Nooit gekend

 

Nooit gekend 

Was het echt een moment van liefde waarin je tot de wereld kwam,  

gehuld in liefde, omhoog getild door vleugels van blijdschap overal,  

als een eeuwenoude traditie een nieuw leven welkom heette?  

Was het echt een ongekende blijdschap die me beschermend omarmde,  

een teer, weerloos leven gedragen in de zorg van een nieuwe dag,  

waar er oneindig voor mij zijn geweest en nog zullen komen,  

schrijvend aan een nieuw boek?  

En als ik nu terugkijk op die eerste levensverhalen die ik schreef,  

emoties als een pen, altijd schrijvend onderweg in het prille bestaan,  

blijft toch altijd weer de vraag, aanroepend elk stil moment wat zich voor wilt doen,  

waar het ruimte vond mij bewust te laten worden van het willen weten.  

Om mij toch te verstoppen, vluchtend in onze tijdelijke aard,  

die als een balans wordt ervaren, het normale leven.  

Maar het normale leven, dat paden vormt vooruit,  

bestaat uit klinkers, de een nog mooier dan de ander,  

Zijn eigenlijk gevormd uit het licht van de illusie,  

zich voordoend als pracht, de stevigheid van het hier en nu,  

zoals het zich voordoet als ons wereldbeeld.  

Is het net als die ene vraag, het willen zien maar ook accepteren?  

Het vuur in mij, altijd op de achtergrond wachtend om er te mogen zijn.  

Komend tot de wereld is niet altijd een moment van liefde,  

omringd zijn met alle kansen en geluk,  

die de mensen om je heen al voor je dragen,  

de kansen van het leven dat zich aan eenieder zal willen aanbieden.  

Het schrijven van alleen maar mooie verhalen,  

is hetzelfde schrift uit het licht, waar de stenen uit zijn gebouwd  

voor onze eerste stappen in de wereld.  

Een beeld stevig en stabiel te zijn, om je leven verder te vormen zoals jij het zelf wilt.  

Wat een mooi levensboek moet worden,  

heeft vaak het lot een roman te zijn,  

met de prachtigste verhalen,  

maar met hetzelfde licht van de illusie  

waarin we denken in evenwicht te zijn,  

dolen we eigenlijk richtingloos in de ruimte zonder doel.  

Het echte moment van liefde, om in de wereld te mogen zijn,  

is wanneer je juist de haat en het verdriet in je eigen hart durft te ontmoeten.  

Alleen liefde omarmen en nooit het verdriet,  

heeft alleen als uitkomst dat je nooit volledig jezelf zult zijn.  

Tot je dood toe, een vreemdeling van het eigen hart.  

Het echt zelf gaan schrijven aan je eigen verhaal,  

als kunstenaar vormgeven aan jouw eigen pracht en waarden,  

zal pas kunnen vormen zoals die ene vraag die elke dag wordt tegengehouden,  

tot je mag verschijnen.  

Net als je ogen die eigenlijk gesloten blijven,  

alleen kijkend naar de illusie van zekerheid, een nooit gebeurd verhaal.  

Durf weer compleet te zijn, omarm liefde en haat tot een geheel.  

Daar ligt voor eenieder de ware kracht verscholen.  

En niet meer het verlies, als we na het leven de dood verwelkomen.  

Willen we niet dat ons levensverhaal,  

en de laatste bladzijde wordt afgesloten,  

waarin we naar ons hart kijken,  

maar moeten afsluiten met die ene laatste zin: Nooit gekend.