Het verhaal van Joost

 

Het verhaal van Joost

Ik wil deze blog met een kort verhaal beginnen. Met wellicht een vreemd onderwerp voor de een. Maar juist een bekend onderwerp voor de ander. In ieder geval heeft iedereen daar wel een mening over. Meningen die met een lach en een traan gedeeld worden, of juist in diepe ernst. Wat een mooie mix geeft in deze toch al verdeelde wereld. Waarin we zover verdwaald zijn van het leven, maar door het lachen of juist het huilen om de levensverhalen ons alles brengen. Behalve de moed om een keer stil te staan. Anders te kijken naar iets waar je altijd met een mening naar kijkt. Stil staan en doen alsof het de eerste keer is dat je er überhaupt over nadenkt. En over wat voor onderwerp is een eigen keuzen. De wil in het leven is voor ieder een eigen keuze. Maar ook het onderwerp wat men nu als proef wilt nemen. En ook de duur. Is het een seconden of iets langer. Tot zelfs een aantal dagen aan toe. Of zelfs meer? Want hoe eenieder het aan pakt, is weer die eigen vrije keuze waar ik het steeds over heb. Zelfs in de meest ellendige omstandigheden die je leven kan schenken is de eigen keuze die je daar laat houden. En moet je lachen wil je verder gaan browsen, naar een andere website. Ja dat is je eigen keuzen. Maar wil je altijd blijven stil staan? In cirkels blijven lopen zonder echte vooruitgang? Want ieder loopt in zijn levenscirkel. Sommige heel klein en zichtbaar. Sommige juist zo ver dat ze niet zichtbaar zijn. Laat staan of we onze kleine levens cyclus überhaupt willen of kunnen zien. Maar dat we individueel in cirkels blijven lopen. En bewust of onbewust geen vooruitgang willen. Is een feit, en zie je dat niet onder ogen, is dat een mooie eerste stap om daar bewust van te worden. Zodat je reis naar een verhoogd bewustwording kan beginnen. En deze reis heeft Joost ook meegemaakt. Joost mag het weten, zal je gelijk denken. Ja, dat doet hij nu wel. Maar er is veel gebeurd dat hij het mag weten. En zijn reis begint net als elke reis met pijn. Om dit te durven toestaan wat in ieder mens zit. Zodat je dan echt verder kan gaan. Dit is zijn verhaal....

"Mijn naam is Joost, 23 jaar, een persoon die vol in het leven staan. Daar kan je me mee herkennen. Leven is spannend, en er gebeurt nu zoveel. Sinds 3 maanden woon ik op mijn zelf, en dat is een feest. Ok het verbouwen van de woning was een zwaar werk. Maar met chips en een krat bier, en zelfs een fles wijn, kon een hoop resultaat brengen. Vroeg op staan, met zijn allen klussen. Maar tussendoor even een frietje eten (of is het patat?). En dan weer verder, maar dan met een biertje erbij. Ja, de dagen gaan dan hard en de vooruitgang ook. Het geld ging ook erg hard, wellicht harder dan gepland. Maar met het klussen moet je ook eten en drinken. En mijn vrienden kosten alleen maar voedsel en drank. Moet je nagaan wat ik dan eigenlijk bespaart. De kosten voor klus bedrijven dat stijgt de pan uit. En nu is het klaar, net als de dagelijkse visite. Was niet altijd leuk omdat ik nooit even tot mijn zelf kon komen. Maar dat moet je er voor over hebben. Ik hou van een biertje en wat lekkers uit de pan. Maar eigenlijk zijn het meer mijn vrienden die zoveel drinken en snacken. En zelfs ook een joint gebruiken, of zelfs erger. Ik lach met ze mee, want dat moeten ze zelf weten toch? Tegen mij doen ze normaal, dus wat zou ik dan moeilijk moeten doen? Maar dat het huis nu vaker leeg is, met alleen mijn gedachten, is wel fijn. Kan ik de draad weer oppakken, dat is naast werk veel sporten. De sportschool om mijn spieren te laten groeien. Fietsen maar vooral hardlopen om de kilo's kwijt te raken. Maar vooral om even te ontstressen. Werken, sporten en uitgaan met veel drank is waar het allemaal om draait. Sporten is doordat ik op mezelf ging wonen wel verwaarloos. Kost nu ook moeite, maar ik zet het met plezier door. Hoewel de drankjes in het weekend het wel weer lastig maken met het resultaat in mijn conditie. Maar dat moet wel goed komen is mijn motto."

Herken je dit? Je bent zelf op dit moment in je leven gekomen Of je heb het net achter de rug. Alles is mogelijk en is bepalend wie dit nu leest. Een persoon die nog in zijn jeugd zit, en waarin op jezelf wonen nog te ver vooruit is. Of een persoon die al een leven of meer gehad heeft. En nu in zijn stoel op zijn oude dag dit zit te lezen. Het maakt niet uit, maar wat nu gebeurd zal je niet direct herkennen in je leven. Dit moet je symbolisch zien. Want Joost ging weer op een maandag hardlopen. Koppijn was er niet normaal. Maar hij ging toch lopen, dat zal wel helpen tegen dat zware gevoel. Want ja dat is zijn motto. Maar het viel even anders voor Joost. Een auto zag hij niet op een dijk waar normaal geen auto rijdt op dat tijdstip. Maar die was er toch, en zowel Joost als de bestuurder lette niet goed op. Niet op hun zelf, zeker niet op de omgeving. Dus de auto reed hard op Joost in. Joost vloog in de lucht en brak veel in zijn lichaam. Doordat hij tijdens deze vlucht hard tegen een boom knalde en zo terug op de grond kwam. De bestuurder van de auto slipte en ging ook met auto en al over de kop. Alleen zijn verhaal liep anders. De auto ging met hem over de kop, hij kwam terecht in de sloot naast de dijk en hij was dood. Zijn verhaal is naar een ander hoofdstuk van de werkelijkheid gegaan. Maar niet voor Joost.......

"Waar ben ik? Ik zie niets behalve de duisternis zelf. Of ik mijn ogen open heb of gesloten kan ik niet zeggen. Ik weet dat ik nog leef. Maar alles is zo zwaar, niet te vergelijken met mijn nog aanwezige kater van zojuist. Maar wanneer was dat, hoe lang lig ik hier? Terwijl ik verder wil denken en wilt verklaren komt en gaat angst. En als dat ik wakker bent in de duisternis, en weer weg. Waar naar toe is mij niet bekend? Alles lijkt heel lang en tijdloos te duren, maar alsof het licht plots aan is gezet. Zo kwam ik weer bij. Ik kon net mijn lichaam ziet, dat was niet best. Verband overal liet de schade goed zien. Ik wist niet waar ik naar moest kijken, tot het gepiep van alle apparaten om me heen oorverdovend mij weer terug wilde brengen. Naar de duisternis weer terug, waar ik alles even kon vergeten. 'Joost, lieve schat je bent wakker. O mijn god je bent wakker'. Ik wordt omhelst door zachte handen. Waar later ook harde kolenschoppen mij ook beet houden. Met lichte snikken tot die van een brombeer vergezeld, zie ik dat mijn ouders zijn. Ik krijg het verhaal te horen wat er gebeurd was. Van mijn toch op de dijk, het ongeluk. En de vlucht met een trauma helikopter. Om met spoed operaties te ondergaan, waarin  het maar het verhaal was of ik het wel of niet zou overleven. Verhaal was een klein beetje duidelijk maar veel ook niet. Want de tijd dat ik weer wakker kon blijven en kon beginnen met genezen. Kwamen ook veel mensen bij me. Of het nu de zorg zelf was of familie en vrienden. Het was een komen en gaan, net als mijn emoties. Want ik moest huilen zoveel, wat ook samen ging met woede. Eerst maakte het niet uit wie er bij me was. Maar hoe meer ik genas en mezelf weer werd. Hoe vaker ik deed alsnog het me niets meer deed. Naar buiten toe werd ik weer de vrolijke gezellige Joost. Die een zwaar ongeluk heeft gehad. Maar waarin alles goed is afgelopen. Want dat is mijn motto zo gaat het leven. Alles komt vanzelf wel weer goed,"

Elk leven kent momenten dan je onbezonnen bent en zonder echte zware gedachten loopt. Waarin je gewoon het leven leidt. En als er moeilijkheden komen, dan komt het vanzelf wel goed. Is dat niet het geval, dan moeten er wel oplossingen zijn met familie of vrienden. Maar dit is niet altijd zo. Vaak alleen doordat je dat meekrijgt als jeugdig persoon, net begonnen met het leven. Of je heb een leven waarin rijkdom en geluk heerst. Je niets te kort komt, en elk te kort anders wel gekocht kan worden. Dan weet je wel dat er verschillen zijn in de wereld. Maar dat is vaak de ander zijn schuld. En hoewel je het weet ziet je het niet. Want iets willen zien wat niet in het wereld beeld past wat je opgebouwd heb. Dat beeld wil je niet verstoren met zaken waar je niets mee te maken mee wilt hebben. Wat straks een negatief effect kan hebben, wat je wereld beeld kan verstoren. Nee dat is onwenselijk. Maar het leven is divers. Divers is een positieve kracht, waarin verschillen juist kansen zijn. Maar dit wordt eigenlijk nooit erkent. Door eigenlijk bijna niemand. Er zijn er veel die geen geld hebben, in armoede leven. En de dood altijd een reis gezel is. Die soms mensen inhaalt en meeneemt, naar een andere reis. Hier ver vandaan. Die hieraan wel willen ontsnappen en ook in die wereld van rijkdom willen komen. Om kansen te krijgen. Maar de deuren zijn gesloten, vaak uit angst. En degene die open gaan gaan niet open uit liefde. Maar gaan open voor schijnheilige motieve, waarin kansen worden beloofd. Maar waarin verdriet en ellende uiteindelijk alleen maar groter worden. En ook van de maatschappij waar ze droomde geluk te vinden. Want het wereldbeeld daarvan werd verstoord, doordat kansen werden gegeven aan mensen. Maar waarin alleen persoonlijk gewin mensen nog rijker ging maken. Omdat mensen lokaal wel werden toegelaten, maar aan hun eigen lot. Hoe kan je mensen toelaten wiens gedrag van een totaal andere wereld komt. Hoe kan je die toelaten, zonder daar eerst iets aan te doen. En is het een oplossing? Mensen lokaal toelaten, om alleen alles in de war brengen. Leefbaarheid laten afnemen, maar dan ook voor iedereen. Dat gebeurd nu toch overal? We moeten helpen en veranderen. De wereld problemen oplossen. Er zijn zoveel problemen. Terwijl de echte oplossing in de wereld is te vinden. Dat er verschillen zijn is alleen maar goed. Dat is een kracht, maar zoals al gezegd wordt dat nooit zo gezien. En dat ondervindt Joost ook als we in vogelvlucht zijn levensverhaal verder doorlopen...

"Ik ben steeds maar omringt met mensen. Ze noemen zich mijn vrienden, maar het is alsof ik ze voor het eerst ziet. Alsof ik voor het eerst meemaakt waar ze om lachen. Ze lachen overal om, maar beseffen ze wel waarover precies? Zo tussen het bier door, wat ik ze net kon geven. Ik weet niet waarom ik overal nu zo kwaad over wordt. Of eigenlijk teleurgesteld, dat is een beter woord. Want ik heb veel emoties verwerkt en niet altijd op een lieve manier. Maar het is alsof er deuren geopend zijn waarvan ik nooit heb geweten dat ze er waren. Überhaupt dat er meer ruimte was? Met omgevingen die ik nooit gezien heb. Maar eigenlijk direct herkent. Het herkennen en erkennen dat bracht eigenlijk de meeste tranen in mij, vergezeld met woede. Blij dat ik leef en er nog bent krijg ik dan te horen. Als ik me nog druk maakt om het trauma die ik heb ondervonden. Ik wil het schreeuwen naar iedereen dat ze niet weten waar ze het over hebben. Ik om veel andere dingen huil omdat ik nu zoveel begint te herinneren. Dan kijk ik in de spiegel en zie ik mezelf. Joost? Ik heb in dit leven Joost? Omdat? Ja omdat mijn ouders mijn genoemd hebben. Omdat ik gedrag toont wat laat zien wie ik ben, en waar ik voor staat. Dat is Joost? Dat ben ik? Meer niet, alleen maar dit wat ik niet in de spiegel ziet. Maar in de reflectie van andere als ze me aankijken. Alsof ik alleen maar mezelf kan zien in de reflectie van andere. Alsof dat het enige zinvolle is heb ik altijd gedacht! Maar ik heb in mezelf gekeken, en daar was een erg ongeluk voor nodig. Om me duidelijk te maken dat er deuren zijn die gevonden kunnen worden. En alleen als ik daar zelf voor kies. Maar waar kan ik voor kiezen als ik het nooit heb gezien? Waarom moet deze ellende eerst begonnen zijn, wil ik het zien. En wat ik daar achter heb gevonden en zal vinden. Wat heb ik er aan? 'Kan de patat pan aan, we hebben honger, he Joost gabber wat zit je te dromen, we hebben honger'. De zin haalt me uit mijn overpeinzing. Ik kijk en hoor het aan en ben verbaasd over wat hier staat. Tijd om na te denken wat me dan precies verbaasd is er niet. Want het gelach begint als een instrument, waarna gelijk het orkest in zet. En in alle kelen hetzelfde gelach toont. Met daarbij de spetters bier die overal wordt uitgesproeit. Waarna het gelach alleen maar toeneemt. Normaal lach ik mee geef ik toe. Verdwijn ik in de wereld waar we met zijn alle in verdrinken. Zodat we het harde leven kunnen vergeten. Maar nu miet, terwijl ik iedereen aankijkt. En het om te heen duizelt, zie ik niet mijn grens. Maar juist hoe begrensd iedereen wel is. Zachtjes mompel ik 'ga weg'. Ze lachen door en horen me niet. Mijn duizeligheid wordt groter net als mijn stem verhef. Tot mijn schreeuwen alles overstemt. 'GA WEG DONDER OP GA WEG' raas ik eruit. En hoewel de stilte bij mijn vrienden groter wordt, met verbaasde gezichten. Is elke stilte uit mij verdwenen. En hoe het verder is gegaan weet ik niet meer. Ik weet alleen dat het huis leeg was, en de rotzooi mijn enige gezelschap over gebleven. En toen gaf ik toe, aan de duizeling en moeheid. Aan de teleurstelling op het gedrag van de mensen. Aan de kanten van mezelf die ik als nieuw in dit leven heb ontdekt. En ik laat me vallen op de bank, en val in slaap. Ik heb geen zin meer om netjes naar mijn bed te gaan. Lang slaap ik door, in de namiddag van de volgende dag word ik wakker. Ik zie de rotzooi overal. Ik besef dat ik de vriendschap met mijn vrienden heb beëindigd. Maar ik weet ook dat ik de juist door het accepteren van de pijn. Het toelaten van mijn emoties, en het durven loslaten van gedrag. En de cyclus van het bestaan waar ik me telkens in bevond. Heb kunnen accepteren, hoe lastig het ook was. En dat ik nu het gevoel heb verder te kunnen gaan. Dat ik niet weet waar naar toe, maar dat juist door het durven loslaten, ik ruimte maakt in mijn ziel om nieuwe ontmoetingen te kunnen krijgen. En niet alleen met mensen, maar ook met wie ik volledig bent."

Joost heeft een trauma ondergaan, eigenlijk een bijna-doodervaring. Een bijna-doodervaring zorgt in veel gevallen dat letterlijk jij als persoon veranderd. Dit kan heel onschuldig zijn, in de vorm van verandering in smaak van voedsel of drank. Wat je eerst niet lusten ben ik je opeens dol op. En wat je eerst gek op was, kan je nu niet meer aan staan. Verandering in smaak op voedsel en drank. Tot korte verandering in gedrag, waarin je gevoeliger bent. Dit zijn allemaal normale processen die kunnen gebeuren na een bijna-doodervaring. Er zijn verhalen en boeken vol van in de wereld, met echte belevenissen van mensen die het hebben ondergaan. Tot mensen die allerlei theorieën erover hebben. Op een wetenschappelijke manier. Maar ook op een spirituele manier. Vaak lijkt het alsof de verhalen tegen elkaar gaan. Dat de heen totaal iets anders verklaart dan de ander. Maar het zijn allemaal eigenschappen, processen. Van een en dezelfde belevenis. Hoe uniek ieder persoon is, hoe uniek en divers deze bijna-doodervaringen ook zijn. Verklaringen in een standpunt aannemen en de rest als onzinnig of minder waarschijnlijk, brengt alleen maar een eenzijdige kijk. Waarin je niet het totale verhaal erin zit, kan herkennen. En dat geld voor elk onderwerp in ons bestaan. We blijven hangen in onze overtuiging. Sluiten ons af voor die van andere, of merken die geen eens op In die overtuiging bouwen we ons bestaan op. En we kunnen ellende hebben, een hard bestaan. Rijkdom krijgen in alles. Of ertussenin, maar dat wat ons overtuigd. Wat we willen zien, bepaald ons wereld beeld. En er is geen een wereld beeld, er zijn er ontelbare. En allemaal anders, alsof we op andere planeten leven. En dat is vaak niet een bewuste handeling. Dat is ook geen fale. Maar dit alles is onderdeel van een spiritueel plan, waarin je jezelf ontwikkelt. Meer bewust wordt wat er is, maar je nu niet ziet. En dat is veel, wat niet gezien wordt. Maar we zijn wel op een goede pad. Want hoewel de wereld nu in ellende zit, of juist daardoor. Worden steeds meer ogen en harten geopend. En zoeken steeds meer mensen naar liefde en respect. Om de wereld weer te genezen van de ziekte. En is vaak ons eigen gedrag. Dat we er nog lang niet zijn, of fouten maken. Is ook niet erg want het inzien van de echte realiteit. In plaats van je eigen wereld beeld. Is een eerste stap van de reis die we al lang zijn begonnen in ons bestaan, wat verder terug gaat voor je dan alleen dit ene leven. En daar is het besef van Joost ook op dit moment. Hij heeft een tijd zichzelf opgesloten in huis. Ja hij ging alles opruimen en weer mooi maken. En daarnaast hard sporten, maar meditatie heeft hij ook ontdekt. En alles wat ertussenin zit zoals Tai chi. Het is alsof hij een ander mens is geworden, of juist meer zichzelf. Contact met zijn vrienden heeft hij nooit meer hersteld, ze zouden hem ook niet meer herkennen. In plaats daarvan heeft hij nieuwe mensen leren kennen. Waar hij zijn verhaal kan vertellen. Maar ook die van andere kan aanhoren. Liefde en respect wordt getoond naar elkaar, en dit brengt een nieuw moment teweeg in zijn leven. En alleen maar omdat hij er voor kiest....

"Terwijl ik een zoveelste avond met mijn nieuwe vrienden groep zit te filosoferen. Over het leven, maar vooral het onzichtbare bestaan. Wat wij net niet kunnen verklaren. Nuttig ik smoothies en vegetarische hapjes. Gesprekken worden steeds intenser, waarin we verbaasd ook reageren waarom de meeste mensen dit niet zien. Mijn oude leven, met totaal andere levensregels, is al een vergeten iets geworden. Iets vaags van vroeger wat ik niet meer bewust weet. Of eraan wilt denken, want het is niet te vergelijken met waar ik nu bent gekomen in mijn leven. En op dit moment wil ik dat totaal niet. Ik rek me uit en wil naar buiten een stuk lopen. Het begint al schemer te worden, maar dat is voor mij nu het beste moment om juist erop uit te gaan. Minder mensen en hun gekte. De maan en de sterren boven me die inspiratie geven tot nieuwe discussies. Waar zijn de grenzen van het denken vraag ik me vaak verbaasd af. Discussies heb ik heel de middag gehad; maar nu buiten met een paar vrienden is het moment dat we even aan niets denken. De rust met zijn moment laten we nu toe, om de dag van vandaag te kunnen verwerken. Hoewel de rust een geniet moment is; op deze zomerse avond. Word ik opgeschrokken door een schreeuw en een knal. Een auto is tegen een muur aangeknald. Omdat het een fietser over het hoofd zag. Een fietser die bestond uit een moeder en een kind achterop. We rennen er naar toe met de schrik in ons hart. En uit alle hoeken van de nacht komen plots meerdere mensen aangerend. De rust wordt met veel bezorgd gepraat onderbroken deze nacht. Ik kijk het van een afstand aan, hoewel de drukte mij meestal doet vertrekken. Blijf ik toch, omdat er een gevoel in mij komt die ik niet kan verklaren. Alsof de tijd even stil stond kwam hij nu in een versnelling. Politie, ziekenwagens en brandweer staan opeens overal in de menigte. De brandweer blust de auto die in puinhoop ligt, en waaruit rook komt. Een ziekenwagen ontfermt zich over de bestuurder, die het wonder boven wonder heeft overleefd met alleen kneuzingen en een hersenletsel. De moeder op de fiets lijkt ook alleen verwond te zijn aan haar been. Maar tot mijn grote schrik, en die van de menigte, ligt het kind stil op de grond. De tweede ziekenwagen personeel ontfermd zich over het kind. Ik zie aan de houding dat het erg lastig is, maar ze weten van geen ophouden, Tot ze stoppen en overal de stilte komt. Op de schreeuw van de moeder na. 'NEE niet mijn kind NIET mijn kind. Hij mag niet dood zijn. Nee…'. En de rest is onverstaanbaar. Er moet iets gedaan worden? Het is maar een kind? Maar de ziekenbroeders kijken emotioneel en staan op het punt om hun spullen weer in te pakken. Net als de mensen wat al een massa is geworden alleen maar kan kijken en kan zwijgen. Wat er precie gebeurde, weet ik niet, maar het gevoel wat in mij al even was ontstaan hield niet op. Sterker nog het werd alleen maar erger. Instinctief zette ik het op een loop. En mijn loop werd een rennen. Hoewel normaal mensen mij niet opmerken in het leven. Op die paar vrienden na dan. Kwamen steeds meer blikken naar mij toe. De Politie wilde me tegenhouden maar ik liet dat niet. Bij het kind aangekomen wilde ook de Ambulance broeders mij stoppen. Maar de moeder van het kind was gestopt met huilen en keek mij emotioneel aan. En toen haar blik terug naar van de Ambulance broeders en weer naar mij. 'Laat het erbij het is goed, LAAT hem erbij laat er bij toe' sprak de moeder eerst zacht, maar steeds harder. De Ambulance broeders wisten niet hoe ze moesten reageren, maar lieten me toe. Ik knielde bij het kind en instinctief legde in mijn ene hand op zijn hoofd en de andere op zijn hart. Ik moest gelijk denken aan mijn eigen leven, dat eigenlijk begon toen ik op mij zelf ging wonen. Want daarvoor was het geen leven maar ellende. Ik moest denken aan alle feesten en drank gelegenheden. Maar ook toen ik zelf een ongeluk kreeg, maar het wel mocht overleven. Dat een ongeluk mij me moest overkomen om de deuren naar mijn hart en ziel te kunnen herkennen. En dat ik ze dan ook ging openen. Mijn leven is vanaf dat moment een totaal andere kant opgegaan. Maar nu zit ik bij dit kind wat stervend is, en elk moment zijn laatste adem kan uitblazen. Omdat er medisch gezien geen hoop meer is, geen hoop meer bestaat. Dan alleen de weg naar het sterven. En de dood is niet racistisch. Kijk nooit naar een leeftijd, een kleur of geloofd. Het heet iedereen welkom en neemt ze daarna mee. Mijn denken voedde mijn emoties op ongekende hoogten, en het was voor mij alsof ik met het kind een verbintenis kon aanleggen op een manier die ik niet kan verklaren. Of mijn emoties, mijn denken en innerlijke kracht. Via mijn handen naar het kind werden overgebracht. Het leek een eeuwigheid waarin elk geluid gestoven was, en alleen duizenden ogen mij aangeschouwde. Tot de moeder weer van zich liet horen met een gehuil. Maar niet van verdriet maar van opluchting. Terwijl ze haar kind omarmt en ik haar de ruimte geeft. Zie ik de menigte ook vol komen met emoties van hoop maar ook ongeloof. Ik wilde van alles weg lopen tot de hand van het kind me even vast pakte. Hij keek me aan met waterige ogen en zei alleen maar bedankt. Ik wilde lachen en schreeuwen van plezier. Maar de tranen en gevoelige emoties bleven zichtbaar de overhand houden. Tot de menigte zich ook ging bemoeien met mij. Mensen gingen klappen, omhelsde mij. Gingen lachen van geluk en huilen van plezier. En niet het licht van de maan en sterren gingen mij verblinden; nee die van de mobielen en foto toestellen. Overal om me heen waarin de flitsen vergezeld werden met de oneindigere emoties. En hoe ik aan de titel kwam is mij een raadsel. Ik werd vanaf dat moment aangesproken als een Healer."

Het verhaal van Joost gaat nog verder dan een geknopt verhaal van delen uit zijn leven. Dat zijn leven wordt veranderd en hij de rol van Healer aanneemt. Zich in deze materie eigen gaat maken, en daarmee succes krijgt. Maar ook rijkdom. En de komst van een nieuwe vriendengroep. Met ook een veel groter huis en alles wat er bijhoor. Maar de totaliteit van het leven, of wel te lezen de levensles, is de kant van het licht begrijpen. Maar ook van de duisternis. Omdat beide extreme kanten eigenlijk een eenheid vormen. En waarin de werkelijkheid niet simpel licht of duisternis is. Maar ontelbare facetten ertussen in heeft staan. Zoveel dat we maar een klein gedeelte ervan bewust kunnen waarnemen. Het leven van Joost begon eigenlijk in een ellendig arm bestaan. Hij ging zodra hij oud was feesten zonder na te denken. Maar wat eigenlijk bij de meeste de trigger van het bestaan is. Is dat ook bij Joost het geval. Dat alleen een erge gebeurtenis moet komen om uit een cirkel zonder vooruit gang te kunnen komen. Bij eenieder is dat weer anders, bij Joost was dit een dodelijk ongeluk. Wat hij wel heeft kunnen overleven. Dit ongeluk liet een andere kant van het leven zien, waar hij ook vol overgave zich in ging begeven. Wat uiteindelijk de weg vrij nam dat hij leerde te Healen. En mensen hem ook zo gingen zien. Een boek zal hier wel over komen, want zijn levensgeschiedenis nu vertellen zal ook een groot aantal hoofdstukken brengen. En dat is nu niet mijn keuze om dat online te doen. Maar in het kort kreeg zijn leven een nieuwe wending waarin hij rijk werd in zowel materieel als niet materie. Omdat hij aandacht kreeg overal en hij de mogelijkheid kreeg om met zijn bewustzijn te groeien. Wat je in een normaal leven haast niet kan. Omdat de verplichtingen van alledag al te veel tijd in beslag nemen. En we nog tijd moeten houden om te kunnen genieten. Maar zijn verhaal krijgt een wending dat het healen niet altijd lukte. En sterfte niet kon voorkomen. En als dat bij mensen gebeurd met te veel geld en invloed. Zorgen rechtszaken ervoor dat de mensen, die ooit voor je klapte, nu veranderen in negativiteit. Want een healer? Neen een oplichter en noem maar op, Joost is begonnen met leven in een stuk duisternis; kwam in licht. Maar de duisternis kwam weer terug. En jaren later is hij in beide. Hij ging aan de andere kant van het land wonen met een andere naam. Kreeg een relatie die om hem gaf en zo kwam er ook een gezin. Hij kreeg af en toe vrienden van vroeger uit diverse periodes van zijn leven. Met de een dronk hij een biertje, met de ander weer een te gezond drankje. Voor de rest ging het om hem en zijn gezin. Hoe klein het ook lijkt, de waarde is immens.

Maar nu het echte leven, we kunnen altijd verdwalen in verhalen. Maar het gaat om het echte leven van nu. En mensen lezen boeken, kijken series en films. Maar blijven bewust in hun cirkel zonder vooruitgang. Vaak niet expres, maar omdat het nooit aangeleerd is. Zelf te denken. Want de omkeer van Joost aan het einde kwam omdat hij zich ging beseffen dat hij wel een Healer is, maar dat eigenlijk we dat allemaal zijn. Een Healer is geen persoon met bijzondere gave, die maar weinig tot in staat zijn Een Healer doet niets anders dan het eigen genezend vermogen in een persoon wakker maken. Zodat zijn eigen healende vermogens pijn en ziektes en verdriet genezen. Healen is niets anders dan weer in balans komen met je totale wezen ten opzichten van de kosmos waar je onderdeel van bent. Maar dit niet in zijn geheel kan aanschouwen, tenminste met ons eigen bewustzijn. Het wordt neerlegd onder de noemer Spiritueel. Maar eigenlijk is het een basis principe van je eigen biologisch wezen. Dat we geneeskunde hebben doen ontwikkelen. Met oplossingen van medicijnen tot de meest ingewikkelde operaties en behandelingen is een goede vooruitgang. Maar oplossingen die medicijnen kunnen geven moeten een tijdelijke oplossing zijn. Omdat het het eigen genezend vermogen van het lichaam in de weg staat. Het onderdrukt de natuurlijke processen. Daarbij is het vaak geen menselijkheid wat gegeven wordt. Maar is het een economische factor. Zoals eigenlijk alles in ons bestaan. Economie moet je altijd willen laten ontwikkelen in groei en vooruitgang in de maatschappij. Maar de factor menselijkheid moet men niet verwaarlozen. De mogelijkheden tot zelfgenezing moet men niet vergeten. En dat zijn we in de loop van het bestaan wel vergeten. En ons druk erom maken of willen veranderen? Dat zijn alleen maar tijdelijke momenten. Dat we als een massa iets bekijken en ons erover druk maken. Met wat voor soort emoties dan ook. Om dan vluchtig terug te keren naar onze eigen kamp. Waar we schijnbaar veilig zijn, omdat we met gelijken personen zijn. En niet hoeven te denken of iets uit te moeten leggen over het leven. Wat we kunnen of willen. Dat is op persoonsniveau. Op land niveau. En op wereld niveau. Kijk naar Nederland. Een paar onderwerpen die met elkaar te maken hebben, maar tegenstrijdig zijn. Onze boeren moeten minder koeien hebben. Stikstof uitstoot is schadelijk voor het milieu. En daar is strijd over gaande. Want naast persoonlijke belangen zijn er maatschappelijke verschillen wat men niet wil verklaren. Want in België en Duitsland mogen de koeien wel gewoon blijven in aantallen. Is daar net over de grens dan geen gevaar in stikstof? En dat zijn voor Nederland alleen maar de twee landen die aangrenzend zijn. Wat denk je over de rest? En benzine, hier niet te betalen. Net over de grenzen wel? Of de soja-import in Brazilië. We zijn de grootste in de wereld. Maar weet je wat dat met hun milieu doet? En eigenlijk daarmee met onze wereld? Dit zijn maar een paar voorbeelden van de ontelbare in de wereld. In de EU-bv gaat het alleen om economie. Menselijkheid is er niet. Belangen zijn er die bepaald worden bij de elite. Want waarom noemen we ons een? Een EU. Terwijl er eigenlijk in wet en regelgeving alleen maar verschillen zijn. En er zijn wel mensen en groepen die veranderingen willen, zich inzetten. Maar hoe? Met onzinnige acties die met de wet tegeniet gedaan worden. Waarin je denkt even aandacht te hebben, Terwijl je in het nieuws eigenlijk zwart wordt gemaakt. Er groepen zijn die lachen of huilen of juichen. Maar uiteindelijk terugkeren naar hun veilige haven. Waar ze niet hoeven na te denken over wat er allemaal gebeurd. We zijn het systeem. In plaats van onzinnige acties gaat de politiek in. Omdat daar als eerste de weg en regelgeving wordt bepaald! En als er genoeg mensen zijn die dan wel durven op te staan Zal de steun en groei groter worden. Maar nu gebeurd dat alles niet. Ja we klagen met elkaar thuis over alles. Maar tegelijk als een voetbal club verliest slaan we alles in elkaar. Of als we niet met een Politiek persoon eens zijn. Is de weg van ruzie naar geweld opeens geen probleem. Want we accepteren geen verschillen, alleen onze eigen kijk, Hoe beperkt hij ook is, maar dat wordt vaak zo niet gezien.

Verschillen zijn een kans om juist een eenheid te kunnen vinden. Want dat zijn alle verschillen bij elkaar. Niet bewust zijn is niet erg, dat is juist een leerpad die we moeten ondergaan. Met alles wat daar bij hoort. Want in een dierlijk bewustzijn is alles aanwezig wat te doen. Maar dan op het niveau van een aangeboren instinct. Om zo als soort te kunnen overleven. Als Mens ga je uit het dierlijk bewustzijn. Ga je een trede hoger in de ontwikkeling als soort. Het dierlijk instinct verdwijnt daarmee ook. Dat heeft als reden dat we ons zelfbewustzijn moeten gaan ontwikkelen. En dat is een lang en ingewikkeld leerpad. Dat is vaak onbewust in het bestaan; maar komen nu op een kantelpunt dat steeds meer mensen dit bewuster gaan meemaken. Het is niet om alle ellende in de wereld goed te praten. Alleen om duidelijk te maken dat dit een natuurlijk proces is in de ontwikkeling als soort. Net als we onze hoger gelegen natuur niet kennen. Maar het nu wel ontmoeten. Zal de overgang vanzelf plaats vinden dat termen als Healing of Zelfhealing een natuurlijk begrip zal worden. Individueel worden we nu helaas vaak door een ernstige gebeurtenis uit onze cirkel geplaatst. Om zo de kans te krijgen meer zelfbewust te worden. Maar het is jammer dat dat nodig is. Want eigenlijk willen we niet opnieuw leren kijken. We willen niet opnieuw denken. Wat onze mening nu zelf is. En niet de mening die met je opvoeding thuis en in de maatschappij in je is ontwikkeld. Dit is dan eigenlijk hetzelfde als een dierlijk bewustzijn. Maar dan hoger, op het niveau van een mens. Maar het is geen zelfbewustzijn wat groeit. Je blijft stil staan. En vooruit gaan moeten we, als we ons zelf willen ontwikkelen. En daarmee onze wereld. Wat ik nu persoonlijk wil is eerlijkheid in het belastingstelsel. Het moet eerlijker en duidelijker en transparanter. Als ik nog verder gaat moet dit overal in de EU ook gelijk getrokken zijn. Want hoezo eenheid als dit in elk land verschilt? Hoe kan je nu dat nog zo gaan verkopen? Ellite groeit, armoede groeit. Het enige wat verdwijnt is de middenmoot. Die net rond kan komen en niet alles direct hoeft te pikken. Maar ondertussen zich wel scheel betaalt aan belastingen. Terwijl bedrijven miljarden, of meer, voordelen krijgen. Verschil mag er zijn. Niet alles hoef gratis voor alles en iedereen. Maar er moet wel eerlijkheid komen. Een eerste kleine stap is dat de werkende middenklasse, met een inkomen tot bruto 100.000,-- per jaar. Geen belasting meer hoeft te betalen over het vakantiegeld Wat te kort komt hierdoor moet men weer terug krijgen. Door iets minder voordelen aan organisaties te geven. Wat toch niet terug komt naar de maatschappij. Maar mensen blijven in hun eigen cirkels zonder vooruitgang. Blijven in hun eigen kamp met hun eigen mening. Of de gedachten dat toch niets helpt, Als mensen veranderen gaat ze van de ene kant naar de andere kant. Wijzigen hun mening en voelen ze zich als herboren. Maar meestal is dat even leuk. Is de winst maar tijdelijk, want waar het omgaat is dat we balans boeken. In uiterste een waarheid gaan herkennen. In verschilende beelde een eenheid leren zien. Ik wil mezel blijven ontwikkelen, maar dat moet de wereld ook. En gelijk groot beginnen hoeft niet. Dat kan ook heel klein, zodat mensen in ieder geval proberen opnieuw te denken. Belasting. Vakantie geld. Bijvoorbeeld, ik roep dit nu al langer, maar het komt niet aan. Of mensen denken dat het toch geen zin heeft. Ik weet het niet en ben daarin zoekende. Op welke manier komen mensen op voor zichzelf. En daarmee ook voor elkaar, Want het leven van Joost is kort voorbij is gegaan, Als je daar je eigen levenssituatie in betrekt. Zijn er veel verschillen in te zien? De oudere onder ons weten het al. Voor de jongere is het nog een vraag, maar Joost mag het weten en die weet het. Jij ook?

worldofflove.wol@gmail.com