World of Love

  Het ' Sjors en Sjimmie' effect Enige tijd geleden in een discussie met een bekende waarin opeens vaak de zinnen naar voren kwamen als "Ja maar jullie zien ons..." en "Ik heb...maar jullie...wij". En ga maar door. De kern van de discussie was dat hij qua huiskleur  donker is en ik blank (met een Italiaanse gloed). Ik moest ook even verbaasd nadenken later over waar het qua discussie naar toe ging. Hij is donker, in de zin dat zijn huids kleur donker is. En ook zijn afkomst en daarmee  de kijk op de wereld. Deze 'kijk op de wereld' wordt gevormd door waar je ter wereld geboren wordt. En de kijk naar de wereld in vergeleken met je eigen leefsysteem. In vergelijking met die op wereld niveau. Mijn kijk is dat  de kleur en samenstelling van ons huid verschilt. Maar dat we in ieder geval allemaal mensen zijn. Dat verschillen juist een kans zijn om in een positieve groei vooruit te kunnen komen samen. Waarin je alleen, of met je  eigen 'soort' niet

Toelichting onderdeel "ik kan het niet alleen" Je heb schrijvers die creatief zijn ingesteld. En schrijvers die zakelijk zijn en dit volgens vaste schema's aanpakken. Ik ben eigenlijk beide. Creatief gaat eerst, dan pas zakelijk. Daarom, als je nu de online reeks leest, kan je op grammatica opmerkingen geven. Of over de indeling en wellicht ook over de overgang. Die soms te snel gaat, of weet ik veel voor opmerkingen. Maar voor mij geld het verhaal. Als de boodschap niet begrepen wordt, die tussen de regels aanwezig zijn. Dan mis je de bedoeling die ik wilt toelichten.  En nu zomaar een toelichting geven is ook weer het dubbele van alles. Want voor eenieder kan een persoonlijk verhaal herkennen. Wat bij een ander persoon een geheel ander verhaal is die onder de aandacht wordt gebracht. In het kort belicht het een moment waar we allemaal mee te maken hebben. Heel oud of zelfs te jong. En dat is een sterfervaring. Ken je de verhalen dat het net is alsof je leven voor

  Ik kan het niet alleen (XXV) Mijn reis gaat verder en de weg die ik nu bewandelt, voelt vreemd aan. Bekend en tegelijk onbekend, is het gevoel wat mij even raakt. Ik ben deze weg begonnen met een kreet 'Ik kan het niet alleen". Sommige stappen die je in je leven neemt moet je alleen doen. Het is vaak goed om dan even tot je zelf te gaan komen. Even niet meer denken, zodat je opnieuw kan leren denken. Vaak is namelijk je leven een verzameling van momenten die uit hetzelfde kring komen. Andere tijden, met andere mensen in andere situaties. Maar wel met hetzelfde leerpad. Als je veranderingen wilt in je leven, en het gevoel is dat je klem zit. Alsof je geen keuzes heb, omdat je zo geboren bent. Of welke reden je voor je zelf weet te bepalen, zodat je niet verder gaat. En alleen maar denkt dat je je leven lijdt om jouw eigen redenen. Met jouw eigen wil en kracht. Is dat een illusie die de meeste dagelijks ondervinden, ook al denk je van niet. Je moet eerst opnieuw leren denken o

Ik kan het niet alleen (XXIV) Terwijl ik uit het raam keek, en niet meer dacht aan wat achter me gebeurde. Was ik alweer verdwenen uit mijn geboortehuis, waar mijn kindertijd voor me voorbij vloog. Het daadwerkelijk beseffen wat hoe je ter wereld bent gekomen. Is anders dan het zogenaamd accepteren en er niet meer mee bezig zijn. Want echte acceptatie is er bijna nooit. En al denken we er niet aan het zit nog steeds in ons systeem. Ik heb weer moeten beseffen het leed wat ik meemaakte in mijn jeugd. Omdat ik het niet weg moet schuiven als zijnde dat het een stuk verleden was. Wat gebeurd is en je nu niets meer aan kan doen. En dat klopt wel ten dele, maar niet helemaal. De situatie is dan wel een stuk verleden waar je niets meer aan kan doen. Maar wat het met je gedaan heeft, hoe het je gevormd heeft. Wat de volgende stap en keuze ging creëren voor je. Dat moet besef en herkenning in komen. Want zogenaamde vrijheid hebben we niet. Gedrag via de genen of het systeem is een sterk punt wa