Onze reis
Met een automatisme beweeg ik me voort,
een dwalende in een zwervende route.
Gewoontes ingebrand in mijn ziel,
verdoofd voor elke herkenning.
De voortgang in de storm,
met alle elementen die als
niet erkende emoties
zijn vernietigende werk voort zet.
Pleisters op mijn ziel gebonden,
een verdovend effect
welke onbeheerste emoties
van plezier doet plezieren.
En als een junkie beweeg ik mij voort
in deze zelfgemaakte illusie.
Waarin geluk en plezier
onder een mantel van vrijheid en eigen keuze,
mij verder doet verdrinken in deze langzame dood.
Onttrokken aan mijn zelfbewustzijn,
zinkend in mijn onwetendheid.
En naar deze zelfgekozen afgrond
is het niet mijn eigen unieke weg.
Een eigen persoonlijke omgeving is al reeds vervaagd
waarin de mensheid achter elkaar strompelt
als wandelende doden,
een krankzinnig gelach als plezier
is het wat de storm steeds verder doet groeien.
Een zelfmoord van het eigen hart
omdat de pijn niet gezien wil worden.
Ieder onder dezelfde mantel van verdriet,
een unieke reden van de pijn.
Is het niet de reis die leidt
in een kort avontuur met eeuwig lijden,
als een stervende zwaan
zijn laatste voorstelling schenkt.
Maar is het alleen een kans
bezield met juiste liefde en kracht,
wachtend tot we eens het durven aanschouwen
de spiegel van ons diepste zelf.
De diepste duisternis van ons zelf,
een onderdeel is met juist de pracht
en verlichting in ons verloren hart.
Wachtend op het eindelijk durven ervaren,
de pijn van alle de ketenen om onze ziel.
Vastgehouden door onze eigen blindheid,
de verborgen ontsteltenis van onze aard.
Tot we het willen omarmen
ons nooit ontdekte zelf
waarin alles samenkomt,
in een onsterfelijk zicht.
Een stilte wat nooit verdwijnt,
een eeuwige tijd.
Een eeuwige verbintenis
in de ruimte van de ziel.
Is het deze reis
in geboorten en dood,
waarin we ons voortbewegen.
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...