Weer een bladzijde verder in mijn levensboek gekomen.

Weer een bladzijde verder in mijn levensboek gekomen.

Weer een bladzijde verder in mijn levensboek gekomen. Hoeveel is het nu? Oh ja 51 jaar alweer. Ik weet het nog als de dag van gisteren toen ik 49 jaar was geworden en ik extra wilde genieten. Want mijn 50^e kwam eraan. En dat wordt je toch op die dag anders behandeld. Natuurlijk met een knip oog en veel gelach. Maar toch het idee dat je het hoofdstuk van de 40 verlaat en naar die van 50 gaat?

God wat gaat dat snel want het hoofdstuk van 30 is nog fris in mijn geheugen. Ja sterker nog die van mijn hele jeugd ging als op een dag opeens in mij spelen. Momenten herinner ik me al van mijn geboorten tot zelfs daarvoor. Maar het besef in de tijd en ruimte en de snelheid waarin we daarin eigenlijk bewegen daar denk ik niet veel aan. Eigenlijk nooit? En hoewel ik niet bang ben van de dood is het in dat concept alleen de afscheid die op dat moment zal komen. Waarom is een afscheid dan zo zwaar? Omdat een afscheid maar tijdelijk is en je juist qua bewustzijn weer open komt. Alles wat ‘vergeten’ was in het levensmoment komt dan weer in zelfbewustzijn. Eindelijk compleet. Het is dan ook vaak voor degene die achterblijven dat het afscheid zwaar en treurig is. Zo is het verhaal wel bekend onder ons dat baby’s huilen als ze geboren worden. Niet alleen omdat dat hoort bij baby’s net als de vrolijke gezichten erom heen. Als het goed is tenminste want de wereld is in die zin een vervelende plaats voor sommige onder ons op deze aarde.

Maar als je geboren wordt vind er een proces plaats plaatst dat je van een soort van immateriële sfeer naar een materiele sfeer gaat. Waarin ook een beperking plaats vind op je bewustzijn. En niet gelijk dat heeft een tijdspanne van 7 jaar ongeveer. Na 7 jaar zal het bewustzijn volledig afgesneden zijn tot het groter geheel en leef je eigenlijk beperkt van je totale ik. Dat is ook de zin van het leven zelfbewustzijn ontwikkelen. Als een persoon na een kort of een lang leven dood gaat. Is het moment van sterven belangrijk. Of die nu kort en plots is. Of een lang moeizaam traject kent is maar de vraag. In ieder geval is dat het moment dat je je leven voorbij ziet komen in volle bewustzijn. Alles wat je bereikt heb en trots op kan zijn komt voorbij. Maar ook alles wat je nooit heb kunnen halen uit angst of andere emoties. Verloren kansen door een houding of gedrag. Wat je verloren heb wat nooit hoeft te hebben gebeuren komt voorbij. Als een zelfrechter ervaar je liefde en haat en alles daartussen weer en komt het als een film voorbij. Waarbij je ooit de emoties voelt. Qua tijd die wij nu gewend zijn maakt het niet uit.

Dus of je dood in een seconden is. Of een langdurig traject. Deze herhaling van het leven wat af zal spelen gebeurd buiten deze dimensie van tijd en ruimte die we in de materiele wereld ervaren. En dat het gebeurd is een feit. Het proces van doodgaan is niet alleen de laatste adem die je in je stoffelijk leven zal geven. Maar gaat daarna verder omdat het stoffelijk gedeelte van ons zelf maar een beperkt gedeelte is van ons zelf. En als we dood zijn en naar gene zijde over gaan vind in een proces de hergeboorten plaats. In de zin dat je bewustzijn weer een proces meemaakt van healing. Het wordt weer onderdeel van het ‘geheel’ van je totale ik. En in die zin zal je een vrede en een kracht ervaren die je even was vergeten. Een kennis en een weten wat je even niet kan bevatten. Maar wat na een perioden weer samen komt in jezelf. Net als het geboorten moment waarin je juist afgesneden wordt van je volledige bewustzijn als je op aarde geboren wordt. Is dit het hetzelfde proces maar dan anders. En waarom geboren worden en doodgaan. Om daarna het proces weer opnieuw mee te maken vraag je je af? In een eeuwig concept is er geen begin en einde. En dat heb je wel nodig om je te kunnen ontwikkelen. Daarom wordt je geboren in een materiele wereld met geboorten en dood. Omdat je een begin en een einde nodig heb om je te kunnen ontwikkelen. Toen je als ‘licht’ werd gevorm in een eeuwig concept bleef het licht volledig maar niet zelfbewust van zich zelf. Tot het god principe wat hij in zich draagt. Daarom kent het geboorten en dood en reïncarnatie. Vanaf en kleinste der kleinste tot het grootste der grootser. Dit is in simpele woorden beschreven het moment van geboren worden als baby tot de dood en opnieuw de overgang. En al die fasen van mijn geboren worden tot het moment van toen kwam opeens in me. En in zat er dagen over te na te denken maar lang kon het niet.

En of dat een bedoeling in alles had weet ik nog niet. Omdat in alles een levensles zit moet dat wel. Maar wat ik misschien al te vaak heb gezegd is dat ik 30 maart 2022 een ernstig ongeluk heb gehad. Alles rechts gebroken en drie dagen in coma gehouden. In de revalidatie uiteindelijk ontslag genomen. Omdat er alleen commerciële zorg is. Waarin het zoveel geven van medicijnen en onderdrukken en behouden van patiënten voor het verdien model belangrijkster is dan echt genezen. Omdat gezonden mensen geen verdien model in is te vinden. Daarom ontslag en directe afbouw van medicijnen. En dat is geen kwalijk iets begrijp me goed. Veel medicijnen zijn nodig en zeker in ernstige ongelukken. Soms een leven lang helaas. Maar vaak is het alleen in een begin nodig maar moet daarna je lichaam het over nemen. Zelf healing is een natuurlijk mechanisme wat vele van ons verloren zijn geraakt. Doordat we in een kunstmatige omgeving leven. Niet alleen in de vorm van alles wat we in voedsel en spullen creëren. Ook ons denken wordt kunstmatig gehouden. Denken we in vrijheid te leven en zelf te beslissen. Terwijl juist dit een grote illusie is waar we uit moeten proberen te komen. Maar zolang we dit accepteren zal dit gewoon zo blijven bestaan. En we accepteren dit niet alleen in ons zelf maar ook in alles om ons heen. Verkeerde groepen die in haat tegen elkaar blijven. En regeringen die alleen voor dood en ellende gaat voor alleen macht. Dezelfde zin naar macht wat ook in geloof gemeenschappen te vinden zijn. Net als medicijnen wat in het begin nodig is voor herstel. Zijn groepen nodig die verschillend zijn van elkaar. In de vorm van regeringen en/of geloof gemeenschappen. Maar moeten we stoppen met medicijnen om het zelf genezend vermogen van het lichaam zijn werk te laten gaan. Net als we in de maatschappij qua bewustzijn uit het tijdperk van de holbewoner moeten gaan. En nu volwassen proberen te worden met zijn alle. In verschillen juist een kracht zien. En dat een paar mensen die beweren het voor het zeggen te hebben in de wereld. Dat zijn alleen die macht hebben omdat wij dit aan hun blijven geven. Dit gewoon accepteren alles van het eigen leven tot in de wereld toe. En dit is geen schande maar een leer proces. Niet individueel maar als massa. Want landelijk of in de wereld. Of zelfs in de kosmos tot het oneindige wij zijn het systeem van alles om ons heen. Andere zijn het niet systeem. Invloed heb je in alles. Of dit nu actief meedoen. Of er van af sluiten. Beide zijn keuzes waarmee we ons systeem vorm geven. Maar mijn leeftijd van 50 jaar bereikte ik. En met geluk ging ik binnen het jaar weer 40 uur werken. Stond een herstel van 2 jaar voor eigenlijk. Tegen prikkels kon ik ook weer – zo ook tegen een glas alcohol.

Nu hou ik van een goede drank op een goed moment. Maar niet dagelijks natuurlijk. Alleen op de SS Rotterdam voor veel geld een feest houden (wat al gepland stond lang). En zelf een cola nemen? Terwijl je er zelf ook blijft slapen? Daar zat ik best mee. Ondanks dat ik blij was dat ik leefde en niet koos om dood te gaan. Het was een bijzonder en leuk moment. Waarin de groep klein is gehouden. Nieuwe mensen als dank voor wat ze voor mij betekenen in het hier in nu. Maar ook die ik al heel lang kende waren erbij. Als bedankt voor alles wat we hebben meegemaakt. Een vaarwel omdat dit voor mij een afscheid was. Of juist een extra proost op de volgende jaren. En wat typisch is. Voor het moment dat je 50 bent geworden en uiteindelijk het moment meemaakt. Tot wat weken erna. Waarin je hard op zegt en denkt dat het leven op je 50^e pas begint. En je alles vol liefde en kracht en openheid weer aanneemt. Ben je voor je het weet weer in de sleur van alledag beland. En kijk je even op en weer die verbazing.

Nu 51 weer een jaar erbij? En je wil het dan weer vergeten want met de eigen groep in het gezin ga je lekker een paar dagen weg. Tot ik toch weer herinnerd dat ik met mijn 49^e er ook aan dacht. Aan al die momenten in 40 en 30 en langer terug. Natuurlijk zijn we zelf verantwoordelijk voor ons eigen leven. En moet je geluk hebben om in een maatschappij te zijn waarin je kansen heb op een eigen leven. Want voor is dat niet het geval. Maar hoewel werken aan je bestaan belangrijk is. Zijn we hardlopers in ons eigen bestaan. En ook als je alleen stil staat en niets doet. Sta je nooit stil om even te luisteren naar je zelf. Het moment van nu. Wie ben je nu op dit moment? En hoe je reageer in het leven op dit moment. Is het gedrag nog wel van nu? Of van heel lang geleden wat nu eigenlijk het er niet meer aan doet. Haal je alles uit jezelf? Of laat je angst en twijfel toe. Wat je in jezelf laat groeien. Of wat gevoed wordt door andere. Ben je bewust van je eigen kracht? En de mogelijkheden die je heb? Wat die zijn er volop maar zijn we haast allemaal vergeten. Lopen we liever hard in het bestaan. Van sleur naar sleur omdat het gewoon zo is het leven van alledag. Waarin je denkt veel te weten. Maar eigenlijk bijna alles vergeten bent. Tot het moment je het weer weet. Maar dan ben je vertrokken uit dit leven. Dus nu ben ik 51 geworden en daar proost ik op. Drink nu virtueel met mij mee. Of dit nu alcohol bevat. Of alleen fruit met suiker tot erg gezond. Het maakt niet uit. Drink mee ik vier nu in een mooie plaats dit moment met de mensen van wie ik hou. Maar naar het feest zal ik niet meer rennen. Kies ik even niet meer voor de sleur. Ga ik gewoon beginnen met even luisteren naar mij zelf. Wellicht zie ik iets meer van die totaliteit. Luister je mee? Maar dan naar jezelf?