Ik kan het niet alleen (XIII)

 

Ik kan het niet alleen (XIII)

Ik loop zwijgend verder door een mooi rustig bos, waarin de stilte soms wordt vergezeld door vallende bladeren. Zonder te denken kijk ik om me heen, en probeer ik weer de rust te vinden, door de schoonheid om te heen. Want mijn vorig avontuur op een zijpad van mijn reis bracht me tot een verrassend avontuur. Ik weet dat het goed is om op reis te gaan in je leven. Dat hoeft niet letterlijk een reis om de wereld te zijn. Of in je eigen streek. Je kan ook op reis gaan in zelf, dat wordt vaak vergeten. De paden die ik gelopen heb waren goed, maar de laatste zeer heftig. Ik weet dat als je goed bezig bent om jezelf te ontwikkelen. Je bewust wordt van de erfenis van alle generaties terug in je. En je goed op weg gaat met veel zelf vertrouwen. Zal het niet altijd makkelijk zijn heb ik gezegd. Maar in theorie iets weten is totaal anders dan het zelf ervaren. En dat geld met alles in het leven, aan de zijkant is kan je er makkelijk een oordeel over geven. 

Meningen worden met kracht ontstaan aan de zijkant van het leven. Zolang het niet over jezelf gaat, is het zo makkelijk. Of dat je met een gedachten van iets overtuigd bent en je kracht in je voelt groeien. Betekent dat niet dat je echt sterk bent. Want als je meer bewuster wordt van de kracht om je heen, en vooral in je. En je wil er voor gaan, zelf denken en zelf zien. Je gedrag laten zijn aan de kracht en situatie hoe je nu bent, en niet die je mee heb gekregen van generaties terug vanuit de genen. Betekent dit niet dat je gelijk een sterk persoon bent. Ja prima in woorden kan je al goed jezelf uitten en andere inspireren. Een nieuwe weg heb je gevonden waarin je je leven opnieuw kan vormen. Meestal ook beter dan wat je je leven lang al gewend bent. Maar ik zei in het begin van mijn reis dat het loslaten en de reis die je daarmee gaat maken. Begint met het accepteren van de pijn, als een deel van jezelf. Een extreme kant die in al jouw eigen verschillende kanten van je persoonlijkheid geaccepteerd moeten worden. Waarna je ze kan loslaten, niet dat ze uit je verdwijnen. Want het is toch nooit goed dat iets wat jouw als mens maakt, verdwijnt? Je niet meer heel bent? Nee accepteren dat het bij je hoort. En niet dat je in die emoties moet blijven hangen. Door het accepteren kan je het juist het omvormen tot een eenheid met je totale zelf. Waarin alle sommen in je een uitkomst gaan brengen. Een nieuwe ik-vorm waarin je voor het eerst eenheid als persoon gaat ervaren. En je de mogelijkheid krijgt om succes, rijkdom en liefde te kunnen behalen. En rijkdom kan in materiële vorm maar natuurlijk als eerste in je karakter. Dat je innerlijke zelf rijk wordt. Dat daardoor dat ook verder gaat in materie is een logisch gevolg omdat ook buiten ons de extreme tegenstellingen juist verschillende elementen zijn van hetzelfde. 

De leer is de ware eenheid in alles te ontdekken, en daarmee de balans van het bestaan. Dit weten en hiermee bezig zijn geef je meer kracht dan je ooit heb leren kennen. Niet gelijk natuurlijk, want de eerste fase moet je kunnen overwinnen, de donkeren kanten van je hart. En eenieder heeft deze, dat is juist de acceptatie die nodig is. Maar deze kracht is maar het begin, natuurlijk voel je je verheven en kan je alles aan. Maar ook dit is een les, dat laat zien dat theoretisch iets weten totaal anders is dan het echt zelf beleven. Deze les laat veel zien, wat bijvoorbeeld de uitkomst van vandaag is, door alle beslissingen van vroeger.  En hoe je nu op dit pad van je bestaan bent gekomen die gevormd is door generaties terug. Maar ook alles wat je had kunnen krijgen, maar door je eigen gedrag. Of door de keuzes van andere om je heen, nooit een kans heeft gehad. En als je de eerste stappen van groei accepteert, omdat je niet stil wilt staan. En je ondervindt de tranen en overwint deze. Zal deze hernieuwde kracht een volgende les zijn. Die nog meer duidelijk maakt hoe het leven zich ontwikkelt. Door dat je bewust van de levenslopen van andere om je heen wordt, en dat je dit als spiegel effect op je eigen bestaan kan reflecteren. Het herkennen van andermans pijn en ook liefde, en daar ook herkenning van vinden in je eigen hart. Zal emoties wakker maken waar je mee in strijd moet gaan in je groei. Waarvan je gevoelens ondervindt die je nooit in jezelf had verwacht. En de uitkomst is altijd universeel. Of je geeft het op en je leid je normale leven weer in de illusie van de dag. Of je staat stil met alle gevolgen van dien. Of je overwint en je gaat weer verder op reis, om het moment waar je dan aan toe bent. 

Veel mensen staan stil op zulk momenten, wie kent geen persoon in zijn omgeving. Een kunstenaar of dichter. Een schrijver of inspirator. In ieder geval een mooi bijzonder mens die er altijd is in de schijnwerpers met een mooie vreugde. Die goede dingen in de maatschappij brengt en zijn leven ook rijker ziet worden. Maar dat die persoon er plots niet meer is, meestal door het beëindigen van zijn eigen leven. Dit is maar een voorbeeld, maar ik ken wel minstens een persoon. En ik denk dat maar weinig mensen dit niet herkennen. Het willen groeien als mens, deze spirituele pad in gaan, heeft een fantastische uitkomst. Maar de som zelf is erg lastig en vaak ook niet te begrijpen. Zeker als je opgeeft. Niet alleen met de som proberen te begrijpen van waar je bent op je reis. Opgeven is geen schande of een fout, dat is onze aard, juist de kern van het leven. Die je altijd de keuze geeft. Aan jouw zelf en niet aan anderen. Maar stil staan en van dit leven verdwijnen, omdat je het even niet meer kan. Had dan gezegd hardop dat je het niet alleen kan. Of was terug gegaan naar het oude bestaan. Want alles is beter dan de kans opgeven in dit bestaan en te vertrekken. Eerder dan de bedoeling was, maar ook dit is onze eigen keuze wat niet kwaad of goed is.

Op het punt van mijn leven tijdens mijn reis, waar ik via een zijpad van het bestaan een bestemming zag die ik nooit heb gezien. Dat mooie kleine huis van buiten, maar oneindig van binnen. Liet me alles zien wat in het leven van andere spelen. En daarmee ook in mijn eigen leven. Omdat ik heb leren luisteren naar andere, zodat ik daarmee me eigen meer  begrijpt. Wat me helpt in mijn persoonlijke groei. Waren het toch de emoties die zo verborgen waren en opeens zich lieten zien. Dan ik moest vluchten van alles om me heen. De uitgang wist ik te vinden zonder een idee hoe ik er kwam. En ik stond in een moment stil niet te weten door te gaan, mijn reis te beëindigen of stil te staan. Zodat ik uiteindelijk kon verdwijnen in dit leven.  Gelukkig was ik niet alleen, want tijdens deze reis heb ik mijn vrienden leren kennen. Ze stonden bij me omdat ik het toeliet.  Niemand, Iemand, Angst, Twijfel, Verdrietig, Wanhoop, Verdwaald, Blind. Maar ook Geluk is er bijgekomen. Hoe groot of klein deze vriendschap ook is, juist door het toelaten begreep ik de pijn die er was. Kon ik weer opstaan door juist deze vrienden. Daardoor kwam er een nieuwe vriend erbij, dat was Geluk. Ze begrepen hoe ik me voelde. Lieten me uitpraten maar begrepen mij ook. En als ze dat niet deden gingen ze vragen stellen, maar dan gemeend. Geluk was er ook en zou voortaan blijven. Het idee is dat je connectie moet durven maken met je diepste donkere emoties, om zo volledig je emoties van verlichting echt te kunnen bereiken en gebruiken. In dit geval als eerste geluk, want omdat ik daardoor weer kon opstaan, koos ik ervoor om verder te gaan met mijn reis. En omdat ik die keuze maakte kwamen er nieuwe wegen tevoorschijn, en in dit geval die van het geluk. 

Terwijl ik even stil staan in dat mooie bos en op een band gaat zitten. Kijk ik goed naar de bladeren om me een die langzaam vallen. Verbazen doe ik nu niet meer maar zag teksten op elke blad geschreven. Ik ging ze een voor een lezen en ik las het volgende:

• Armoede wereld wijd stijgt
• Mensen in het land kunnen haast geen eten zelf kopen
• Voedselbanken kunnen het niet meer aan
• Het aantal miljonairs blijft stijgen
• Restaurants en het uitgaansleven is elke weekend overvol
• Mensen gaan na de Corona weer op vakantie, nu vaak nog verder dan ooit

De teksten bleven komen en wat moest ik nu geloven? Is er armoede of juist niet? Hebben wij het slecht of in vergelijking met de rest van de wereld het prima voor elkaar. Of kan je wat hier speelt niet vergelijken met andere landen ook wij leiden. Of er is totaal geen armoede en lees dat is een illusie? Ons gedrag kent een oneindig aantal variaties. Net als onze persoonlijkheid. En deze variatie is geen onvolkomenheid wat me moeten overwinnen, nee we moeten het alleen begrijpen en er bewust van worden. Zodat we weten hoe we hier mee om kunnen gaan. Maar dit zijn kreten die ik in de maatschappij ook hoor en allemaal net anders. Bij elk idee hoort een groep mensen. De een zegt dan armoede onzin is. De ander kan bijna niet zijn tranen verdringen. En dit gaan alleen nog maar over hoe veel rijk of arm we zijn. Ik zie nu pas goed hoe goed de tegenstellingen zijn die in onze wereld geroepen worden en dat die tegenstellingen ook mensen in kampen blijft houden. Omdat bijna niemand de wereld ziet zoals hij echt is. Nieuwsgierig als ik ben, sta ik op om mijn reis te vervolgen en dit te leren begrijpen. Loop je met mij mee? 

worldofflove.wol@gmail.com