Thuis

 

Thuis

Ik reis eindeloos,

vergezeld door lessen die mij dragen.

Elke keer weer,

als ik dacht geluk te vinden,

kwam de zorg als een stille metgezel.

Keer op keer keerde het terug,

de grootste uitdaging die mij werd gegeven.

Het geschenk: er zijn voor de ander.

Oneindige momenten,

verpakt in licht en schaduw,

buiten het gelach,

het dromerige van de dag.

Ik werk hard, bouw aan bestaan,

maar zie nu wat werkelijk telt.

Waar kies ik voor,

als de ander even niet meer lacht?

Dromen, als een sneltrein voorbijgegaan,

in een wereld vol haast,

die vastketent,

meesleurt met het vlugge bestaan.

Wegkijken,

vluchten voor mezelf?

Of blijven,

een krachtig element zijn,

het hart dat troost biedt.

De keuze die ik maak

is onvermijdelijk:

omarmen,

delen in pijn en liefde.

Samen dragen we

de laatste traan,

de laatste lach.

Een einde komt,

het leven wankelt,

een zwart gat van pijn en uitzichtloosheid

toont mij zijn rauwe pracht.

Maar dan,

als ik los durf te laten,

mijzelf laat gaan,

het onbekende in –

diepte en hoogte,

zonder verschil –

eindigt mijn reis plotseling.

De radeloosheid laat mij huilen,

zo alleen,

maar dan,

als een licht dat doorbreekt,

komt de allergrootste vreugde.

Ik zie jou weer,

de liefde van mijn leven.

Alles waar ons hart voor staat,

één geworden.

Ik ben thuis.