoede. Maar ook of je in je karakter doorzettingsvermogen heb en

Ik kan het niet alleen (XI) In het leven zijn vele wegen en vaak lopen de levenspaden die wij bewandelen dwars door elkaar heen. Nemen we een andere route, of bouwen we zelf een eigen weg. Meestal bewandel je dezelfde route als die van je ouders. Hoe je ook je best doet met laten zien dat je onafhankelijk bent en niemand nodig heb. Dat je het beter weet dan de rest, in de puber fase. Ook dit is gewoon een natuurlijke stap die nodig is om van kind naar volwassenheid te komen. Maar ondanks dat we dan in die fase heerlijk eigenwijs zijn en het wel anders doen, op een eigen manier. Zal je zonder dat je er erg in heb in je volwassen leven dezelfde weg behandelen. Alleen in andere tijden en eigen momenten, waardoor we denken een eigen route in het leven te hebben gekozen. Maar toch dezelde gaan. Er zijn vele wegen in elk bestaan, ondanks dat die door elkaar lopen, of nieuw gemaakt worden. Is het vaak dezelfde route voor jouw, die je overneemt. En of dat slecht is of een goede keuze, is afhan

         Ik kan het niet alleen (X)   Zodra je een reis van je innerlijk zelf durft te lopen, en langs vele wegen bewandeld.   Zal je van alles ontmoeten, wanneer je dat zelf wilt. Er voor open staat maar het ook toelaat. En tijdens de eerste stappen heb ik zitten denken wat het meest aan invloed is op ons mens zijn. Of het nu de manier hoe je kiest in het leven te zijn. Zowel naar andere als naar jezelf, want dat kunnen twee uiteen lopende gedragingen zijn. We staan continu bloot aan processen die ons op weg helpen of waarin we juist verdwalen. Maar als je het gevoel heb dat je aan het dwalen bent en geen zicht heb waar me weg heen moet gaan. Of hoe je doelen kan bereiken. Moet je altijd bedenken dat je liever kan dwalen, dan helemaal stil staan. Want stil staan in je bestaan dan bereik je niets. En vaak moet je dat gene bereiken wat juist niet goed voor je is. Omdat het een leer is die besef moet dan groeien in jezelf. Want   we zijn niet perfect en dat is niet erg. D