World of Love

  Thank you Joy everywhere In every step forward With the wind that carries The sun that caresses A dance with all forces Creation everywhere Universally represented Without thinking Just letting go A performance with God Life as the audience Until the end approaches Without sorrow or loss But only love Our immortal heart Loved and acknowledged In any case with life And for the journey And all those moments That I have chosen Held in my arms Only to let go again In the movement of creation Together with death It is my final dance And one word Thank you https://youtube.com/@worldofflove worldofflove.wol@gmail.com https://www.worldofflove.nl/ Hoofdpagina BLOG

  Bedankt   Blijdschap overal  In elke slag vooruit Met de wind die draagt  De zon die streelt Een dans met alle krachten De schepping overal Alom vertegenwoordigd Zonder te denken Alleen maar los laten Een voorstelling met God Het leven als publiek Tot het einde nadert Zonder weemoed en gemis Maar alleen de liefde Ons onsterfelijk hart Bemind en erkent In ieder geval met het leven En voor de reis En al die momenten Die ik heb gekozen In mijn armen heb gesloten  Om weer los te laten In de beweging van de schepping Samen met de dood Is het mijn laatste dans En een woord Bedankt  https://youtube.com/@worldofflove worldofflove.wol@gmail.com https://www.worldofflove.nl/ Hoofdpagina BLOG

  Ontdekkingsreiziger Voor sommige, een hart geraakt, een vernieuwde connectie met je diepste zelf, na een eindeloos slapen weer ontwaakt. De stilte van de nacht doorbroken door de eerste stralen van de ochtendzon, een nieuw begin in het licht van de dageraad. Elke ademhaling een stap dichter bij de kern van je wezen, een reis naar binnen, die laat zien wie je werkelijk ben. Om te vliegen met vleugels van tranen en vreugde, een eindeloze storm gekomen, rustend in het hart van al het opkomend geweld aan innerlijke emoties die de kijk op het leven vernieuwend toont. De stormwind fluistert verhalen van vervlogen tijden, van vreugde en verdriet, en opent mijn ogen voor de wonderen van de ziel. De horizon wordt breder, de wereld voller, gevuld met mogelijkheden en dromen die wachten om ontdekt te worden. En dan, voor andere, een dagelijkse wandel in dezelfde keuzes en kijk op alles om hun heen, met wel een stil verlangen naar de storm die ze ooit zal meenemen, een nieuwe reis. De routine is

Een hartslag Een hartslag........ Ondanks het bruisende leven overal om mij heen, De drukte van de dag, gedachten die blijven stromen, Opeens die stilte, midden in de maalstroom van mijn hart. Een hartslag........ Eenentwintig jaar geleden stond hij even stil, Het alledaagse leven hield op, Een klein wonder verscheen, de dageraad ontwaakte, Het besef van rijkdom die er plots is in het leven. Een hartslag ........ Zeventien jaar geleden, de dagen zijn voorbijgevlogen, Bemind met een lach, versterkt met zorgen, Altijd aanwezig, de tijd voorbij zien vliegen, De gebondenheid van het leven die je samen wilt vieren, En het bouwen van jouw toekomst. De lach en de zorg die we deelden, dezelfde tranen, Tranen van geluk, een nieuwe stap, het besef, De reis die begon, jouw nieuwe leven, mijn geluk, Vorm geven aan jouw toekomst, eerst samen, nu meer alleen. Een hartslag ........ Twaalf jaar geleden, ontwaakt uit een achtbaan, Niet alleen fotoboeken of digitale landschappen, Maar ons hart waar onze

Schaduw Zomaar op een dag kijk ik omlaag,   A lsof mijn blik even daalt in de diepte van mijn ziel.   Waar ik plots midden in een loop mezelf ontmoet,  op een weg van alledaagse dingen,  een moment waar besef weer tot mij komt.   Eentonigheid die de koude dagen  een creatie van een tijdloos moment gaf.  Dagen van stilstand, en eentonige beelden  die al het zicht ijskoud liet verstenen,  en  nu zomaar op een dag, waar mijn blik de diepte in staarde,  een warmte mijn aanblik weer trof, een zelfbewustzijn ontwaakt. Even was ik als de kou   die mij een oneindigheid omringde,  bevroren met de wereld en gevoelens  ver van mij vandaan,  net als alle verloren momenten.   Die verder weg zijn gegaan van mijn zicht.   Oneindig water weerspiegelt nu mijn diepste wezen. En keek ik mezelf aan, een blik dat verloren deuren weer opende.   Verstopt voor de wereld en iedereen, maar nimmer te verbergen voor mijn eigen aanblik,  de diepte van mijn eigen ziel.   Terwijl ik mezelf aanstaarde, alsof ik mezel

  Het kantelpunt bijna? Goed nieuws voor alle Elfstedentocht liefhebbers, binnenkort kan er een langskomen dat dit elk jaar kan worden gehouden. Onlangs op het journaal geweest, maar online een prachtig wetenschappelijk item gepubliceerd op deze LINK . Kan zelf alles er over zeggen maar herhaling van het journaal en dit soort sites is mijn advies. Vanuit verschillende standpunten iets aanhoren is altijd verstandig, in plaats van gelijk een mening. Heel simpel gezegd, noorden van de wereld wordt het water zoeter. Zinkt minder snel naar beneden, waardoor deze met een bepaalde stroming niet meegaat naar het zuiden van de wereld. In het noorden krijg je niet meer de warmte, in het zuiden niet meer de afkoeling. Met andere woorden, een deel van de wereld wordt en blijft het kouder. De andere helft warmer. Waar ze gelijk in zijn betreft het de instandhouding van de voedselvoorziening. Extreme droogte versurs extreme kou en wateroverlast. Maar nogmaals, de wetenschappelijke sites geven daar f

  Mijn lief Als de dageraad eindelijk zijn einde kent, een opkomend moment van een nieuwe dag, naar een eindeloze duisternis vol gruwelijkheden, dolend door mijn ziel als veranderende angsten. Pijnen zonder naam en gezicht, toch allesomvattend. Een eindeloos put, een val zonder einde. Zijn het de eerste zonnestralen die de illusie van de nacht dan eindelijk overwinnen. En in een tijdloos besef, een half leven verder, waar op een kruispunt van het leven zoveel samenkomt, van al het weten tot het onbekende, wat opeens wakker wordt in een nieuw besef. Van de duisternis tot de opkomende warmte herken ik mezelf als het licht, compleet in liefde en strijd, de balans van ontwaken weer gevonden. En als ik verder kijk, schijn ik als een levenslicht niet alleen. Vormen wij samen een zon, onbegrensd in een oneindige universa, het wonder van ons hart. De weg vol angst en pijn, samen met liefde en kracht, is wat ons nu samenbracht. En als we sterven, een onontkoombaar lot, de weg van God, gaat onze

  Ons innerlijk weten En als ik de moed heb gevonden, ontwaakt mijn blik. En ik, in een nieuwe omarming, de duisternis die elk moment mijn ziel verscheurde, in een eeuwigdurende twijfel. Een tocht van een steeds groter wordende verwoesting. Een zelfdoding van het hart die zonder keus een zelfmoord accepteert. Is het mezelf die ik aanschouw, in de spiegel van mijn eigen echo? Blindheid en dwaasheid overwonnen om mijn eigen angst te zien. Slechts een onbeminde kracht, wachtend om ontdekt te worden. De kracht buiten ons weten in de groei van ons innerlijk weten.   https://youtube.com/@worldofflove worldofflove.wol@gmail.com https://www.worldofflove.nl/ Hoofdpagina BLOG .

  Ritme Op het moment van ontwaken,   bij elke stap naar de nieuwe morgen,   verwelkom je de eerste lichtstralen die de aarde in haar natuurlijke schoonheid hullen.   Laat dit tot je doordringen,   ondanks alle bekende emoties van de voorbije dagen,   in de verloren dageraad die het verleden omhelst.   Vervlogen herinneringen wachten op een kans   om opnieuw bekeken te worden.   Omarm dit met alles wat je hebt,   voor zoveel meer.   Alles buiten ons weten,   de blinde hoek van een grotere realiteit die in je huist,   wachtend om gezien te worden.   Laat het toe met vreugde,   het grootste plezier in alles om je heen,   of met de pijn die je hierheen heeft gebracht,   op deze nieuwe route van jouw eigen leven.   Kijk nooit weg,   ga voor de overwinning die in je is.   Wees het nieuwe gevoel van een nieuwe kans,   het ritme van jouw eigen hart.   https://youtube.com/@worldofflove worldofflove.wol@gmail.com https://www.worldofflove.nl/ Hoofdpagina BLOG

De kracht van verbeelding  Ongetemde emoties, vrijgelaten Alsof het hart explodeert, Niet door verdriet of ellende, Maar door de pracht van alles. Als een pasgeborene Stap ik de wereld weer in, Als een navelstreng afgesneden Van wat mij verborgen hield, Buiten elk zicht. Veiligheid gevoed door ontstemde gevoelens, Onzichtbare ketenen, Vasthoudend in de duisternis Van mijn kleine wereld. Het vuur dat ketenen verbrandt, Zorgt voor een nieuwe beleving. Ontdek de kracht In de keuzes die je maakt. Langzaam ga ik terug naar het licht, Altijd aanwezig, als nieuw ervaren. Ik reis door tijd en ruimte Als kunstenaar van een nieuw begin, Klein, als een kind Dat de wereld vol onbekende mogelijkheden ontdekt. Lachend, til ik mijn kleinkind omhoog, Schaterlachend, nieuwe kleuren brengend. Plots kijk ik naar mijn kind, Een vader geworden. In deze emoties Vliegt de reis verder, Zoekend naar de baan van mijn leven. Besef de pracht Met de vrouw van mijn leven. Een

Componisten van het leven   Eertijds leeft, weerspiegelt in alle klanken van de tijd. Oneindige taferelen ontluiken zich in een voortdurende beweging van de horizon.  Een onbegrensde symfonie weeft het bestaan in een ademtocht. Een schepping van onze grenzeloze klanken in het verstrijken van de tijd, het ondergaan van het bestaan.  Ons levenspad wat ons tot leven bracht en vorm gaf aan het onmetelijke in het ritme van ons hart. Waar uren en jaren uitgedrukt zijn in al onze momenten. En in het verloop van een eeuwigheid , waar de levenslijnen zich verdiepen met het ouder worden. In het ondergaan van de verandering in onze levensjaren. Welke alle veranderingen die de tijd met zich draagt, we samen getuige van zijn geweest. Wordt het steeds krachtiger, ons gezamenlijke leven, door juist alles wat we deelden.  Mijn zicht aanschouw in een schaduwspel naar jou, zichtbaar en oprecht. Als een ontluikende ziel wat het eerste levenslicht zag. De wereld binnen stapte door de poort van het bestaan

  Onze reis Met een automatisme beweeg ik me voort, een dwalende in een zwervende route. Gewoontes ingebrand in mijn ziel, verdoofd voor elke herkenning. De voortgang in de storm, met alle elementen die als niet erkende emoties zijn vernietigende werk voort zet. Pleisters op mijn ziel gebonden, een verdovend effect welke onbeheerste emoties van plezier doet plezieren. En als een junkie beweeg ik mij voort in deze zelfgemaakte illusie. Waarin geluk en plezier onder een mantel van vrijheid en eigen keuze, mij verder doet verdrinken in deze langzame dood. Onttrokken aan mijn zelfbewustzijn, zinkend in mijn onwetendheid. En naar deze zelfgekozen afgrond is het niet mijn eigen unieke weg. Een eigen persoonlijke omgeving is al reeds vervaagd waarin de mensheid achter elkaar strompelt als wandelende doden, een krankzinnig gelach als plezier is het wat de storm steeds verder doet groeien. Een zelfmoord van het eigen hart omdat de pijn niet gezien wil worden. I