Ik kan het niet alleen (XV)

 

         Ik kan het niet alleen (XV)

“Er was even niemand om mij, op mijn reis. Had ik even nodig, ik lag onder de bladeren van het leven in rust. Niet met angst of twijfel. Ook niet met verdriet of wanhoop. Ik liep niet blind en daarom verdwaald. Nee ik was in mijn geluk, even in alle rust. Mijn leven kent veel groei, in zowel mij als persoon als mijn ouders. Zelfs van generaties terug. Natuurlijk weet ik van het leed bij ons alle, op deze steeds onleefbare planeet. En natuurlijk heb ik ook kennis van de geschiedenis, en herken ik alle gevechten die ooit waren. Die heden nog steeds bezig zijn. Maar dan met andere leiders en andere talen. Uiteindelijk is alles het zelfde als toen. Dit durven aanzien zal een besef geven. Dat we ons leven dachten te kunnen zien, en we zelf beslissingen nemen. Wat nog een illusie is voor vele.  En natuurlijk herken ik deze illusie van de bubbel waar we in zitten, met zijn alle. 

Het ontdekken van je diepste ik begint altijd aan de donkere kant. Omdat dat het moeilijkste is om te verwerken in je persoonlijkheid. En of je er aan wilt werken. Of dat je niet weet waarom. Dit is echter ook een onderdeel van onze groei tot meer zelfbesef. Desondanks volgt na al de zware emoties van je hart, ook een moment dat je het mooie van het leven moet leren zien. Alles hoort bij elkaar, maar hoe kan je optimaal succes en rijkdom ontwikkelen. Zodat je je leven zelf kan leven zoals je nu bent.  Als je niet de extreme kanten van het ‘zijn’ accepteert, zodat uiteindelijk balans komt. En de weg naar een mooier en krachtiger innerlijke zelf zal openbaren. Zelfs in de liefde, alle positieve momenten, hebben extreme kanten die naar verbinding zoeken. Want er zijn er genoeg die liefde voor de wereld voelen en zich er voor inzetten voor een mooi bestaan voor ons alle. Terwijl ze die liefde niet voor zich zelf voelen, zich zelf als een niemand zien. Terwijl iedereen een iemand is, een persoon met waarde. 

Dan komt de vraag waarom je liefde en succes in de wereld echt kan laten groeien als je niet de liefde naar je zelf accepteert. Of natuurlijk ook andersom, liefde voor jezelf accepteren. Maar niet die in de wereld, door alles om ons heen. Dat is logisch als we alles aanzien van wat er dag op dag gebeurt, in de wereld. Waarin vrede de illusie is; en de strijd een realiteit. En dat geld voor iedereen. Want we zitten en blijven met zijn alle in groepen verdeeld. En een gevecht voor macht en eigen gelijk. Of dit nu Politiek of Geloof is. Of onze eigen kring waarin we leven met het hele land. We blijven daardoor ieder alleen, niet alleen leven we in een illusie. We zijn ook blind voor de ware schoonheid.

Mijn Opa kwam uit een goed gezin, en was een geschiedenis leraar. Mijn Oma maakte schilderijken, vervulde de dagen als kunstenaar. Het leuke is dat ze naar elkaar luisterde. Mijn Opa had fantastische verhalen over vroeger. Je er was strijd, maar er was ook liefde. Net als in je eigen hart. Hij vertelde verhalen en liet oude prenten zien. Bijvoorbeeld het oude Utrecht, zo vol met sfeer en veel historie te zien. De grachtenpanden en pakhuizen staat overal, als je goed kijkt. De kennis over Utrecht gaat tot 2000 jaar terug, en opgericht door Romeinen. Of wat dacht je van Maastricht, een van de oudste steden van ons land, tientallen jaren voor Christus al gewoond, en als eerste door Kelten. Of Deventer, 700 jaar oud. Niet alleen Nederland toonde hij uit alle tijden met verschillende schoonheden en mooie verhalen. Ook in de wereld, bv Venetië, Rome, Kaapstad, Istanbul, Fez, Rio de Janeiro, Brugge, Vaticaanstad, Havana, Tokyo en Wenen. Steden overal met evenveel verhalen en verborgen schoonheid. We weten nu een aantal landen van zeggen, of mooie foto’s of films. Of juist alleen door  dat er oorlog is of de zoveelste escalatie. Maar hoe oud de steden zijn, de echte verhalen, is onbekend. En daar achter komen zal je kijk doen veranderen, doordat je beseft dat ondanks de strijd waar we toe in staat zijn. Ook in staat zijn om te creëren, wonderen op wonderen wereld wijd. Maar de meeste mensen luisteren nog geen eens naar een ander. Laat staan naar de wereld met hun eigen kijk. Maar ook besef hoe mooie de liefde is die er achter schuilt. Want is er ellende komt dat door de mensen die daarvoor kiezen. Niet de stad zelf, de mooie gebouwen en het groen. En waardering voor de wereld is dat je opent staat om te leren hoe steden zijn ontstaan. Dat je leert zien hoe mooie de samenhang is met een prachtige natuur. En laat dit net hetzelfde zijn als voor je hart. Die we ook, net als verre steden, niet open voor staan. Voor ook de pracht. 

Mijn Oma luisterde in ieder geval goed naar alle verhalen. Samen hadden ze vele gesprekken. En als resultaat ging mijn Oma zijn verhalen omzetten in schilderijen. Sommige realistisch en sommige vol met kunst. Omdat ze ontdekt werd door de massa werd ze vanzelf een kunstenaar. Omdat wel de schoonheid van haar werken werd gezien. Maar niet die van het eigen hart, of onze wereld.

Mijn Vader en mijn Moeder hebben door hun veel meegekregen. En oog voor het leed maar ook oog blijven houden voor de schoonheid van het bestaan. Alles is een en zoekt naar balans. Mijn Vader was door mijn Opa en Oma zo geïnspireerd dat hij een Architect werd in zijn volwassen bestaan. En mijn Moeder oefende het beroep uit als lerares op een kunst academie. Ze wilde mensen met hun gekregen inspiratie helpen. Zelfs door het geven van niet alleen hoop maar ook geld. Omdat dit vaak niet goed uitpakte zijn ze er mee stopt. Behalve met het openlijk zeggen wat volgens hun aan de hand was in de wereld. En dat we er iets aan moeten doen. Bleven ze toch hoop houden, voor de wereld, als hun eigen hart. En leefde ze het leven in vreugde en soms ook een beetje strijd. 

Daaruit voort gekomen ben ik. Ik ben een volwassen Man nu geworden en volgt mijn Vader zijn bedrijf, en ben dus ook een architect geworden. Daarnaast schrijf ik boeken, waarin oude gebouwen uit oude steden worden getoond. En ook de technische gegevens. Mijn Vrouw waar ik een paar jaar mee getrouwd bent is een Yoga lerares. Zijn ook beide maatjes voor het leven, dat zit en in mijn familie. En heeft ook mijn omgeving aangetrokken. Waaronder dus mijn Vrouw. Want hoe gelukkig het pad is die gevormd is en we graag op verder lopen. We zijn niet blind en zien de strijd overal. Niet alleen tussen landen. Maar ook dichterbij, op straat. Of het nu het geweld is van alle dag, of in relationele sfeer. Het is er overal. Leven mensen nu wel echt hun volledig potentieel is altijd mijn vraag. Omdat ik blijft geloven in het goede maar ook de strijd erkent, in de wereld als ook in mijn hart. Wil ik me blijven ontwikkelen, met vooral een zoektocht hoe ik meer balans in de wereld kan krijgen. Het als in onze eigen hart. Want in je eigen hart ellende en verdriet van nu en toen verwerken, en zelf leren zien en denken. Is een eerste stap, om dan echt goed te kunnen genieten van de liefde en je potentiële kracht. Want beide kanten in balans is een opening voor een beter bestaan. Niet alleen voor mezelf, maar juist voor iedereen. 

En terwijl ik onder de bladeren van het bos de tegenstellingen in de wereld en onze realiteit zat te bewonderen. Zag ik jullie voorbij lopen, samen op reis. Er was eerst niemand. En nu iemand. En wel meer dan een. En wat jullie toen zeiden om hart op te roepen: “ik kan het niet alleen”. En dat daarna je het verschil moet ervaren tussen theoretisch iets weten of echt ervaren. De eerste stappen zijn naar een positievere zelf ontwikkeling zal leiden. En dat je deze reis van zelf ontwikkeling wel of niet wilt beginnen, of door wilt gaan. En of je wel of geen fouten maakt in je leven naar jezelf of een ander. Is geen kwaad of falen. Nee dat is de keuze die we hebben gekregen en wat altijd in ons is. Want regels maken we als mensheid zelf. En we bepalen zelf of we er mee door willen gaan of niet. Of het nu over jezelf gaat, of de hele wereld. Dat bepalen we zelf. Wij zijn het systeem en de paden, hoe kronkelig ook, zijn leermomenten. Waarin wij de richting zelf beschrijven. En niet door God, een geloof of een regering. Daar kan goed of kwaad uit komen, maar wij laten het wel of niet toe. Net als je eigen hart. Daarom wil ik mee op reis met jullie, mijn naam is Moed. En het is de moed om verder te durven kijken, waar me Opa en Oma mee is begonnen. En via mijn ouders nu in mijn hart nog leeft, en groter wordt.”

Ik zag eerst niemand en toen opeens iemand. Moed. Welkom op deze reis dat ik je ontmoet heb. Mijn naam is W.O.L. en heb je verhaal gehoord. Prachtig dat je nu de klemtoon op positiviteit legt. Want het alleen zien en accepteren van pijn, het donkere in je hart. Zou je haast ook de schoonheid door deze emoties niet kunnen zien. Terwijl beide een eenheid vormen. Of dit nu van je hart is of voor de hele wereld. Daarom bedankt. Moed. Ik heb je gevonden en zullen we samen lopen, naar het licht?

worldofflove.wol@gmail.com