Ik kan het niet alleen (IX)

         Ik kan het niet alleen (IX)

Als je op reis gaat in jezelf en je durft aan te geven dat je het alleen niet kan. Dan stel je je zelf open en laat je de onverwachte ontmoeting met jezelf en andere, die je nooit zag, toe in je bestaan. Het kunnen vertellen van je verhaal wat echt gehoord wordt en begrepen. Of juist waar de ander begrip voor wilt krijgen door niet alleen te luisteren. Maar echt mee te praten met jouw verhaal, in plaatst dat elk antwoord op zijn verhaal slaat. Geeft al ruimte in je, en mogelijkheden die normaal niet wakker konden worden. Mijn reis begon ik met een nood. Schreeuwde diep in mezelf en ook hart op en liet gewoon alles los. Maar bleef niet stil staan nee ik ging juist vooruit. Net dat betekend niet dat je dan niet durft, en gevoelens als een storm in je plots opkomen. Nee het zou juist slecht zijn als dat niet gebeurt. Want elke reis die je op deze manier ondervinden en toelaten, maakt juist alles in je los. En zeker ook van dat gene waar je jezelf nooit bewust van was in je bestaan. En hoewel het ontmoeten van je spreekwoordelijke hel in je niet leuk is, is het bewust worden van jezelf als persoon erg belangrijk. Als je juist levensgeluk, vreugde en rijkdom wilt vormen in je bestaan. En dat op het niveau dat je er bewust van bent. Omdat je je negatieve aspecten en positieve aspecten, en alles daar tussen in, accepteert en verwerkt. Ze in balans weet te brengen en de een geheeld persoon worden. Want alle extreme aspecten, in jezelf of in het bestaan, zijn uiterste die in totaliteit een eenheid vormen. De extreme tegenstellingen worden nu elk apart als een eenheid gezien. We denken ermee als ons zelf te bestaan, met een eigen wil. Terwijl we juist alles behalve een eenheid zijn. Maar in een illusie blijven slapen. En misschien ervaar je wel rijkdom in je leven. Zolang je niet je volledig potentieel vind, zal dat altijd een illusie zijn. Alsof je loopt in een cirkel zonder einde en zonder resultaat. Waarin je meestal op je sterfbed uit ontwaakt, waar het dan meestal te laat is voor dit leven.

 

Als op een vroeg moment heb ik Niemand ontmoet, nooit gezien maar nu ik me open stelde wel. En Niemand werd voor mij in mijn reis Iemand. Hij reis met mij mee en opdat hij nog bezig is om alles te verwerken en bewust te worden, is hij soms Niemand en soms Iemand. En samen met Angst, overleden en niet in het zichtbare bestaan aanwezig. Toch contact mee kunnen maken en zijn belevingen onder ogen kunnen  zien. We hebben al wat wegen gelopen en  elke weg gaf inspiratie dat ik een verhaal kon doen wat betrekking had op de weg waar ik liep. En nu zijn er opeens meer bijgekomen. Vrienden die meer op reis gaan, de groep groter maken. Dit zijn Twijfel, Verdrietig, Wanhoop, Verdwaald en Blind. Twijfel en Verdrietig hebben al hun verhaal verteld. En wat de rest. Ik loop nu op een weg waar ik wil luisteren in plaats van praten. Dus ga je gang, hoe lang of kort het ook zal zijn.

“In mijn naam Wanhoop wil ik mijn verhaal vertellen. Ik kom uit een familie die in het Boeddhisme leeft. Het Christelijk geloof en de Islam kom je in veel landen tegen. Maar wereld wij zijn me met ongeveer 300 miljoen mensen. En wellicht door alle ellende neemt het aantal mensen toe die in Boeddhisme willen leven. Dit geloof bied hulp aan depressie, stress en een burn-out. Geloven niet in een God. Maar dat alles God is in het gehele bestaan. In je en om je geen. En is ouder dan de meeste geloven die er nu zijn. Boeddha werd 2600 jaar geleden geboren als Nood-Indiase prins Siddharta en werd 80 jaar oud. Boeddha’s leer wordt de dharma genoemd. Het uitgangspunt van de leer is om door middel van studie en oefening tot het inzicht te komen dat we de oorzaken én de oplossingen van onze problemen in onszelf moeten zoeken en niet daarbuiten. Maar alleen vrede en verbinding? Dat is een illusie want er wordt veel haat gezaaid naar vooral moslims en ook andere vijanden. Zelfs haatpreken is niet onbekend. Voor oplossingen keert men alleen in zich zelf als de weg naar het geloofd. Maar we zijn meer dan alleen wat er in ons zit, wat we kunnen waarnemen. Op een hoger niveau waarin de grenzen van binnen en buiten vervagen. Maar wat je nooit zal niet als je alleen jezelf naar binnen richt. In plaatst van het geheel op te zoeken blijf je toch op een gedeelte hangen.  En je geeft aan de massa spiritueel te zijn. Maar haat en oorlog is geen taboe? Hoe kan dat dan samen? En als je toegeeft aan dit leven is er geen vooruitgang. Blijf je hangen alsof je leeft als 2800 jaar geleden. Maar tegelijk zit met wel op sociaal media. Om vrede te verkondigen maar tegelijk ook haat. Alsof het Christendom en de Islam samen het Boeddhisme eigenlijk zijn. Maar dan met andere verhalen. Mijn naam is Wanhoop en ik ben nu in wanhoop. Geboren in liefde en vrede waarin bezit hebben niet hoefde. Maar op het moment dat ik de wereld zag zoals hij echt zag. Zag ik in mijn geloof geen echte vrede, alleen als een illusie. Waarin het niets anders is als al de rest die zich net anders noemen, met andere verhalen. Ik ben gevlucht in de wereld in mijn Wanhoop om echte antwoorden te vinden. Echte vrede en liefde te ondervinden. Maar overal zie ik alleen maar illusies verschijnen. Onder een mantel van bedrog en haat. Is dat hoe de wereld is, mijn bestaan?”

“Ik heet Verdwaald, en zit in het Hindoeïsme. In elk voorbeeld je aangaf Wanhoop herken ik mij zelf. Niet alleen haat wat gepredikt wordt en geweld, maar ook hele Politieke structuren die alles toelaten van de ellende die er nu is. Mensen  blijven in dit systeem omdat ze erin geboren zijn. In opgevoed zijn en onderricht. Een andere waarheid bestaat niet dan dit bestaan. Want dit systeem heeft bepaald hoe wij met zijn alle de wereld moeten zien. Dan is geweld tegen andere geen ernstige zaak maar juist onze plicht. Ik ben ook gevlucht overal en ergens, maar ben nu verdwaald”

“Ik ben Blind, in naam en persoon. Geweld tegen Joden was er altijd in de wereld. Van iedereen en alles. En we denken nu door wetenschap en techniek beter te zijn. Maar het wordt onderling alleen maar erger. Sommige druiven niet openlijk Joods te zijn. En waarom? Ik ben in mijn geloof opgegroeid en was daar trots op. Om onderdeel te zijn van een systeem dat de wereld en de mensheid helpt. Maar de beelden van de 2^e wereld oorlog kan ik niet bevatten. En zeker niet de spanning in de wereld die nog steeds toeneemt. Ik heb ook ervaren dat dit met elk geloof het zelfde is. En zelfs als je niet geloofd, of spiritueel je overtuiging heb. Overal is het zelfde als het gaat om de ander te haten. Dat door je geloof geweld toegestaan is. Dan groepen mensen wordt onderricht maar eigenlijk wordt bepaald hoe te leven, te denken en te handelen. En krijg je andere ideeën is dat niet toegestaan. Wordt je gestraft of nog erger.  Ik wil los komen van het plaatje waar ik mee geboren bent, wat de wereld wordt getoond wat ik ben. Ik wil loskomen van het denkbeeld van mezelf en de ander. Wat is mij is ontstaan door niet mezelf maar alleen de ander. Het zogenaamd systeem. Maar dat lukt mij niet alleen, het lukt mij niet. Hoe kon ik zo blind zijn?”

Bedankt voor de verhalen. Als je sterfmoment is gekomen zal je normaal dan pas bewust zijn van dit soort gedachten. Want op je sterfbed lijkt het vaak alsof de filters van je ogen en denken verdwijnen, en je even jezelf weer kan zijn. In je leven maak je veel mee en als je een leeftijd heb gekregen waarin men je oud noemt en je niet meer hoeft te werken. Heb je soms het geluk om al dat te zien wat je normaal met sterven ontdekt. Je krijg dan een storm van emoties zoals  twijfels, verdriet, wanhoop, verdwaald zijn, blind zijn. Je kan ervan schrikken als dat je keuze is, en in cirkels blijven lopen met die emoties. Waarin je nog steeds niets bereikt tot je sterfbed is gekomen. Of je kan je er juist open voor stellen en het verwerken. Met elk verdriet of vreugde of alles door elkaar wat nodig is. Door sporten of meditatie. Door erover te schrijven of te schilderen. Maar in ieder geval om toe te geven aan je gevoel. En te durven zeggen dat je het alleen niet kan. Dat je toch op een reis gaat naar een plaatst in je hart die je nooit heb gekend. Want gemeenschappen in allerlei vormen is een keuze waar wij zelf voor gezorgd hebben. Net als het geloof zelf. En het als het geloof vormen juist verschillende gemeenschappen de extremen tegenhangers die elkaar moeten durven ontmoeten. Om gezamenlijk eenheid te vinden. Door juist eerst de negatieve emoties heen. Omdat we dan pas bewust zijn wat wat de positieve emoties betekenen. Dit is een innerlijke reis, maar ook een uiterlijke reis. Omdat er geen verschil in zit. Alleen in hoe wij dat bewust kunnen zien. Durf het bestaan aan, je leven waar je nu in leeft. Durf de emoties aan, goed of slecht. Want elke motie verteld heeft een verhaal. Waarin elk apart verhaal een boek van leven vormt.

worldofflove.wol@gmail.com