21 (21-03-2023)

21 (21-03-2023)

Vandaag zijn wij in het huwelijk getreden 21 jaar. Tegenwoordig is dat jammer genoeg een zeldzaamheid geworden. Hoe krijgen wij dat voor elkaar? Liefde? Geluk? Leven in een droomhuwelijk? Nee!

Nee want meer dan 21 jaar geleden zat ik persoonlijk in het leven op een niet gelukkig moment. Je wil dan niks want ik was in die periode het toch niet waard. Vond ik! Maar daar kwam jij. Letterlijk als een donderslag. Niet alleen ons hart bonkte. Wij samen haast ook. Ik wist niet wie je was. Maar toch herkende ik je?

Een droomstart want we waren naast geliefde ook maatjes. We leerde elkaar te goed kennen. Want wat ik verstopte al een leven lang kwam naar boven. Mijn pijn en mijn start in het leven. Maar mijn angst kreeg een andere wending. Ondanks alles bleef je voor mij kiezen. Bleef je in ons geloven. En stond ik niet alleen meer in een strijd. Nee samen. En samen kwamen we er. Mijn hart was blij, maar stiemkum ook een apart gevoel wat ik sinds kort kan verklaren. We bleven maatjes, waarom verdiende ik jouw. Ik?

Het leven kent licht, schaduw en duisternis. Niet elke stap deed ik goed. Of was het fijn. Ook zwaardere tijden kwamen soms kijken. Maar de kracht is dat je je altijd uitspreekt. Niet weg loopt voor je gevoel. Je elkaar blijft vertrouwen, want maatjes delen liefde. Maar ook leed. Samen!

Nu zoveel jaren getrouwd. Elk jaar is bijzonder. Maar nu helemaal met zo'n mooi getal. Als we terug kijken zien we een mooi samen zijn. Vakanties. Pret en plezier. Maar ook ons leven samen opbouwen. Ik hou van je om alles wat wij waren, zijn en worden. Ik vond de liefde van mijn leven. 

Maar ik moest bijna dood gaan om te zien dat ik ondanks dat toch in de pijn van vroeger bleef. Echt los laten en verder gaan is jezelf eerst vergeven. Ook een ander. Je vader in Italie. Mijn moeder, zus iedereen. Wat onderdeel was. Maar het er allang niet meer aan doet. Alles is een les. Wat ik leerde van andere. Maar ook andersom. Levenslessen gaan altijd 2 kanten op. Moest leren van de pijn en de strijd. Ook van liefde geven en krijgen. Ik leerde van andere. Terwijl de ander ook moest leren. Dat laat ik nu los. Zowel de pijn als de woede. Dag Moeder, Vader en iedereen. De grootste en lastigste les heb ik nu geleerd. Mezelf vergeven. Maar juist ook het verleden. Dag! 

Ik heb mijn plekje in deze wereld gevonden. In het nu. Een fantastische mooie en sterke vrouw. Samen een gezin en een een paar dierbare Familie leden en bestaande en nieuwe vrienden. En zoveel om samen trots op te zijn. Ons leven samen is uniek. Met jouw aan mijn zij. "Lieve schat bedankt voor alles ik hou zoveel van jouw" Voor al ons gelach maar ook voor al onze tranen. Dat je bij mij bleef. Ik bij jouw kon zijn. Wij samen het leven maakte. Ik hou van jouw. En ik hoop nog zoveel jaren als nu, minstens. 21 ♡.