Ik kan het niet alleen (XXIII)

 

Ik kan het niet alleen (XXIII)

De komende zon uit het raam wil me weer meenemen uit deze tijd en ruimte. Ik kijk nog even achter me, en natuurlijk zie ik veel meer. Ik zag het al toen ik 1 jaar was en waarom ik dat bewust kon waarnemen weet ik nog steeds niet. Maar wat weten we nu echt wat kinderen die net ter wereld komen bewust waarnemen. Ik denk meer dan we beseffen. Ja huilen, eten en slapen. Om weer te gaan huilen omdat er gegeten moet worden, of verschoond. Maar dat is het over levens mechanisme waar me mee geboren worden. En gelukkig dat we dit hebben in onze natuurlijke houding. Maar wat we echt daarnaast waarnemen? Als pas geboren kind is dat meer dan we beseffen. Wie kent de verhalen dat kinderen tot hun 7e levensjaar volledig open zijn voor wat buiten ons gezichtveld leeft? Waarna het vanaf de 7e steeds minder bewust zal worden, omdat hetzelfde levens mechanisme gaat werken. Wat je wilt laten ontwikkelen op deze aarde als een gezond en sterk persoon, En vaak op latere leeftijd, na de 40e vaak, zal dat bewustwording vaak weer terugkomen in het denken. Omdat we dan voldoende gerijpt zijn als persoon. Daarom kent het leven vaak grote omwentelingen van mensen na hun 40e levensjaar. Kunnen we over geinen en voor een groot gedeelte is het ook leuk. Maar achter alles schuilt een diepere betekenis, van vaak die uit gevoelend komen die we vergeten zijn. Maar wel weer op gaan reageren. 

Maar nu ik naar achteren kijk voor het laatst naar mij zelf en mijn moeder, vader en zus. Herken ik even snel weer andere momenten die voorbij vliegen alsof even de tijd alles door elkaar hutselt. Ik zie mijn vader geld stelen uit de portemonnee van mijn moeder. Ik zie zijn glimlach naar me te toe komen en een vinger op zijn mond dat ik niets mag zeggen. Later weet ik wel waarom, als ik mee mag en hij in een vaag café geld geeft. Nu weet ik dat dat met gokken te maken heeft gehad. Maar als dat het ergste was zou het allemaal niet zo drama zijn. Nee, de ruzies die kwamen werden erger, ik zag hem zomaar mijn moeder slaan. Ze probeerde te vluchten in haar eigen huis maar kon natuurlijk geen kant op. En maar denken dat ik niets in de gaten had. Had ik wel degelijk en mijn zus ook. Vandaag de dag weet ze dat amper. Maar ik zie ons nog zitten op het kleine balkon van de portiekflat waar we in woonde. We keken elkaar aan en hoorde weer de ruzies en het gehuil. "Wij zullen nooit ruzie krijgen, he, blijven altijd vrienden" zei me zus die zich broederlijk naast me zat. Ik was op dat moment blij dat er een licht puntje was die om mij gaf. 

Maar wat ik zei over dat het verleden het pad al vormt voor de toekomst, die wij verder bewandelen. Met gedrag wat gevormd is uit het verleden waar we nu nog mee reageren en naar de wereld kijken. In plaats van zelf te leren denken en zien. Om bewuster te worden en met meer zelfbesef van het nu rijkdom en succes te kunnen behalen. Dat allemaal geld helaas ook voor mij zus. Hoe lief ze op dat moment voor mij was. Hoe vol puber gedrag ze later toen ze ouder werd ontwikkelde. Puber gedrag is goed en hoort wederom bij onze natuurlijke ik. Is een middel om een eigen leven te ontwikkelen en groter te worden. Je zou een ontwikkeling zonder puber gedrag niet willen. Maar dit gedrag is wel in haar puber tijd. Maar omvat en de angst van haar moeder. Maar ook de agressiviteit van haar vader. Omdat ze onzeker was, afkomstig van haar moeder. Reageerde ze net als haar vader daarop. Alles draait alleen om haar. Aardig doen tegen andere is er alleen om er zelf beter van te worden. En andere hebben het altijd gedaan. Sorry zeggen, zelfs tegen haar eigen broer. Terwijl ze weet dat het wel haar schuld is, in een situatie die zich voort heeft gedaan. Zal nooit gezegd worden, dat is haar vaders negatieve kant. Liever alleen op de wereld dan met je eigen familie. Want toegeven dat fouten van twee kanten kunnen komen hoort daar niet bij. In alles wat ze heeft gedaan in het leven komt nog steeds angst en negativiteit als ondertoon voor voren. Maar in haar leven is dat zo ver weg gestopt in allerlei levens lagen, dat het besef er niet is waarom ze zo reageert. Dat ze niet besef dat niet haar eigen ik reageert op het leven. Maar dat haar gedrag wat via genen mee is gekomen overheerst. Zeker ook door het systeem waar ze in leeft. Want haar gedrag heeft gelijken aangetrokken met als uitkomst scheiding en verdriet. En een gezicht dat het altijd maar aan andere ligt. 

En dat gaat ook precies als met mij moeder, vol verdriet uit haar jeugd tot aan haar trouwen toe. En de scheiding van een volgende zet. Want nu is een gescheiden ouder normaal, maar in de jaren 70/80 niet. Zeker als je in een christelijk dorp woont. Als ze het fatsoen daar hebben knikken ze uit beleefdheid, maar verder ook niet. Je wordt behandeld als een parasiet, door mensen die uit geloof en overtuiging mensen beledigd en uitsluit van de maatschappij. Omdat het net even een andere situatie is; dan als normaal wordt aanschouwd. En het is makkelijk om te zeggen dat je dit wel herkent bij mensen met een andere huidskleur, of zelfs geloof. Maar een blank kind? Waarvan je ziet dat het niet echt een Nederlander is. Maar de Italiaanse roet niet helemaal herkent. En wat bij een alleen staande ouder hoort? Nee negeren en als het kan pest gedrag tonen. Dat is ook hoofdzakelijk mijn jeugd. Ik zat in verschillende werelden, het besef van het bestaan voor mijn geboorten was er nog steeds. Hoewel in geen contact had met mijn geestelijk begeleider ervaarde ik nog steeds wel de andere wereld. Korte uittredingservaringen kwamen ook een tijd. Tot ik mocht kiezen om te blijven of over te gaan. Ik wilde niet over gaan, ja een tijd wel. Maar toen ik mocht, schrok ik zo. Dat ik niet meer wilde uittreden. Ik bleef me gevoel wel houden, maar het leven op dat moment van vooral de maatschappij overleven. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn moeder. Is het niet de maatschappij waar ze het zwaar mee had, dan was het wel haar familie. Met nog steeds in leven van haar moeder en stiefvader. Kwamen we wel veel over de vloer, maar was vooral in het tegen van verplichtingen gebonden, zonder dat er echte liefde bij kwam. 

De avond voor mijn oma overleefde, zag ze alles in, vol tranen gaf ze een beetje zakgeld. Meer kon ze niet missen want in 10 maanden tijd was mijn oom en opa al overleden. Maar ze zag het in, maar te laat helaas. Zal dit mijn moeder ook overkomen? Dat ik op haar sterfbed eindelijk het respect krijgt? Want ik steunde haar altijd als enige. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ook een eigen leven wilde gaan leiden. Uiteindelijk kon ze dat niet aan dat ik ook voor mezelf koos. Kwamen er foute relaties weer waar ze weer misbruikt door werd. Daarom vluchtte ik op mezelf, maar begon ik die reis met schulden. En mijn moeder? Dankbaar dat ik er altijd voor haar was? Nee, ze was nog steeds een persoon vol angst. En die de haat en negativiteit van naar ex mee draagt. En wat in al die jaren door het systeem is versterkt. Omdat ze als een parasiet er buiten werd gehouden. Amper gezien werd, net als zovele. Alleen zij ging nooit leren zelf naar de wereld kijken. Om in dit leven op een punt symbolisch opnieuw geboren te worden. Nee haar dochter zag ze al niet meer, ik ben later ook verdwenen uit haar leven. En net als bij mijn zus wacht ik alleen op een sorry naar mij om weer een persoonlijke reden. Het licht brandt harder op me en de wind komt er bij. Ik vraag me af waarom ik dit moet herbeleven? Wat voor zin heeft dit?  En wat gemeen, want eerst de pracht van het geboren worden en genenzijde. En nu mijn jeugd die ik al afgesloten had. Opnieuw beleven omdat ik op een reis bent? Waarom dit? Ja, ik ben op reis, wil zelfbewuster worden. Een rijker bestaan krijgen in materiële zin, maar zeker ook geestelijk. Maar waarom dan deze pijn herbeleven? En terwijl ik dit zegt, herken ik de les. Want zodra je aanvaardt dat je het niet alleen kan. Ook andere nodig heb om de wereld te veranderen. Begint het eerst om jezelf te veranderen. Zodat je in werkelijke potentie gezien wordt, niet meer niemand bent. Maar een persoon, een iemand die er is. Waar naar geluisterd zal worden. Zodat er steeds meer opstaan en mee gaan op deze reis. 

Maar dan moet ik wel loslaten. Ik dacht dat ik mijn jeugd los gelaten had, maar door het herbeleven van alles. Zie ik het helderde als ooit  in mijn leven. Nu ontstaan er begrip en zelfs kracht, ik voel het overal. Mijn tranen die er waren drogen op en verwelkomen een glimlach die het nu snapt. Ik kijk niet meer naar achter toe maar weer naar voren. In het licht wat naar binnen schijnt, wat mee meeneemt uit het huis. Alsof ik in het licht vliegt als een vogel steeds hoger. En wat beneden is, laat ik nu los; maar dan bewust. Mijn glimlach wordt groter en voel een vrede die ik nooit heb gekend, en ik ga verder met deze reis door dit magische huis van mijn hart. 

worldofflove.wol@gmail.com