Gedicht: Vervolg ik zijn reis

5-1-1997

Vervolg ik zijn reis

Slechts aarde over die de laatste herinnering met zich mee draagt.
Even een stilte.
Een traan.
Ontwaakt zijn we weer uit onze dromen. 
Staren de leegte in.

Wat moeten we geloven!
En waar zijn onze idealen.
Wat is het doel van alles?
En is er wel een doel.
Vragen die als tranen vloeien.
Niet te weten om vreugde te voelen.
Of in verdriet te zinken.
Daar diep in de aarde. Is daar een antwoord te vinden? Gaat daar onze reis naar toe?
Of zijn we de wind geworden en maken we onze reis tot voorbij de aarde, hoog een andere wereld in.

Dan toch maar dromen. Want wakker zijn is niet altijd leuk voor iedereen. Want dan zie je de mogelijk om voorbij de kou en duisternis antwoorden te kunnen vinden. Dan is voor vele een droom beter, en te kunnen sterven in een illusie. Als een kaars die zo uitgeblaast word. 

Maar ik wil niet meer volgen, de massa in. En met de massa mijn angsten weg zetten. 
Nee. De angst wil ik juist voelen. De duisternis en de kou ervaren. Dit alles wil ik zien en voelen. Want juist dit alles brengt mij naar die wijsheid. Die het antwoord laat zien en ook een innerlijke vrede.  Mijn antwoorden schenkt. Want zo groeit juist uit de aarde een bloem. Met de herinneringen die weer wakker uit de aarde zijn gekomen. En door angst heen. Vervolgt het leven weer zijn reis.

Veel liefs W.O.L.


Reacties

Populaire posts van deze blog

KANKER: Een Epidemie van Stilte en Verwaarlozing

Onze zoektocht

Uitstervend opstand