Een eindeloze dans
Een eindeloze dans
Het moment vliegt alweer voorbij, een volgend verwelkomt mij weer even snel, momenten die als ontelbare draaikolken mij laten dansen. Voorstellingen gedragen door emoties, net als de wind overal en nergens.
Ik houd het vast voor een moment, mijn blik houdt het in mijn handen. Een kostbaar geschenk, alsof het uit een andere wereld is gekomen. Maar ook van momenten die vergeten zijn, vervlogen in de tijd. En als ik het even kan herkennen, waait het als ontelbare vogels van mijn hand.
Een kleurenpalet overal om mij heen, brengt mijn aandacht weer verder. Een reis die klinkt als een onsterfelijk lied. Waar ik mee neurie, toonladder na toonladder een verhaal gecreëerd uit het niets, de kansen van het moment. Die even een euforie verkondigt, maar soms ook de bitterheid van verdriet.
Draai ik verder, zoals elke van de draaikolken om mij heen met weer die vogels maar nu van glas. Die in elke storm mijn gezicht laat zien, een spiegelpaleis toont een ontelbaar wonder. Tot ik als een kind zo blij, het mysterie omarm, stil alleen voor mij.
Afwisselend met soms een lach van een dronkenman, en dan die van een zakenman. Komt er iets waar ik in de eeuwigheid van dit toch wel snelle bestaan, nooit aan mij geopenbaard is, geen enkel moment in welke storm van zonnegloed dan ook, omvat het alles in en om mij heen.
Een diepe stilte nooit ervaren zo prachtig. In de verte zie ik nog de draaikolken om mij heen, met licht vervuld en een samenhang die ik nu pas begin te begrijpen. Is het niet meer een moment, die zich in een ontembaarheid laat delen, om te verdwijnen uit het zicht.
De echte onsterfelijkheid, de samenhang in alles wat ik nooit begreep, komt als een donderslag vanuit de stilte tot mij. In de snelheid van al die momenten zie ik weer terug de remsporen in de kracht van het steeds harder lopen om snel stil te blijven staan. Waar ik weer een andere richting in sla, onzichtbare kamers gaan in elkaar over.
Tonen in het licht de foto’s van toen. Ik zie mezelf als baby die steeds een groter mens wordt in zijn bestaan. En niet alleen zij die voor mij zorgden of juist strijd gaven. Maar inmiddels er niet meer zijn, op het toneelspel van het moment, ervaar ik met het zien van hen op al die foto’s opnieuw de emoties.
Ik huil van ongelofelijke liefde die is gekomen, waarvan sommige er nog zijn in mijn hart. Ik huil om al het verdriet, niet alleen wat anderen mij hebben gegeven, juist ook waar ik voor heb gekozen. En ik huil voor al die strijd die ik weer ervaar en mij liet winnen, de vreugde en euforie die mij over alles heen tilde als een supermens.
Maar ik huil ook voor al die keren dat ik strijd heb moeten voeren en verloren heb, een diepe dag. Alsmede zijn er die ontelbare tranen die weer het licht tonen en nieuw ontdekte wegen, die kwamen omdat ik toch zelf koos om door te gaan.
Ik huil voor ontelbare emoties die in een leven zich snel laten zien, door ontelbare foto’s in het licht, alsof een film eindeloos zich aan mij toont. Ik zie mezelf een heel leven, heb mezelf gekend maar toch ook niet. Want soms was ik een vreemdeling voor mezelf, als een treurig levenslied.
Ik heb mezelf nooit echt gekend, zoals ik nooit zal weten wie al die anderen zijn om mij heen. Die ik nu liefheb, als een onschatbaar geschenk. Omdat wij allemaal als vogels vliegen in al die stormen van momenten in het bestaan, zonder de samenhang in alles te kunnen ervaren.
En voor ieder is elke storm weer anders, andere momenten creëren een eigen persoonlijke film. Maar ooit als de stilte ook voor jou is gekomen, en je vanuit het midden de samenhang zal tonen in een buitenaardse stilte, Gods liefde wat dan juist spreekt.
Is het dezelfde les die wij allemaal uiteindelijk moeten leren, en is het sterven dezelfde weg voor slechts een kort moment, om weer een nieuw verhaal te vormen als een eindeloze dans.
Prachtige Avatars Heb Je Top Grtn.
BeantwoordenVerwijderen