Ik kan het niet alleen (XXIV)

Ik kan het niet alleen (XXIV)

Terwijl ik uit het raam keek, en niet meer dacht aan wat achter me gebeurde. Was ik alweer verdwenen uit mijn geboortehuis, waar mijn kindertijd voor me voorbij vloog. Het daadwerkelijk beseffen wat hoe je ter wereld bent gekomen. Is anders dan het zogenaamd accepteren en er niet meer mee bezig zijn. Want echte acceptatie is er bijna nooit. En al denken we er niet aan het zit nog steeds in ons systeem. Ik heb weer moeten beseffen het leed wat ik meemaakte in mijn jeugd. Omdat ik het niet weg moet schuiven als zijnde dat het een stuk verleden was. Wat gebeurd is en je nu niets meer aan kan doen. En dat klopt wel ten dele, maar niet helemaal. De situatie is dan wel een stuk verleden waar je niets meer aan kan doen. Maar wat het met je gedaan heeft, hoe het je gevormd heeft. Wat de volgende stap en keuze ging creëren voor je. Dat moet besef en herkenning in komen. Want zogenaamde vrijheid hebben we niet. Gedrag via de genen of het systeem is een sterk punt wat bepaald hoe je vorm geeft aan je leven. Maar je jeugd is een van de belangrijkste punten in dit bestaan. En het hoeft niet, je kunt een goed verleden hebben gekregen, vol met liefde en geluk. Waarin je niet zelf besef naar jezelf moet doen groeien. Maar juist naar andere toe. Want het is ook een les om te worden geboren met een omgeving die rijkdom aan je geeft in de vorm van liefde en respect, tot materiële rijkdom. Maar hoe vaak krijg je te zien dat dergelijke personen vroeg of laat niet tevreden zijn met wat ze hebben. Ze ondanks welzijn zich niet volledig voelen en een gemis voelen. Wat in de jaren steeds sterker wordt. Vaak zijn mensen die in zo'n positie zitten blind in de zin dat ze niet zien dat er ongelijkheid is in de wereld. Of dat het een eigen schuld is van mensen dat ze in een bepaalde situatie zitten. Levenslessen kennen ook extreme kanten waarmee je geboren wordt. In ellende naar geluk en ook van geluk naar ellende. Je bent als persoon volledig als je naar beide kanten meer zelf besef krijgt. En dat is er niet ook al denk je nu van wel. Er is wereld wijd geen zelfbesef. Dat kun je zien doordat er geen respect is naar elkaar. We het accepteren dat er oorlog en vernietiging wordt gestuurd door groepen machthebbers. Die macht mogen blijven hebben op een vernietigende manier omdat we het accepteren. Er is geen innerlijk besef, wat naast wereld besef een eenheid vormt. Want je denk je eigen leven te leiden. Maar je volgt hetzelfde pad als die van je ouders. Je gedrag is een totaal som van je ouders en voorvaderen. Die via genen biologisch mee zijn gekomen. Tot kunstmatig gedrag wat door het systeem verder wordt gevoed. We hebben geen eigen wil, we zijn niet vrij. We worden gestuurd door een gedrag wat nu niet als nieuw met je geboorten is ontstaan. Nee wat langer geleden al is gevormd maar nu in dit leven verder gaat. En dat is geen schande want zoals gezegd het zijn levenslessen. Waarvan wij bepalen of wij ze aannemen of niet. Dat is de eigen keuzen die je als recht altijd tot je heb.

In het licht zweef ik verder en de heerlijke warme geeft me even een vredig gevoel. Want mijn geboorten zien leek wel een leuk moment. Maar om geboren te worden in een gezin wat geschuurd was breekt dat af. Daarom heb ik als klein kind al moeten kiezen of ik dit leven wilde of niet. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen omdat ik voor mij belangrijke levenslessen kon afmaken. Die geestelijk niet in dit leven zijn begonnen maar al heel lang daarvoor. Het gescheurd gezien, met het besef van je ouders. En later hoe de maatschappij daarop reageerde. Met ook mijn zus die zich zelf heeft verloren door het gedrag van mijn Moeder en Vader over te nemen. En zich te verliezen in een strijd van angst en agressiviteit. Heeft altijd mijn herinnering laten open blijven van waar ik vandaan bent gekomen. Maar dat was niet makkelijk. Ik heb deze reis begonnen met het afschijnt van het leven op je oude dag, als je dat beleven mag. En zo terug naar het moment waar je nu bent in je leven. En verder terug naar het verleden je kind zijn. Want als we besef hebben hoe ouderen op hun sterfbed het einde aanzien. En bewust worden wat ze gemist hebben in het leven. Als je dat echt beseft kun je als je midden in het leven dit beseft, een nieuwe weg vormen. Waarin je wel volledig jezelf bent. Waarin je herboren wordt, het leven opnieuw gaat zien. En je gedrag nu nieuw gevormd wordt. Wat uit gaat van het potentieel van de mogelijkheid en kracht wat je nu bent. En om die stap te nemen naar een nieuw zelfgekozen weg. Zal alleen maar geluk en liefde geven. Ook al moet je eerst door de pijn een gaan van het verwerken van verstopte emoties.

De jeugd is vol plezier en vormen met grote groepen een samenhang om het leven dat voor zich ligt te ontdekken. Het leven staat nog helemaal open. Maar is dat wel zo? Want gedrag wat gevormd is door het verleden, en het systeem. Dat uit zich ook in de zorg voor kinderen. Van ouders en familie, tot schoon instellingen aan toe. Je wordt gevormd, en niet alleen de weg die al voor je bepaald is vanuit het verleden wordt actief. Nee ook de zorg tot aan de opleidings- instituten helpen hier aan mee. Geen enkel kind richt zich op zijn eigen potentieel. Of het nu in armoede en leed is, of juist in rijkdom. Of gewoon in het midden van alles in. Als je snel een film kan terug zien van hoe een kind geboren wordt. Zogenaamd kansen krijgt. Maar later ziet dat zijn levenspad hetzelfde is als zijn ouders. Maar dan in een andere vorm en een andere tijd. Waar is dan die onbezorgde jeugd, waarin alles nog een kans geeft? Als ik terug kijkt naar mijn jeugd, was het een grote teleurstelling. Mijn peuterschool verlaten, onderweg mijn zus met mijn moeder opgehaald om naar een blijf van me lijf huis te vluchten. Mijn vader heeft nooit echt een opleiding mogen volgen. Mijn moeder was, omdat ze niet gewenst was, een slechte opleiding gevolgd. Meiden moesten niet leren, hop de basis doornemen. Maar dan gaan werken. Ondanks dat ik een spiritueel kind was, kon ik niet begrijpen dat de maatschappij mijn moeder haatte. Alleen omdat ze en gescheiden Vrouw was, van bovendien een Italiaanse man. Ik werd onttrokken van mijn peuter klas. Een hele tijd later kwam ik uit eindelijk in een nieuwe peuterklas terecht. Maar ik wist nog de leed die gebeurd was. De ruzies bij me ouders, en ook het oordeel van niet alleen de maatschappij, nee van mijn familie. Zelfs van haar moeder, mijn oma. Ik nam het gedrag aan van mijn ouders met mijn start op school. Ik wilde niet echt leren want ik vond me zelf niet goed genoeg. En dat bevestigde ook omdat de kinderen mij vreemd vonden. Dat is toen ook bepaald omdat ik erg gesloten was. Mijn jeugd was is een strijd begonnen. Waarin onbegrip en vooroordelen werden gevoed aan mijn kijk. In alles kwam het gedrag van mijn moeder naar boven. Maar ook dat van mijn vader. Doordat ik hun gedrag aan nam, is heel mijn schooltijd niet leuk gegaan. En als ik vooruit springt in mijn jeugd en naar de basis school ging. Hoefde ik groep 8 niet af te maken, kon zo door gaan naar de LTS. Geen eindejaarsfeest waar iedereen het over heeft steeds. En naar een andere school waarin ik weer gepest en niet begrepen werd. Ik was niet alleen, een paar goede vrienden. Die ik 38 jaar later nog steeds contact mee had. Ik was niet alleen maar voelde me niet volledig, wist het even niet meer. Omdat ik tussen dit bestaan en mijn vorig bestaan wisselde qua stemming. Vond ik toch de kracht om mijn eigen weg te kiezen. Ik koos niet meer voor het gedrag van mijn ouders. Dat besef kwam namelijk snel bij mij. Ik kon opeens weer leren. Sterker nog ik was te slim voor de LTS en niet goed genoeg om mij technisch te scholen. Ik heb veel afwegingen moeten maken. Later ook met avond scholen, wat niet leuk was. Een erg zwaar bestaan. Maar ik vond de kracht weer om door te zetten.

Dit is geen eind goed al goed verhaal nu. Want ik ging voor mezelf kiezen, dat begon op school. Maar later ook in mijn eigen leven. Ik wilde niet 100% de zorg voor mijn Moeder op te nemen. Terwijl familie, maatschappij tot aan mijn zus haar in de steek lieten. Ik wilde niet alleen er voor iemand zijn, en mijn eigen verliezen. Mijn leven niet zelf vorm geven, hoe ik het wilde. En natuurlijk komt dat niet goed aan bij je moeder. Haar gedrag wat gevormd wordt door angst kwam weer sterker naar boven. Omdat ik mijn eigen leven wilde leiden, betekend het niet dat ik iemand vaarwel zegt. Je komt juist sterker tot elkaar. En zeker met begrip. Dat was er niet, en heeft nooit kunnen komen. Ze nam verkeerde relaties aan. Waarin misbruik en ellende een begrip was. Ik ging op mezelf zonder geld. Banken lenen makkelijk aan starters. Natuurlijk kwam ik in de schulden. Mijn moeder leerde een man kennen waarbij ze het wel beter had. Is de later ook mee getrouwd. Maar die man heeft geen zicht op het echte verleden. Zag mij als een typische jongere die niet na kon denken. En in de schulden is gekomen. Mijn moeder nam steeds heftiger haar gedrag van angst aan. Toen ze als kind nooit gewaardeerd werd, en ze maar ging trouwen. Omdat eigenlijk iemand aandacht gaf. Gaf ze alles van haar zelf weg voor die persoon. Ook de zorg voor haar eigen kind, die verder in de schulden kwam. Hoewel ik mijn eigen gedrag ging vormen. En daarmee ook mijn eigen weg, waren de stappen die ik nam om vorm te geven. Erg lastig in die tijd. Dat ik schulden moest overwinnen, om mijn bestaan een kans te kunnen geven in deze wereld. Ik denk dat ik op tijd op een goede manier open bleef staan voor mijn potentie in dit leven. Want dat trok een fantastisch persoon aan in mijn leven. Die de zwartheid in mijn hart zag. Maar ook het licht wat verborgen was. In staan om een eenheid te zien, mij als persoon. Ook dit waren niet altijd leuke stappen. Maar we namen die wel. En dan ook samen. Om jaren later een goede bang te krijgen en vooral een mooi gezin. Omdat ik heb geleerd van de keuzes die je wel of niet kan nemen in je leven. En vooral je eigen gedrag, om de potentie die je nu heb te laten ontwikkelen. Zo heb ik niet alleen het volgende aangegaan. Nee wij samen, omdat we er samen zo over dachten. Dat is kinderen krijgen, ze met liefde en respect te laten opgroeien. Waarin je kracht en ondersteuning schenkt. Maar vooral het besef dat het hun leven is wat ze moeten vormen. En dat heeft als resultaat dat ze geweldige kinderen zijn met een behoorlijk zelf ontwikkelde kracht. En natuurlijk herken ik veel van me zelf in elk van hun. Net als mijn vrouw dat in hun ziet, haar eigen ik. En dat is ook niet slecht, jezelf in kinderen zien. Van een mening of een gedrag is een natuurlijk fenomeen. En is ook geen schande of negatief punt. Het is juist een stuk levensplezier, wat er voor kan zorgen dat je geen ouder-kind relatie krijgt. Maar later vrienden voor het leven blijft. Maar het komt er op neer dat ze hun weg zelf kiezen. Ze het leven zelf leiden en vorm geven, door de potentie te gebruiken wat ze nu zijn. En dat de wegen van vroeger mooie handleidingen kunnen vormen. Maar dat de weg voor voren een eigen keuze is. Daar gaat dit alles om. Dit is een potentie die nauwelijks gebruikt wordt, maar wel de weg is naar succes en rijkdom. In welke vorm dan ook.

Ik ben geboren met tranen in mijn ogen door het leed. Ik heb ouder geworden ook met tranen in mijn ogen. Niet door leed maar juist door een trots gevoel. De liefde die om je heen is, daar zijn mensen niet altijd volledig van bewust. Een trots gevoel dat het goed is gekomen. Maar om me heen in de wereld is het niet goed. Kinderen die de kansen moeten krijgen hun eigen leven te kunnen vormen. Het bestaan zelf in te delen. Worden beperkt door het hele systeem. Ben je arm dan wordt je zo gezien. Net als je rijk bent, wordt je daar weer ingedeeld. Kom je uit leed en ellende is het weer een heel ander verhaal. Maar rijken mensen blijven rijke mensen. Net als arme mensen in dit leven dezelfde kansen krijgen, bijna niets. Kinderen zouden u betere kansen moeten krijgen want we hebben een technische en wetenschappelijke vooruitgang. Die zijn einde nog niet kent. Maar de techniek is wel vooruit gegaan. Niet ons mens zijn. Wij zijn het systeem. Wij allemaal laten het toe hoe de wereld wordt vernietigd. En de jeugd van tegenwoordig? Sterk, een op de zeven jongeren heeft mentale problemen zegt men. Psychische problemen bij kinderen en jeugdigen komen bij de GGZ aan het licht. Dit alles was er altijd, maar nu zien we het alleen. Omdat alles zo snel gaat, komen er hogere eisen. Om aan die vooruitgang te voldoen. Deze hogere eisen worden al aan kinderen gegeven. Waardoor die in nog grotere problemen blijven. En als ze geen problemen hebben kiezen ze om een ander negatief te beoordelen. Geweld en discriminatie is aan de orde van de dag. Omdat we gedrag hebben wat we meekrijgen, en dat begint met het kiezen van groepen tegen elkaar. De strijd wordt al gevormd op het moment je geboren wordt. En ondanks dat het journaal, wat ze laten zien. Steeds heftiger wordt. Net als onze reacties van ongeloof. Doen we er allemaal niets aan. Laten wij dit mijn zijn alle toe. Ik heb geluk gehad om mijn eigen kracht te vinden. En daarmee ook een levenspartner waar ik zoveel van hou. Maar hoeveel niet? Hoeveel blijven hun leven lang in ellende? En worden ze wel ouder, of sterven ze na een kort leven. En is die dood een eigen keuze? Of dat die van ons? Van ons allemaal?

Het licht waar ik in zweef en wiens licht dat met van mij samen groeit. Maak me op een mooie liefde volle manier volledig. Ik zie de levenskansen die ik een lange tijd niet heb gezien. En dat na deze reis vraag ik me vreemd af? Ik zweef langzamer en komt op de grond terecht. Die langzaam met mij mee pulseert. Met een vreemd en toch bekend gevoel zie ik waar mijn reis verder naar toe gaat

worldofflove.wol@gmail.com