Wat kiezen wij nu om fictief te zijn en wat realiteit?
Introductie
Elk land is bijzonder en heeft zo zijn bijzondere locaties met ook daarover vele verhalen. Nederland is een typisch voorbeeld van een omgeving waar veel over te vertellen valt. Sommige verhalen zijn ons alle wel bekend, maar er blijven altijd verhalen bestaand die niet meer bekend zijn. Of slechts bij weinig mensen het geval is. Want lang geleden voordat wij aan de huidige jaartelling begonnen waren er jagers en vissers die hun verblijf hadden op de Streefkerks donk. Deze donk was een opgewaaid stuk rivierduin helemaal uit de ijstijd ontstaan. Wat later Streefkerk door is ontstaan.
Een
stuk historie
Het ontstaan van Streefkerk begon pas echt in de
middeleeuwen, de eerste bewoners betrokken deze streek. Veen, zandheuvels, moerasland.
Alles was aanwezig wat typisch Nederland in den beginnen was. Ook de mensen die
zich in Streefkerk gingen vestigen. Om uit de oprijzende zandheuvels het
moerasland te ontgingen. Zodat een begin gemaakt werd aan een woonbare
omgeving. Het was niet altijd een mooie
tijd, wie de historie echt raadpleegt kmt al gauw het jaartal 1513 tegen,
waarin Streefkerk door de Geldersen aangevallen werd. Van de 75 huizen werden er 45 vernield en
alles wat men gebruiken kon werd meegenomen. Zo bleven de bewoners berooid
achter en kon de belasting aan Dordrecht niet worden betaald. In 1572 breidt de
reformatie zich over de Alblasserwaard uit en wanneer in het jaar daarop de
Diefdijk doorbreekt, betekent dit dat pas in het jaar 1575 de Spanjaarden de
Alblasserwaard heroveren. Ook in Streefkerk komen de Spanjolen met hun
pekfakkels en de houten huisjes met hun rietendaken moeten er aan geloven.
Zelfs de kerk wordt niet gespaard. Een aantal jaren later wordt de kerk
herbouwd tot een reformatorische kruiskerk. Van de 75 huizen werden er 45
vernield en alles wat men gebruiken kon werd meegenomen. Zo bleven de bewoners
berooid achter en kon de belasting aan Dordrecht niet worden betaald. In 1572
breidt de reformatie zich over de Alblasserwaard uit en wanneer in het jaar
daarop de Diefdijk doorbreekt, betekent dit dat pas in het jaar 1575 de
Spanjaarden de Alblasserwaard heroveren. Ook in Streefkerk komen de Spanjolen
met hun pekfakkels en de houten huisjes met hun rietendaken moeten er aan
geloven. Zelfs de kerk wordt niet gespaard. Een aantal jaren later wordt de
kerk herbouwd tot een reformatorische kruiskerk. Met de komst van de Gouden
eeuw begint ook in Streefkerk de welvaart. Enkele uit die tijd bewaard gebleven
boerderijen getuigen hier nog van. Uit de verpondingslijst van 1632 weten we
dat er toen 106 huizen stonden. Van oudsher vormt Streefkerk een
ambachtsheerlijkheid. Dat betekent dat de ambachtsheer het voor het zeggen
heeft. Na 1680 komen zij uit het geslacht de Meij en vooral Johannes de Meij is
allesbehalve gemakkelijk als het op benoemen van predikanten of onderwijzers
gaat. De 18e eeuw is een tijd van achteruitgang ook voor Streefkerk. Geplaagd
door dijkdoorbraken wordt het armoetroef in vele gezinnen. De diaconie moet
maar al te vaak bijspringen.
Dit is
maar een kleine greep uit de ontstaan geschiedenis, wil je meer weten is er
veel meer online te vinden. En kan je niet alles vinden mail mij voor
informatie of zie ook de bronvermelding aan het einde van deze blog.
Een
persoonlijk verhaal, fantasie of fictie?
Net na de oorlog in
1948 kwam J ter wereld. Hij kwam ter wereld in een arm gezin, hard werken stond
voorop om te kunnen overleven. Maar op de leeftijd van 4 jaar raakte hij zijn
Vader kwijt waardoor het leven nog harder werd voor J, en dat op een jeugdig
bestaan. Ondanks het verdriet en de hardheid wat hij leerde kennen. Waren er
ook bijzondere momenten in zijn opkomende leven, hoe klein hij ook was. Op de
rivieren naar Paling vissen en op latere leeftijd voor het eerst brommers leren
kennen als een opkomende jongen man. Maar een opkomende jongen man die geleerd
had om hard te moeten werken. Die ook open stond om de leuke momenten van het
leven te accepteren. Was vooral een jongen man die geboren was in armoede en
daarin verlies en verdriet leerde kennen. In deze eerste jaren van bestaan kan
je een heel boekwerk alleen al schrijven.
Maar voor nu springen we een paar jaar verder, het jaar 1953. Een meisje kwam ter wereld in dezelfde plaats. Streefkerk vierde feest want in een groot rijk gezin kwam er een leven bij. Het rijk gezin met ondernemingskracht in zich had alles om een naam van bekendheid te krijgen in de omgeving, en later ook veel verder dan alleen Streefkerk. Haar naam is M. En als je in die tijd J en M zou tegenkomen, is het alsof je in twee totaal andere werelden zat te kijken. Maar liefde kent geen onderscheid in het leven en bind soms mensen tot elkaar waar je het niet van zou verwachten. Zo kwamen twee werelden bij elkaar en kozen J en M voor elkaar. De familie van M was het daar niet mee eens. Hoewel het naar buiten een christelijke familie was, en erg vaak de liefde en dank naar God uitte. Zagen zij wel verschil in liefde en of hij altijd wel mag ontstaan. Het was een harde boodschap, de liefde tussen J en M mocht niet verder ontstaan. En gebeurd dat wel wordt M grotendeels van de rijkdom van de familie ontdaan. M nam geen afschijnt van J maar ook niet van haar familie. Het bijzondere is dat zij op een latere leeftijd samen gingen trouwen en een gezin gingen vormen. In de levensreis die ze samen zijn begonnen hebben ze veel samen op eigen kracht bereikt. Samen waren ze ingesteld op hard werken en dat deden ze ook. En geld verkwisten bestond ook niet bij deze twee. Van een leuke kleine woning konden ze op eigen kracht steeds groter wonen. Het leven heeft veel liefde en plezier gekend in zijn reis, maar vaak ook verdriet. Toen eerst de Vader van M overleed en later ook de moeder was het verdriet erg aanwezig. Maar ook de onzekerheid of de onderneming kon blijven bestaan. Ondanks dat haar familie in de liefde van Den Heere hun overtuiging hadden. Maar toch de liefde tussen twee personen niet accepteren. Hadden J en M wel de liefde om de onderneming van Vader en Moeder te redden met haar erfdeel.
Het verdere leven ging nog tientallen jaren verder met
hoogte en dieptepunten. Je kan daar ook een prachtig boekwerk van schrijven.
Dat is eigenlijk over elk mens wel het geval. Maar wat bijzonder is maar ook
tegelijk verdrietig, eigenlijk beschamend. Dat zijn de laatste hoofdstukken van
het verhaal. Ken je het verhaal dat de oude dag een tijd is om naar hard werken
een tijd is om eindelijk te kunnen genieten? Maar ken je ook het verhaal dat
naar een heel leven eigenlijk niet kan worden gekozen van het genieten. Omdat ziekte
en gebreken ontstaan? En je zou in elk
verhaal moeten kunnen teruglezen wat er zo vaak overal gezegd wordt over naaste
liefde. Dat hard werken en het opbouwen van je bestaan. Altijd vergezeld moet
worden van liefde en respect. Dat leert God ons in geloof. Maar ook de staat die
ons regeert en ons beschermt. Of je nu in beide open staat of een van twee.
Liefde en hulp is altijd het grootste goed. Want dat zeggen ze toch? Net als de
familie van M die wekelijks de kerk bezocht met hun dank. Die zoveel keer per
dag bij het eten ging bidden en danken. Zie zeiden ook ja tegen het woord van
Den Heere. Maar uiteindelijk reageerde ze met afwijzing tot zelfs minachting en
haat. Konden ze liefde tussen twee
mensen niet accepteren omdat het niet overeen komt met wie zij zelf zijn. Maar
vooral omdat er een verschil is tussen rijkdom en succes. En dat is precies hoe
de staat reageert. Hoe regeringen bewust of onbewust regels hanteren waarin
mensen helemaal niet geholpen worden. Sterker nog mensen die hulp nodig hebben
krijgen het totaal niet. Of worden uit elkaar gehaald. En waarom? Ik heb daar nog steeds geen antwoord op kunnen
vinden die mij dit alles kan verklaren.
Als we namelijk in dit verhaal verder gaan naar de laatste
hoofdstukken. Wordt het genieten verstoord naar problemen die lichamelijk op
treden bij elk van hun. Eerst bij M helaas, waarin uiteindelijk twee kunst
knieën tot haar komen, samen met een verbrijzelde arm. En ondanks dat M nooit
heeft gerookt door zwakke longen naar COP3 ging (en nu bijna naar COP4). Liefde en hulp die haar Dochter haar gaf. Was het ook haar man J
die altijd bij haar bleef, wat later bekend werd gemaakt onder de term mantelzorger.
Genieten van het leven doe je hoe dan ook samen. En kan je nog een beetje
genieten door de ander te helpen doe je dat gewoon is het motto. Maar ook J
werd het slachtoffer van het lot. Operaties aan het hart, gebroken heup,
blaaskanker. Tot wel 5 operaties binnen een jaar. Gaf als er resultaat dat er
over en weer te lang werd gewisseld tussen thuis kunnen zijn en het ziekenhuis
of crisiscentrums en revalidatie omgevingen. Kerk en Staat zijn gescheiden zegt
men maar de manier hoe men met menselijkheid wordt omgegaan is het zelfde. Men
verkondig beide liefde en respect maar handelen vooral waardoor tweedracht,
verdriet en boosheid wordt gevoed. J en M hebben en leven lang hard gewerkt
voor hun eigen bestaan, van het gezin. En om een goede bijdrage aan de
maatschappij te kunnen geven. Op latere leeftijd als ze samen ongelukkig
terecht komen krijgen ze geen hulp. Ja hulp waarin je eigenlijk door het systeem
de boodschap krijgt dat je uit elkaar moet gaan omdat de status van gezondheid
verschillend zijn. En daarom niet samen mogen blijven.
Zo zijn de regels nu eenmaal, de wetgeving waar het systeem voor gekozen heeft. Maar weet
je het nog wat ik altijd mensen duidelijk probeert te maken. Wij zijn het
systeem! Wij bepalen dit alles, of we nu actief het vorm geven om alleen
toekijken (of juist de ogen dicht houden). Wij zijn het systeem en accepteren
mensen die door wet en regelgeving mogen eisen dat als een echtpaar 55 jaar
getrouwd is. En altijd hard heeft gewerkt en zich maatschappelijk ingezet
heeft. Niet samen zorg en huisvestiging mag krijgen, nee ze moeten scheiden? Ik
snap dit niet, want we zijn wel zo ‘menselijk’ dat we mensen uit andere landen
volop binnen laten. Geen geld en moeite is te veel om ook aan gezinsvereniging
mee te helpen. Want deze mensen kan je niet uit elkaar houden. Waarom wel mensen,
die een vol leven, hebben meegeholpen aan de vorming van dit land? Waarom maken
wij regel en wetten waarmee we ze als beloning uit elkaar halen? Zodat ze ieder
apart in verdriet weg kwijnen? Om tenslotte
te snel het leven vaarwel te kunnen zeggen, omdat er geen ergste straf is in
een mensenleven, dat na zoveel jaar je verplicht wordt te scheiden. Omdat je
even niet voor elkaar kan zorgen. Gaan wij zou met mensen om? Doen wij dit
voor het eigen volk? Kiezen wij daar
allemaal voor? Waarom zeg ik steeds? Wie kan mij het vertellen dat dit gewoon
zo hoort. Wie kan mij zeggen dat zij de enige twee uitzonderingen zijn. En we
normaal zo niet met mensen omgaan? Want dat doen wij nu wel. Want dit is geen
sprookje waar wij allemaal in zitten. Dit is totaal niet fictief. Dit allemaal
(erger) is realiteit. Keiharde realiteit waar wij allemaal nu voor kiezen. Omdat
niemand dit ter discussie wilt brengen en veranderingen wilt doorvoeren. Ik
wel, maar ik kan het niet alleen. En zit je nu in het begin van je leven, lees
je deze blog toevallig. Maar boeit het je op dit moment totaal niet. Omdat alles
gewoon goed is in je bestaan? Het klopt dat we allemaal uniek zijn. En dat we
de vrijheid hebben om ons eigen leven vorm te geven. Dat de overwinningen en verliezen een
individuele weg is want ons elk uniek maakt. Dat klopt allemaal wil het niet
dat we de weg die we allemaal bewandelen van het leven ons uniek laat zien.
Maar de start en het einde is voor iedereen hetzelfde. Die van geboorten en van
de dood! En in die unieke reis die jij zelf bepaald kom je vanzelf ook de
ouderdom tegen. Ik hoop niet met gebreken en ellende want ieder heeft een eigen
verhaal. Waarin we de ander kunnen helpen of juist totaal niet.
Met doorzetten en niet opgeven kan je meer bereiken dan
mensen vaak beseffen. Dank zij de liefde en kracht van de dochter (en gezin)
van J. en M. komt er als het goed is toch nog een gelukkig einde. Dat ondanks
gebreken er een samenzijn mag blijven bestaan. Maar we moeten kritisch blijven
want dat dit goed zal aflopen. Is dit nu nog steeds een uitzondering. En hebben
veel mensen nog steeds de pech en het verdriet. Wij helpen de mensheid in de
wereld namelijk totaal niet. Alles binnen laten in het eigen land. En tegelijk
het eigen volk vergeten is niets wat gewoon niet kan. Maar wel gebeurd. En niet
alleen in Nederland, overal het zelfde
beeld. We moeten hierin veranderingen brengen dat het eigen volk niet
gediscrimineerd blijft worden. Want dat gebeurd nu wel. Door ongelijkheid te
tonen en het eigen volk niet te ondersteunen helpen we niet. We helpen ook niet
om eindeloos mensen op te vangen. In plaatst dat we het probleem zelf niet aan
aanpakken. En dat is die van foute regeringen. Foute geloofssystemen. Foute
groeperingen. En die zijn allemaal vaak juist de minderheid maar alleen met
genoeg geld en middelen. Maar wij mogen niet opgeven dit toestaan. Wat kiezen
wij nu om fictief te zijn en wat realiteit?
W.O.L. kan je op diverse manier vertalen. Wereld van de liefde. Wereld in de liefde. Wereld met liefde. Dat is bewust zo neergezet. Ook dat liefde strijd is en strijd liefde. Niet dat er tot gevechten wordt aangeroepen. Maar het is een innerlijke strijd om tot meer zelfbewustzijn te komen. Het is een strijd in omgeving of los te komen van schadelijk gedrag. Het is een strijd in de maatschappij om bepaalde veranderingen te laten komen. En dat iedereen meer zelfbewust is, in plaats van een kuddegedrag mentaliteit. In een cirkel zonder vooruitgang. De echte strijd is eigenlijk heel simpel te vertalen. Maar om deze stappen te nemen in een mensen leven? Dat blijft nog altijd vaak te zwaar. Vandaar dat we zien dat de wereld kapot gaan, maar dat we gewoon door gaan men ons eigen leven. Daarom ben ik blij dat er mensen opstaan die echt veranderingen willen in de wereld. Maar dat begint altijd bij jezelf. In je eigen hart. En dat wordt vaak helaas nog vergeten.
worldofflove.wol@gmail.com
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...