Ik kan het niet alleen (XX)

Ik kan het niet alleen (XX)

Net als het dagelijks leven is de term 'Wenning' en 'Gewoonten' een vast begrip. Ik herken dat bij mezelf, in mijn jeugd toen ik net op mezelf ging wonen, kon ik vanaf een balkon de vele molens van Kinderdijk bekijken. Ja, in het begin voel je een geluksvogel om, ondanks een eenvoudige flat, zo'n uitzicht te mogen hebben. Bedoel hoeveel mensen hebben een minder uitzicht. Maar hoe langer de tijd verstreek, toen ik daar woonde, hoe meer ik aan  alles gewend was. Het was voor mij normaal, een gewoonte, om door dat gebied te hardlopen. Maar dan wel op dagen dat het niet druk was.  Want ik bleef me verbazen dat van China tot America, en natuurlijk heel Europa, naar de Molens ging kijken. Pret en plezier spiegelde overal van af. Het is menselijk om de waarde van je eigen omgeving te vergeten. Maar wel te genieten van zover mogelijk van je huis. Waarin ik nu achteraf dezelfde blik bij andere herkent als die van mij zelf. Waarom ik van zover komt en van de schoonheid geniet? Wat lokaal al niet meer gezien wordt, net als bij mezelf.

Het is niet zwart/wil natuurlijk,  je aan je eigen omgeving waar je dag en nacht in leeft om dat als normaal te zien. En het is niet normaal om elke dag de pracht te voelen en in extase te blijven hangen. Het is net als verliefdheid,  je loop eerst  in de wolken en alles is te gek. Maar dat verdwijnt. Want het wordt of liefde of het gaat over en ieder gaan verder op zijn eigen weg. Dat is net de plaats waar je woont.  De schoonheid zien en later het als gewoon ervaren. Je bestaan wordt al opgeslokt door verplichtingen van alle dag. En op de vrije momenten, die je heb, genieten we echt wel van waar we wonen. En het is normaal als je verder wilt kijken dan je eigen achtertuin. Want er is meer te ontdekken in de wereld dan alleen maar dat. Respect en echte liefde voor je eigen omgeving is er. Maar de verliefdheid voelen voor het onbekende in de wereld is en blijft de parel van het bestaan. Om in een ver land op een mooi wit strand te genieten is toch de beloning van het jaar in ons drukke bestaan. En als we elke maand op reis gaan naar een ver land zal dat ook een gewenning worden. Zijn de cocktails op het strand niet meer bijzonder, zijn we er aan gewend. 

Als soort zijn we ontdekkingsreizigers. We zien graag steeds nieuwe omgevingen. En niet elke dag steeds opnieuw. Maar op bijzondere momenten in ons leven, in ieder geval een keer per jaar. 

Dat we een soort onrust blijven hebben in ons bestaan, en telkens nieuwe uitdagingen nodig hebben. Zal nooit over gaan. Het zal alleen maar sterker worden, en tenslotte op je oude dag veranderen in teleurstellingen. Zonder te weten waarom, zit je in een rusthuis vol met mensen te zwijgen. Kijkend uit het raam en zien hoe kinderen zich vermaken. Een leven nog voor zich hebben, de wereld een ontdekking is. Ondanks dat alles op sociaal media te zien is; is het zelf beleven toch iets wat het nog meer bijzonder maakt. En als oudere in de wachtkamer van de dood. Waarin je omringt bent  door stilte. Zou je kunnen praten met die kinderen, Advies geven over waarom je moet genieten. Wat je echt wilt zien. Maar de meeste ouderen zijn uit het ons systeem niet meer van waarde. Zijn vergeten en worden door ons niet meer bewust gezien. De ouderen kijken naar de jongere, die dezelfde weg zullen bewandelen als zij eerst deden. Kunnen advies vragen aan oudere, omdat zij al meer hebben meegemaakt. Maar dat wordt niet gezien. Het levenspad waar we op lopen is generatie terug gevormd, de toekomst wordt gevormd door het verleden. Spontaniteit is er haast niet bij. En al is het is, wordt dit kunstmatig gevormd zonder echt besef. Omdat ons denken, en daarmee ons gedrag, ook gekoppeld zijn aan 'Wenning' en 'Gewoonten'.  Alleen vaak niet in dit moment,  na een tijd te hebben geleefd. Nee van generaties terug al. We zien namelijk niet de pracht en de schoonheid in ons zelf. We voelen wel een gemis en willen dat opvullen. Dus doen we dat, maar door materiële doelen te vervullen. In plaatst van die van onze ziel. Materiële doelstellingen is niet wat je moet laten. 

Sommige geloven willen in pure eenvoud ons laten bestaan. Omdat we dan een rijkere vervulling in ons zullen bereiken. Maar lopen we die reis wel op het goede pad? God denkt niet voor ons, hij heeft ons de vrije wil gegeven zodat wij zelf kunnen gaan denken. Doen wij dat optimaal? Het hele bestaan is uit God gekomen. Sterker nog, het is een onderdeel van zijn totaliteit. Totaal in de zin dat Geestelijk (of energetisch) een extreme tegenstelling is met die van Materie (het stoffelijke). We moeten in ons bestaan beide apart zien. Of in onze ontwikkeling, maar een van de beide kanten. UIteindelijk zijn het twee extreme tegenstellingen die samen een eenheid vormen. Zich in uiterste aspecten liet verdelen, wat we kunnen waarnemen. Zodat we uiteindelijk de balans kunnen vinden. In beide de verbinding ontdekken, zodat we met nieuwe inzichten wakker kunnen worden. We zelfbewuster kunnen groeien, zodat we de kracht weer gaan ontdekken die we nu in potentie al zijn. En niet wat vroeger bepaald is, wat we nu gewoon weer doorlopen. Dezelfde weg van onze geboorten tot onze dood. Daarom moet je bewuster worden van gewenning en gewoonten. Moest je besef hebben dat je gedrag wordt bepaald door je denken. En dat dit denken vaak niet van dit moment is, maar wat je meegekregen heb generaties terug. En in combinatie met het systeem waarin je nu leeft. En waar je zeker ook door beïnvloed wordt. Omdat we, ondanks een stervende wereld, nog steeds in kampen willen blijven bestaan. Omdat de strijd tegen elkaar een gewoonten is. We zijn er aan gewend. In plaatst dat we juist de waarde zien dat alles verschillend is. Omdat verschillende aspecten van het bestaan juist mogelijkheden biedt om vooruit te lopen. Maar de wereld is stervend, we zien het niet meer. Omdat alles een gewenning is geworden, ook ons eigen hart. En omdat leiders en regeringen in kampen willen blijven, tegen elkaar om macht.  Wij niet zelf meer kunnen denken, het voor ons moet worden gedaan door mensen met zogenaamd meer macht. Terwijl we  onze eigen macht ,om balans te kunnen vinden met elkaar en jezelf negeren. Want alles, ook ons denken, is een gewenning geworden. Vrije wil is nog een illusie. 

Opstaan en ervoor gaan zijn onbekende paden waarin eerst alleen angst regeert, en dat willen we niet mee in aanraking mee komen. Terwijl elke reis begint met het verwerken van pijn, het toelaten van de duisternis die in je hart is. Omdat dit ook een tegenstelling is die bij de liefde in je hoort. Je totaliteit. Je kan nooit tot een volledige bewustwording komen, of aan een zelf ontwikkeling beginnen. Als je dit eenvoudige principe niet accepteert. Want de tegenstellingen in de wereld die een eenheid vormen. Dat is ook met die van je hart, En de duisternis los laten en niet meer tot je laten komen. Omdat zogenaamde wijsheden dat zeggen. Is een zoveelste dwaalspoor die de weg naar balans verder doet ontsporen. Want je volledig ik bestaat uit het licht maar ook uit de duisternis, die balans zoeken. Deze groei kan alleen komen als we zelfbewuster worden. Een van de eerste stappen om dat te worden is om tegenstellingen te zien. Zodat je bewust waarneemt. Alleen door bewust waar te nemen kunnen we de balans in het leven ontdekken en toepassen. Zo is 'Wenning' en 'Gewoonten' geen schande of een valen, maar juist een van de stappen die het leven biedt zodat je het kan gaan herkennen. En er iets mee kan gaan doen. Maar dat is dezelfde keuze die ons gegeven is. Het hoeft niet, in cirkels blijven lopen is een keuze en dat is goed. Als het jouw beslissing is. Maar het leven waar we in leven. Ons gedrag en de keuzes die we dagelijks maken. Komt vaak niet vanuit ons zelf, zijn we ook niet van bewust. Net als de oudere in de wachtkamer van de dood zwijgend naar buiten kijken, waarin woorden niet meer bestaan. Als de kinderen die voor het eerst opstaan. Het is dezelfde reis; lopen in cirkels zonder het te weten. 

Tijdens mijn reis met mijn vrienden praat ik veel. Niet altijd soms zeggen we even niets. Het zijn inmiddels heel wat vrienden die meelopen, zoals Niemand; Iemand; Angst, Moed, Geluk, Teleurstelling, Tegenstelling. Elk een verhaal en een toevoeging op deze reis, waar ik onverwacht veel uit haal. Maar nu zeggen we niets, ook niet als het pad waar we op lopen donkerder wordt. Dikke dichte bomen op elkaar leiden de weg naar een huis. Het huis komt me bekend voor maar ben vergeten.  Ik raak de poort van ijzer aan, en voel de mooie vormen. Koud metaal wat een is met het donkere bos om me heen. Wat licht schijnt door de bomen, verwarmt een beetje het gek. Als ik nieuwsgierig naar het huis blijft kijken komt uit een onverwachte hoek een beweging.  Twee bijzondere personen lopen het hek tegemoet vanuit de andere kant en open de toegang. "'We hadden je al verwacht, maar wisten niet wanneer je zou komen. In ieder geval heten we je welkom, als je nog verder durft te lopen in ieder geval." Verbaasd loop ik na een lichte twijfel door. Wie zijn jullie, mijn naam is W.O.L. in ieder geval.  "We eten wie je bent, wij zijn in ieder geval 'Wenning' en 'Gewoonten', kom toch verder, gaan we naar binnen toe". Gewenning en gewoonten? Wat grappig, onderweg zag ik zojuist aan jullie te denken. Nu ontmoet ik jullie? Maar ik ben niet alleen, ik ben met vrienden. Achter me, ze heten Niemand; Iemand; Angst, Moed, Geluk, Teleurstelling, Tegenstelling. Wordt het niet te druk, verwacht je hun ook? "We hebben jou verwacht, ondanks dat je al op een goede weg bent. Kijk wat verder door, dan je denkt dat je ziet". Vage woorden doen me lichtelijk verbazen. Ik draai me om en in plaatst van mijn vrienden zie ik ze in veelvoud als mij zelf. Ik voel even een angst, vage mensen doen de deur open. En alles om me heen is vreemd, ondanks dat toch vertrouwd. Ik kan de donkere bossen in vluchten, terug naar huis. Stoppen met deze reis, maar ondanks de lichte paniek blijf ik. En hoor ik ze wat ze willen aan zeggen.

'Mijn beste W.O.L., ik ben Niemand en soms ook Iemand. Omdat ik mijn gedrag liet bepalen door mijn verleden. Ik ben niet iemand anders, in wezen je ons ontmoet in jezelf.". Mijn hart was veel gewend maar toch ervaarde ik dit als een openbaring. Blij of huilen of er tussen in. Ik weet het even niet. Voordat ik daarover willen wil denken krijg ik een andere stem te horen. "En ik, Angst is mijn  naam. Dacht je dat we apart waren. Jij en ik niet hetzelfde waren? Je ging toch op reis, de donkere kant van jezelf ontdekken. Om groei te willen ontvangen en echte rijkdom en succes te kunnen behalen? Dat is een goede stap maar jij en ik zijn het zelfde. Ieder mens heeft angst en de meeste mensen die weten het niet meer. Of denken er niets aan te kunnen doen. Of ermee te moeten doen". Ontroerd kijk volg ik de andere om me heen,  "Als je angst aanvaart en het je kracht maakt. Door acceptatie, niet meer in circels blijft lopen. Ontmoet je vanzelf mij, ik heb Moed. Het kost moed om over grenzen te gaan. Ook al denk je dat die er niet zijn.". "En ons? Geluk, Telleurstelling, Tegenstelling. Wij lijken alledrie apart maar zijn elkaars beste vrienden. Open staan voor het onbekende en in een strijd de moet ontdekken. Zal het soms over komen dat je alleen maar geluk heb, terwijl geluk alleen een onderdeel is van een reactie op een reactie die je nog niet bewust waarneemt. Groei komt alleen als je tegenstellingen in je leven herkent en accepteert. Ze niet uit de weg gaan maar er juist iets mee gaat doen. Telleurstelling en Tegenstelling zijn onderdelen van Geluk." Terwijl ik huil en lach en elk gevoel weer als nieuw ervaar, Kijk ik naar  'Wenning' en 'Gewoonten' die op me wachten. Een glimlach en ook mijzelf zich ik in hun terug. De deur opent en hoewel het een klein huisje was van buiten, ziet het er van binnen erg groot uit. Mijn vrienden, of ik zelf lopen naar me toe. Verbaasd kijk ik om me heen maar ik heb accepatie gevonden. Ze woiden onzichtbaar en lopen door mij heen. Elk persoon die door mij gaat verteld weer zijn verhaal. Ik voel nu  hoe ik dacht niemand en later iemand te zijn in mijn leven. Maar angst en moed begrijp ik nu. Wat het heeft gedaan in mijn leven. Naast geluk, telleurstelling en tegenstelling. Alles was met elkaar verboden al die tijd. Maar door gewoonten en gewenning zag ik ze in mijn hele leven apart. Met elk een  apart verhaal. Ik zag niet het verband tussen alles. Maar mijn hart met emoties opent zich en ik laat alles toe. Mijn mijn reis moest ik zel als losse vrienden leren kennen. Elk met hun eigen verhaal apart. Terwijl het eigenlijk een verhaal was. Die van mijn eigen har.t. Ik voel me als herniewd geboren. en loop het huis binnen. Loop je mee? Je moet wel willen want ik herken het huis. Het is die van mijn hart. Wat hij laat zien maar nog nooit gehoord is door een ander. Zal nu iemand worden, met al zijn emoties. Wat  het huis laat zien, misshien herken je iets ervan. Of begrijp je mij wat beter. Of geeft het je moed om ook je eigen reis te gaan volgen. In ieder geval loop ik naar binnen toe.

worldofflove.wol@gmail.com