Onze levensreis

Langzame stappen weerklinken in de ruimte. Een vertrek, jij noemt het een huis? In de verte zie ik je daar, zo alleen, heel klein op de vloer, bijna verdwenen onder het puin. Waar je als een kind mee probeert te spelen, maar het eigenlijk niet begrijpt. Hulpeloosheid straalt uit je ogen, alsof een dromer is ontwaakt. Ondanks het duistere vertrek zie ik licht, weerspiegeld in je ogen, door de vele lagen stof heen. En de tranen, die bijna verhard aanwezig zijn, in steeds diepere rimpels, overal. Ik kan wegkijken, mijn eigen reis vervolgen. Maar het is het kleine weerschijnsel van het licht dat me raakt, dieper dan ik daarnet nog had kunnen bedenken.

Met het naderen van jouw veilige verblijf zie ik alleen een gevangenis, gebouwd door je eigen hart. Als mijn hand naar je nadert, zie ik niet alleen de hulpeloosheid, maar ook een klein beetje hoop, die met verse tranen alle korsten doet smelten. Alsof de ankers in je hart langzaam oplossen, til ik je dicht tegen me aan. Langzame stappen samen, waarin je even niet meer weet hoe te lopen. Maar daar bij de deur, met de verwondering over het echte leven, wil je huilen en lachen tegelijk. Een keuze kun je even niet meer maken.

Ogen, die eerst alleen hulpeloos keken, veranderen nu door een sprankje hoop in een prachtige liefde. Het gebeurde plots, omdat jij het zelf wilde. Je koos ervoor om hand in hand naar buiten te rennen, en daar, met de kracht van een eeuwige jeugd, de teruggevonden vleugels waarmee onze ziel ons draagt uit elke ruimte waarin we even verdwaald zijn. We hoeven alleen maar te durven: het loslaten van onze eigen duisternis, het puin waarin we liever blijven. Een plek die we veiligheid noemen, maar die niets anders is dan een gevangenis.

Nu rennen we samen door het gras, alsof alle bloemen met ons dansen, en elke vogel een eigen verhaal te vertellen heeft. We zien de armen van de natuur, wat wij zelf ook zijn. De verbintenis met het echte leven. Huilen, lachen, plezier, verdriet — alles komt samen in een dans, een feest van het leven.

En als we een eeuwigheid later even stil staan onder de schaduw van een grote boom, zijn we bij een kruispunt met oneindige richtingen. Achter jou ligt nog steeds het oude, vervallen huis. Begripvol durf je toch naar achteren te kijken. Je omarmt wat is geweest, omdat elk verdriet en elke liefde schatten zijn, uit je eigen hart, dat ons volledig maakt.

Langzaam laat ik je los. Ga ik verder met mijn reis, maar begint die van jou, nu echt voor het eerst. Op deze nieuwe tocht kan alles komen: liefde en geluk, een enorme rijkdom, nooit eerder ervaren, maar ook pijn en verdriet. Het is er, en je kunt ernaar kijken. Je verstopt je niet meer in de schaduw van het bestaan, maar ook niet in het licht.

En we groeien, door geboorten en dood. We ontmoeten momenten die nieuw komen, en vertrekken, voor altijd uit ons bestaan. Misschien kunnen we elkaar weer tegenkomen, ooit, op bijzondere plekken in de eeuwigheid. En mocht je ooit een ander huis zien, en daar iemand in de verte, heel klein op de vloer, bijna verdwenen onder het puin, ga dan naar hem toe, en neem hem in onvoorwaardelijke liefde mee.

Onze levensreis.