Ik kan het niet alleen (XIX)

 

Ik kan het niet alleen (XIX)

Tegenstellingen zijn een alledaags begrip in een mensenleven. De aard van het mens zijn is in die zin een en al tegenstelling. Toen ik de reis ging ondernemen heb ik al veel vrienden leren kennen, allemaal anders. En allemaal met een eigen kijk op het bestaan. Waarin de weg waar je voor kiest je bestemming bepaald. En de bestemming is niet een lot wat je tegen zal komen. Een vast besloten uitkomst wat al van te voren bepaald is. Nee bestemmingen die je denkt te overkomen in je leven, ten goede of te slechte. Is niet een vast pad wat gewoon zal overkomen en je geen invloed op heb. 

Het pad wat je bewandeld in je leven is een vast pad dat klopt. Maar wat we amper weten is dat er verschillende paden zijn. De keuze om een ander te nemen zal nooit bewust genomen worden. Slecht in extreme gebeurtenissen, waarin je wel dit inzicht tot je krijgt. Geef je de kans om een eigen richting te kiezen. Want de meeste mensen lopen hun levensweg niet omdat zij daar zelf voor kiezen. Nee ze lopen en wandelen een levenspad waarvan de stenen al door voorvaderen zijn gevormd. En generatie op generatie is de weg verder vooruit vervormd. Naar een toekomst die in het stuk verleden al bepaald is, omdat de beslissingen die we nemen niet uit het spontane nu komen, maar voortkomen uit gedrag waar we al door gevormd zijn. Of dit nu door uit het verleden komt, of door de mensheid waar we mee omringt zijn. Met andere woorden het door ons gekozen systeem dat maakt niet uit. Want deze grenzen lopen door elkaar. Vandaar ook de reis die ik nu maakt. Met jouw. Met jullie. Om meer zelfbewuster te worden. Inzien dat rijkdom, geluk en overwinning al in mij zit. Maar ontwikkeld moet worden, doordat we het in ons moeten ontdekken. Dat je kan in negatief kan blijven uiten omdat je leven nu geen geluk kent. Liefde kwijt is geraakt of je net als de mensen van het verleden ook in armoede blijft zitten. Omdat dat je plek is. Omdat je niet anders verdiend. Je toch daar niets aan kan doen. Het lot dit alles bepaald heeft. Kijk dit soort kregen is in negatief blijven hangen, en doorgaan om in een modder poel te blijven zwemmen en langzaam te zinken. Om net al de rest te blijven lopen in cirkels zonder vooruit te komen. Omdat je het gewoon niet wilt zien dat je op elk gewenst moment in je leven jij zelf kan beslissen of je een ander levenspad wil kiezen, of niet. Dat bepaal je zelf ja jij alleen. Dit ligt niet vast maar kan op elk moment een andere route krijgen. Maar de meeste mensen die het wel beginnen te snappen. Kiezen er zelf voor om te blijven hangen, omdat het moeilijkste komt. En dat is het loslaten van je overtuiging. Alles los laten hoe je dacht dat het leven was. Je geen lot heeft van buiten af die alles bepaald. Nee jij bent dat zelf! Opnieuw leren denken is alles leren los laten. Om alles opnieuw tot je te komen. Alsof je de wereld voor het eerst waarneemt. Alsof je je eigen hart en ziel voor het eerst leert kennen. En als je dan kijk naar de grond is er eerst geen weg, je loopt op het gras. Met hier en daar mooi gras en af toe zacht zand. Met fantastische bloemen en een heerlijke natuur. Waar je in kan gaan ontdekken de schoonheid die verborgen was, maar zich nu laat zien. Jij kiest om het te willen zien. Maar voordat je de pracht kan ontdekken en de weg zelf opnieuw kan bouwen waarom je een nieuwe levensweg wilt vervullen. Moet je eerst alle negativiteit loslaten die in je vast zit. En als je overtuigd bent dat dit allemaal niet in je aanwezig is. Je wel ok bent en je leven leid zoals jij echt zelf wil, en waar je voor kiest. Dan leef je in een illusie net als zoveel andere. Waarin je denkt vooruit te komen, maar eigenlijk alleen in zelf verzonnen omgevingen denkt vooruit te gaan. Maar in werkelijkheid eindeloos in rondjes loopt zonder voorruit te komen. En dat is niet slecht of een zonde. Je leven is eindig en iedereen gaat dood. Maar de tegenstelling van de stoffelijke wereld met een begin en een einde. Is de energetische werkelijkheid waarin alleen de vorm van ons zijn veranderd. Maar we in de kern altijd en eeuwig bestaan. En juist daarom moeten we geboren worden en weer dood gaan. Omdat we in een eeuwig ons zelf niet kunnen ontwikkelen. We perse een begin en een einde nodig hebben vergezeld met geboorte en dood, keer op keer. Omdat we alleen met een begin en een einde een leer proces kunnen meemaken. Dat we niet alleen zelfbewust worden van ons eigen ik, maar ook van de  werkelijkheid die geen grenzen kent. Ook niet de mogelijkheden die daar tegen over staan. We kunnen dus zelf kiezen of we ons willen ontwikkelen, de eerste stap van los laten aandurven. Omdat op die manier zelfbewuster te worden en geluk en rijkdom te kunnen bereiken. Of dat we gewoon ons leven willen leiden en wel tevreden zijn met wat we hebben en denken te weten. Dat we keurig de route blijven lopen die al voor ons gevormd is. En we de wijsheid van andere als enige waarheid van het bestaan accepteren, omdat zij slimmer zijn en het wel beter voor ons allemaal weten. Dit is ook een keuzen. Net als het een keuze is dat je de wijsheid, inzicht en mogelijkheden van nu wel goed zijn. Maar niet volledig, omdat ze gevormd zijn op het stuk werkelijkheid wat we nu kunnen en willen waarnemen. Terwijl de werkelijkheid oneindig is en daarmee ook de mogelijkheden. Spirituele en spontane healing die niemand kan verklaren, als voorbeeld. Zijn gewoon natuurkundige principes die we nu gewoon niet kunnen waarnemen. Omdat we alles wel prima vinden zoals het nu gaat. Op de uitzonderingen na, die steeds meer in getallen komen. En die voor ongelofelijke vooruitgang zorgen. Behalve in de harte van de mensheid. Want de wereld en de bewoners worden steeds zieker in hun gedrag waar ze voor kiezen. Want in leiders bewust kiezen. Systemen bewust kiezen. Die voor haat en ellende kiezen. Is niet alleen hun keuze. Of onze keuze. Het is de keuze van ons allemaal. Waar je ook in de wereld woont en hoe je huiskleur er ook uit ziet, In de keuzes maken zijn we allemaal het zelfde. Nu kiezen we voor haat en oorlog omdat wij allemaal anders zijn. In plaatst dat we juist de rijkdom en potentie zien in verschillen. Maar dat is ook weer diezelfde keuze waar wij als recht mee ontstaan zijn. 

De vrienden waar ik nu mee loopt, lijken steeds meer op elkaar. En daarin herken ik zelfs mijn  zelf. Nu loopt mijn vriend Tegenstelling mee waar ik op mijn vorige reis behoorlijk intensief mee gesproken heb. Ik verkondig al een tijd dat we in de verschillende extreme kampen tegen elkaar staan. En op wereld niveau tegen elkaar strijden in haat. Dit is overal in de wereld maar is niet een schande zijn Het zelfde dat het geen schande is dat je niet zelfbewuster wilt worden. En gewoon je leven wilt leiden als hij nu is. We moeten ontstaan in een stoffelijke wereld met een begin en een einde. We moeten afgesneden worden van ons potentieel. Geboren worden en weer dood gaan. En hoe we geboren worden en dood gaan, welke lessen we kiezen te ondergaan of niet. Dat is de vrijheid, de kracht om zelf te mogen kiezen. We zien nu wat we ervaren en zien de stoffelijke wereld als het enige wat er is. Als we als soort bepalen wat wat we zien de volledige werkelijkheid is wat er is. Laat dit even tot je komen. Wij bepalen hoe de werkelijkheid eruit zien? Hoe bekrompen ben je om hier aan vast te willen houden. Onze oorsprong is ook in een energetische werkelijkheid.  En deze tegenstelling in 'zijn' valt niet als aparte onderdelen te zien. Ja apart zien we het omdat we dan pas de verschillende aspecten zien. En als we eerst de verschillen zien. Dan pas zijn we in staat om de eenheid erin te ontdekken. Die er al die tijd al was maar niet in ons bewust denken het laat zien. Net als we mensen door ons zelf gekozen systeem niet willen waarnemen. En ze weg laten verrotten in een bestaan zonder recht. Is het ook diezelfde werkelijkheid die zich in delen laat zien. Waarvan we de eenheid niet kunnen waarnemen. Maar dat is juist de groei waarvoor we geboren worden en weer dood gaan. Om de dieperliggende werkelijkheid achter het bestaan principe verborgen ligt. En verborgen blijft, maar wel ontdekt wil worden. Er is zoveel meer mogelijk dan we nu beseffen. Omdat we delen als geheel zien en dus niet het volledig potentieel gebruiken. En of dit nu op wereld niveau is, of alleen kleine stapjes in je eigen kleine bestaan. Het willen zien en ervoor willen gaan geeft altijd winst omdat je dan vooruit gaat. In de levenspad maar ook met je zelfbewustzijn. De kampen waar we allemaal in leven, maar we kiezen voor haat en oorlog. Zijn externe tegenstellingen. Ze zijn ook innerlijk in je aanwezig. Of je nu verschil in karakter op je werk of thuis met je familie. Of met maten op een feest. Je vertoont verschillende karakters. En daar zijn we ons bewust van en is ook leuk. Op je werk ben je serieus en kom op thuis hoeft dat niet toch, En leuk met je familie, of heerlijk ongeremd met je vrienden ergens. Dat hoort toch is de vraag? Ja natuurlijk want of we kiezen om vooruit te komen of stil te blijven staan. Dergelijke tegenstellingen zijn nodig om het geluk en plezier in je leven te kunnen vormen. Uiteindelijk is dat altijd nodig waar je ook in je leven staat. Maar hoe we deze beslissingen nemen, hangt af van de wereld waar we leven.  Hangt ook af van de mensen waar we mee omringt zijn. Of dit nu fijne mensen zijn, of waar je een hekel aan heb. Al deze mensen, ook de onbekende om te heen. Hebben invloed en een betekenis. Dat je niet alles ziet en ervaart betekent niet dat het er niet is. Dat is weer die werkelijkheid die zich verder strekt dan we kunnen zien. Naar buiten en naar binnen toe. 

Veel wordt door al deze verschillende begrippen gevormd. Maar ook hoe je naar het leven op zich kijkt. Als je gestorven bent, of aan het einde van je leven bent. Komt vaak de bewustwording van de keuzes die je heb gemaakt op het pad waar\je leven mee gevormd heb. En vaak ervaar je een gemis, maar zijn de tranen op. Ben je alleen in een van de  verzorgingshuizen als je geluk heb. Maar meestal is het erger en wil je dood. Want je bent goed geweest voor het systeem, maar nu heb je geen waarde meer. En wordt er niet naar je gekeken. Ja met die ene feestdag in een jaar. De woorden zijn opgedroogd en door de stilte die niemand verbreekt en verstaat sta je net als gisteren en morgen weer alleen. Wachten op de dood. De reis is aan het eind begonnen, dat als we er voor open staan. We het leed van de ouderen die nu overal op de wereld aanwezig is. Misschien nu wel durven zien. Maar dat we het niet alleen zien als iets wat van een ander is. Maar juist als het pad waar we eigenlijk met zijn alle op lopen. We hebben nu plezier als we volwassen zijn. Of kijken niet omdat we dagelijks alleen maar moeten strijden om het bestaan met al zijn verschillen. We blijven doorgaan op dezelfde weg vooruit, maar zonder echte vooruitgang. Wat we nu de ouderen aan doen, hun vergeten. Door deze keuzes vormen we nu al het pad voor onze kinderen. Zodat als zij ouder zijn ook vast zitten in het leven van alle dag. Dat zij de ouders wel ouder zien worden. Maar niet ervaren wat we ze steeds minder willen ervaren. Net als de volwassen van nu diezelfde keuze maken. De jeugd waar we nog niet over gesproken hebben bevat juist de kracht van vernieuwing, om nieuwe paden te kiezen van individueel als op wereld niveau. Maar de vrijheid die getoond wordt in hun bestaan, is de vrijheid die we als volwassen hebben aangeleerd. Mee hebben gekregen van vroeger. De overtuiging en kansen die we onze jeugd nu willen geven. Zijn niets anders dan volkuilen, zodat we niet zelf kiezen. Maar het pad opgaan wat wij nu verder aan het bouwen zijn. Waarin de illusie aanwezig is dat je van de jeugd hou en ze alle vrijheid en liefde wilt bieden. Terwijl je alleen aanbied wat al gevormd is. Heel lang geleden, maar dan in een andere tijd maar een andere taal en begrip. En natuurlijk zijn er ook uitzonderingen en wordt die groep groter. Die strijden voor liefde en een betere wereld voor ons allemaal. En deze mensen verborgen houden onder een masker van belachelijkheid wordt steeds moeilijker. Deze mensen die los durven te laten. Maar als start hebben aanvaart eerst open te staan voor hun tranen en hun woede. Van al hun pijn, van deze generatie en van daardoor. Omdat dat toe te laten omdat men door het aanvaarden van pijn. En kunnen zien van eigen leed. Dan pas de kracht kan worden gevonden die in ieder ligt. Door het ervaren en toelaten van pijn. Dan pas kan je de werkelijke liefde en kracht in je eigen ik toelaten. En het toelaten is maar een tweede kleine stap. Loslaten de eerste, de reis is dan nog lang niet klaar. Maar ga je eenmaal op reis zal elke nieuwe weg die je volgt verassende inzichten geven. En niet altijd makkelijk omdat loslaten altijd moeilijk blijft. Maar er zijn oneindigbare mogelijkheiden die wachten om ontdekt te worden. Als ik nu verder wandel en over de jeugd nadenkt. Denk ik ook na over mijn eigen jeugd en die van andere om me heen. En ervaar ik nu waar we staan en veranderd zijn en toch het zelfde. Ik heb bijna dood moeten gaan om die schakel te kunnen herkennen. Ik was al op reis en ga gewoon verder. Even stil staan is niet erg, is weer de vrijheid van keuze. Maar ik ga weer verder. Nu naar mijn eigen jeugd. Loop je weer mee?

worldofflove.wol@gmail.com

worldofflove.wol@gmail.com