Omdat wij het eens kunnen weten

 

 

 

Omdat wij het eens kunnen weten

 

Omdat wij het eens kunnen weten wij allemaal. Alleen wanneer wij dit willen is de vraag. Aan het einde van je leven of op je sterfbed? Aan het begin van je leven op het moment dat je volop in de kracht en groei van je leven zit? In het midden van het leven kan uiteraard ook. Gewoon zomaar op een herfstdag als je in je warme stoel naar buiten staart en de vallende bladeren zit te bewonderen. Met heerlijke zachte muziek van toen op de achtergrond. Maar vaak kom je het te weten door een nare ervaring. En vaak zo erg wat bijna je leven kan kosten. Dan komt vaak het besef. Maar zo hoeft dit alles niet te gebeuren. Je leven lang gewoon je eigen ding doen zonder te weten is vaak ook de keuze. En de reden dat we nooit zelfbewust wotden. Voor altijd blijven zoals je nu bent in het leven. Om tenslotte het sterfmoment mee te maken. Zonder dat je het ooit heb kunnen weten. Of moet ik zeggen heb willen weten. Wat dat is een keuze die wij allemaal hebben! Alleen niet die van de dood want dat is een moment in het leven die we allemaal tegen zullen komen. Op welke manier is nog altijd het geheim van het leven.  En dat is maar goed ook. Liever in dromen leven dan denken aan zo’n bitter afschijnt. Of moeten we in plaats van dromen niet beter illusies zeggen? Dat geeft wel een nuchtere kijk op wat wij tot nu toe als dromen definiëren. En vaak is dat een denkbeeld waar we liever niet naar willen kijken. Op de speciale groupies na natuurlijk die van de dood een cultuur maakt. Om gewoon met drank en drugs een stempel te kunnen geven op de omgeving. Of uit louter religieuze doeleinden kan natuurlijk ook. Echt helemaal dat kunnen doorgronden in dat wat ons tot Mens maakt is haast niet mogelijk. Omdat de diversiteit in gedrag en emotie net zo divers is in de vrijheid en keuzes die wij allemaal hebben. In wat voor situatie je in dit leven op de wereld je ook bevind je heb altijd de vrijheid in de keuzes die je maakt Of je dat soort keuzes alleen of met zijn maakt dat is ook altijd weer de vraag.

"Omdat wij het eens kunnen weten wij allemaal" begint met een persoonlijk verhaal. Niet langdradig wat daar kan een boek over geschreven worden. Maar ook niet om zielig te worden bevonden. Of een soort van respect te krijgen. Het verhaal is als een reflectie bedoeld naar je eigen leven. En elk leven kent zijn strijd. Of dat nu in liefde is of op een weg waarin je alleen moet vechten om te overleven. Het komt allemaal op het zelfde neer. En ik begrijp nu dat ik de mensen waar ik de grootste haat van heb gekend. Nu los kan laten. En zelfs begrip kan opbrengen. Omdat ik niet alleen mijn levensles eindelijk herken en begrijp. Maar ook die van de ander waar ik strijd mee heb gehad. Alles is op die manier met elkaar verbonden. Waardoor ik door dit inzicht kracht en liefd kan geven aan die van wie ik hou. Maar ook doordat ik naar de wereld bewuster durft te kijken. Dat de mensheid op zich meer voor elkaar kunnen betekenen dan dat wij beseffen. Zo kan een 'toevalllige' ontmoeting met een onbekende iets schenken wat je weer completer maakt. Wat je heel je leven niet bewust van was. En vaak is er een interactie waarin je door dit mechanisme elkaar kan helpen, hoe klein iets ook lijkt. Voor een ander kan dit van grote waarde zijn. En daar gaat eigenlijk healing echt over. Maar lees je nu verder in mijn persoonlijk verhaal in een notendop geschreven.

Ik had het kunnen weten zeg ik tegen mezelf als ik alleen thuis bent, met mijn muzieklijst op de achtergrond aan. Een beetje wierrook smeult nog na, dat vind ik zo’n heerlijke geur. Maar dat is een liefde die niet thuis kan delen. Daarom op moment dat ik alleen bent en gewoon even de boel de boel kan laten in mijn hoofd. En ik had het kunnen weten. Want door even gewoon alles zijn gang te laten gaan. Je even de stress van het dagelijks leven met al zijn ontelbare momenten los te laten. Kan je meer bewust worden van jezelf en alles om je heen. Dan is het ook een soort van meditatie, waarin je niet in allerlei lastige houdingen hoeft te zitten. En allerlei mantra’s als klanten moet voorbrengen. Nee je kan bijvoorbeeld een lijst van Jimmy Sax starten met zijn allerbeste nummers. En ondertussen een kop koffie met een koffie likeur erin gegoten nemen. Het is wel midden op de dag. Maar daar zijn soms de weekenden voor zeg ik dan altijd tegen mezelf. Maar ik had het kunnen weten en dat gebeurde ook. En ik hoefde nog geen eens diep te graven in mij zelf. Totaal niet het kwam gewoon volop in mijn denken tevoorschijn. Alsof het er al die tijd achter de deur was verstopt maar zich niet wilde laten zien. Omdat ik het te druk had met van alles en nog wat. De sleur van het moment. En er dan toch geen tijd en moeite in willen stoppen. Omdat de dagelijkse bezigheden veel belangrijker zijn dan alles wat mijn eigen hart en ziel me eigenlijk wilt laten zien. Daar komt het dan wel op neer. En dat is elke dag mijn eigen keuze om zo dwars te willen denken. En mijn gedrag daaraan gehoor te geven. En even vraag ik me af waarom ik hier altijd voor heb gekozen? Maar geld dit niet voor iedereen?Dat is dan echt voor mij de vraag.

Ik had het kunnen weten zei ik weer tegen mezelf. Want ik heb zolang in mijn leven haat gekend. En apart kwam er ook verdriet die de plaats van haat in beslag wilde nemen. Omdat hij even aan het woord wilde zijn. En haat en verdriet is maar een tipje van de sluiter van emoties die zich in mij aan het woord wilden komen. En dat is steeds weer afhankelijk van waar ik in het moment mij bevind. Of er veel stress is of totaal niet. Of alles een keer mee zit of voor de zoveelste keer zijn tegenwerking toont. Want het zat meer tegen in mijn leven dan dat het mee zat. En dat is omdat ik het al mijn hele leven heb geweten hoe ik ben ontstaan. Ik ervaar nog steeds mijn geboorten. Nee niet in de buik van mijn moeder als een ongeboren. Maar mezelf als ziel tussen twee werelden. Zal voor degene die daar niet aan toe zijn hier niet op verder gaan. Dus wees niet bang of sluit of schrik deze blog af. Nee lees even verder. Want ik weet het begin van mijn leven maar natuurlijk ook wat er daarna steeds met mij gebeurde. Niet letterlijk elke zin of handeling die gebeurde. Nee het verhaal in grote lijnen zal maar zeggen. Met zeker ook de beelden van toen alsof het als een film in mijn gedachten keer op keer afspeelt. En ik alleen de pauze knop kan indrukken. En er anders in verder moet gaan kijken. Want een stilstaand beeld is helemaal geen pretje namelijk. Dan liever toch maar het verhaal verder kijken. Want een stop knop is er niet bij. Tenminste dat was voor mij altijd wat ik voorzelf als een feit aanvaarde.. Dat wist ik in alle zekerheid. Want dat is de realiteit die ik elke dag aanschouwt. Dus moet het wel zo zijn is dan mijn gedachten. Tot op een moment ik de film van mijn bestaan toch kon stoppen. En alleen omdat ik het wilde, er opeens zoveel duidelijk werd. Ik het plots begreep. Waarom ik het nooit heb kunnen zien? Dat is voor mij steeds weer de vraag.

Een van de eerste beelden die ik nog steeds weet is dat ik geboren werd in dit leven. Ik had het nogal benauwd en liep blauw aan. Omdat mijn navel streng om mijn nek en keel is blijven klem zitten. Die moesten ze met spoed verwijderen. Scheelde maar weinig of ik had de entree in dit bestaan al snel beëindigd. Maar het liep toch anders dan dat. Ik zie me nog in een duffe kamer in de armen van mijn moeder liggen. Natuurlijk heb ik als opgroeiend kind meer gezien dan alleen onze fysieke wereld. Maar ik spring verder tot ik ongeveer 1.5 jaar oud was. Ik zat op het balkon van onze flat samen met mijn zus. Onze beentjes door de tralies van het balkon speels bengelend naar beneden. “Ze doen het weer he” zeg mijn zus tegen me. Ik hoef haar niet aan te kijken want ik wist wat ze bedoelde. Dus zei ik alleen 'ja' onder het geruzie en geschreeuw. Naast het gehuil van mijn moeder. Mijn moeder heeft ooit besloten om met een Italiaanse man te trouwen. Want hij was fantastisch, had alle aandacht voor haar. En dat is iets wat ze nooit heeft gekregen in haar leven. Ze kwam altijd op de laatste plaats en zeker bij haar eigen ouders. Dus voor iemand die alle aandacht geeft zeg je gelijk ja en ga je trouwen. Maar aandacht wordt boosheid en boosheid wordt agressie. Zal alle verhalen weer niet vertellen die naar een scheiding gingen. Maar met behulp van een blijf van mijn huis lijf kon ze van hem afkomen. Ik weet nog goed dat ik in Den-Haag in een klein kamertje met mijn moeder en mijn zus verbleef. Heel even maar want op het laatst was er een bezoek van de familie in een café aan de andere kant van het pleintje waar we even verbleven. Wat leek op een soort van bevrijdingsfeest. Want we gingen verhuizen en kregen een eigen huis. Zou het toch goed komen was mijn gedachten toen. Mijn Vader een  monster die ik haat. En mijn moeder wiens verdriet zo voelbaar was. Maar nu zou  het allemaal goed komen! Maar het liep toch allemaal anders. En waarom? Dat was een hele tijd maar steeds voor mij de vraag.

Ik kan een boek vol schrijven als ik elke detail wil benoemen in mijn hele bestaan. Maar geld dat ook niet voor iedereen? Ik wil nu toevallig mijn verhaal vertellen zodat ik gezien wordt. En misschien wel herkend wordt bij mensen die ook zoiets meegemaakt hebben. Maar elk mens is wel een boek apart. Met totaal verschillende verhalen. Maar bij allemaal wel de wens om gehoord te worden. Gezien te worden en niet te verdwijnen in het niets van het bestaan. Dat je er even was maar op een moment er gewoon niet meer bent. Als alles wat je heb gedaan het er uiteindelijk niets aan deed. Dat is een angst van ons allemaal toch? Of je het nu beseft of niet het is een feit. En een reden tot zoveel gedrag om ons heen. Met ook weer het gevolgen van dit gedrag in de wereld. Hier mee bezig zijn kan je denken doen duizelen. Omdat je in alles verbanden wil gaan zien, of het in ieder geval wil leren begrijpen. Maar in ieder geval werd me een paar dingen duidelijk. Mijn vader is een schoft die voor geweld koos en alles wat je negatief kan noemen. Ja bijna kwaadaardig zo zag ik hem. En mijn moeder is de goedheid zelfde. Juist een zeer spiritueel persoon die naar verlichting zoekt. Maar ik had dit alles kunnen weten dat het onzin is. Elk persoon is het kwaad. Net zoals elk persoon het goede is in het leven. En in de weg om dit te ontdekken nemen we keuzes. En dat is dat we kijken vooruit met onze ogen open en ontwikkelen ons zelf. Of we blijven stil staan en doen ons leven lang eigenlijk niets. We krijgen een pakket aan gedrag en emoties mee via bijvoorbeeld de genen om als baby te kunnen overleven. Maar dat is niet de persoon die we daadwerkelijk zelf zijn. En wie we zijn dat is toch altijd al de zoektocht geweest van het bestaan zelf? Niet een gedachten gang van dromers en filosofen hoor. Nee juist van ons allemaal,en dat is juist de kern van ons wezen. Een dromer ben je pas als je niet je totale zelf durft te ontdekken en te ontwikkelen. Een dromer ben je als je er voor kiest om stil te blijven staan. En dat wat je als starters pakket in het leven als jezelf blijft ervaren. En op dat moment gewoon stopt met jezelf te ontwikkelen. Hoe groot je ook wordt en hoeveel onderwijs en  leermomenten je ook ontmoet. Waarin je je leven ontwikkelt en mee gaat van kind naar volwassenheid. Toch  als je er voor kiest om alleen dat gene wat je mee krijgt als kind als je zelf te zien? Je hele leven lang? Dan sta je gewoon stil! Al die tijd van je hele bestaan. Hoe lang of kort dat ook mag zijn. En vaak is dat niet onze eigen keuze. Maar is dit besef in ons alle stil komen te staan.

Mijn zus nam dezelfde weg in van mijn vader, qua karakter. Niet dat ze helemaal zijn gestoord gedrag over nam gelukkig. Maar kenmerken als jaloersheid en negativiteit was goed aanwezig. Zeker naar haar moeder toe en het woord puber is geen excuus hierin. Want je willen bewijzen naar de verkeerde mensen toe. En het afsluiten van juist positieve mensen omdat je je eigen fouten niet in wilt zien zijn kenmerken die nog afspeelt in haar leven. Dat heeft een scheiding gegeven en een band met haar eigen kind wat eigenlijk nooit goed is geweest.  Tot haar breuk met mij omdat ze het enige niet wilde doen waar ik een keer een eis op ging stellen. En dat is het geven van een excuses om een situatie waar ik volledig het recht op had dat te krijgen. Zal het niet nader benoemen waar dat is de reden waarom we al jaren lang geen contact met elkaar hebben. En of ik dan het licht van de wereld was? Een persoon die volop in de spiritualiteit ging? Ja zo zag ik mezelf wel degelijk. En elke strijd in mijn leven aanvaarde ik daardoor. Hoe ik door niemand op school echt werd geaccepteerd. Van de kleuterschool tot het volwassen onderwijs. Ja dat hoort erbij omdat je een spiritueel pad loopt, was mijn uitgangspunt. Het is het leiden van het bestaan wat uiteindelijk in de dood van het leven zijn vruchten zal geven zei ik altijd. Omdat je bewuster bent dan al die andere die negatief je leven willen bepalen. Was de algemene gedachtengang. Tot een moment dat echt alles anders werd in mijn denken. Bijvoorbeeld mijn moeder, een vrouw die gescheiden was. En begin jaren 80 was dit echt een schande. Zeker in een christelijk dorp waar we toen in leefde. En helemaal om te zwijgen dat het kinderen zijn die van een Italiaanse vader afkomstig zijn. Je heb geen 0-1 achterstand? Nee op zijn minst 0-2 achterstand. Omdat ik de spirituele gedachten gang van mijn moeder begreep was ik er als enige in het leven voor haar. Omdat ze er anders alleen voor alles stond. En kan je als jong kind niet zoveel. Kan je als opgroeiend volwassen steeds meer, diepere gesprekken met haar houden. Maar ik benoem het al. Opgroeiend volwassen. Omdat ik steeds ouder werd wilde ik ook vorm geven aan mijn eigen bestaan. Helpen ten koste van jezelf is nooit goed. Gaat altijd op wat voor manier fout. Mensen zijn of te echostich, of gaan te ver voor andere en verliezen zich zelf. In elk aspect van het leven lijken we de balans kwijt te zijn geraakt. Maar ik was gelukkig een denker en op een goede manier. Want hoeveel ik mijn moeder ook wilde helpen. Het gaat uiteindelijk ook om mijn eigen bestaan waar ik dan vorm aan wilt geven. Maar voor je moeder was je op dat moment een steun waar ze niet zonder meer kan. Dus moest ik me los trekken van dit alles om niet onder te gaan. En dat deed ik goed met nieuwe vrienden op dat moment. Voor het eerst roken bijvoorbeeld en later een half jaar joints. En veel vet eten vooral vlees. En dat na 6 jaar vegetarisch leven. Ik zal ook hier veel details besparen. Behalve dat de houseparty’s die ik een jaar gevolgd heb me nu nog steeds bijstaan. Omdat ik ze wel gevolgd heb maar nooit aan chemische pillen heb bezig gehouden. Gelukkig! Maar in het kort ik ging op mezelf wonen. Niet uit plezier maar uit depressie en woede. Omdat ik mijn eigen leven wilde leiden ging mijn moeder met de verkeerde mannen om. En dat leidde tot niet leuke situaties. Ik zag haar leven naar een zeer negatieve kant uitslaan. Ik kon snel een woning maar dat ging niet op een leuke manier. Geen geld dus moet je lenen. Je gok niet en rook niet (meer). Ook de feesten had ik afgebouwd. Bedoel een eigen huis en startend als werkende jongen is en druk en hard bestaan (voor mij dan..). En ik weet dat alles maar een fase is. Waar ik echt niet in wilde blijven hangen. Mijn moeder ontmoette en man waar ze later mee ging trouwen. Waar ze wel mee wilde verder aan in haar leven.  Maar haar eigen kind vol met schulden? Ja voor het gevoel was er even een soort van hulp maar die is nooit uit het hart gekomen. Het was alsof ik weer voor het eerst mijn eigen vader zag in haar. Waar ik mijn hele leven niets aan heb gedacht.

Ik had het kunnen weten. Er was op de wereld een persoon die er wel voor mij was. In het begin wil je nog alles tegenhouden aan wat eigenlijk alles op dat moment speelt. Maar elke waarheid komt vroeg of laat aan het licht. En dat is maar goed ook want ik kreeg voor het eerst een nieuwe emotie. En dat is van vriendschap. Een vriendschap die van je hou hoe lastig en moeilijk het ook is op dat moment. Je moet dan met elkaar aan de tafel en alles laten zien. En er dan voor gaan om er tegen te vechten, zodat weer iets moois kan worden opgebouwd. En dat lukte allemaal. Een fantastisch gezien kwam er. Ik werd een vader die kon kiezen of er voor zijn kinderen te zijn. Of niet omdat ik het nooit gekend  heb. Maar ik koos er toch voor en tot de dag van vandaag heb ik plezier in alles wat ik met hun meemaakt. Ook op de niet leuke momenten. Ook al kan ik dan wel eens chagrijnig uit de hoek komen. Want ik heb ok fouten gemaakt. De uitkomst van mijn keuzes waren niet altijd goed. Maar ik kreeg een maatje die ook even chagrijnig werd. Maar er toch voor mij bleef. Zodat we samen als team ervoor konden gaan om aan alles te werken wat tot een fijn leven zal leiden. En dat wil ik ook altijd voor mijn kinderen zijn. Naast vader een maatje zijn. Ook al wordt dat niet altijd gezien of begrepen. Wij iedereen hebben leermomenten in het bestaan. Of we er nu bewust van zijn of niet. Sommige doe je alleen, en voor andere niet die doe je samen. En daaraan denkend ging er een licht aan in mijn denken. Ik zag het voor mij en begreep het opeens. Alles! Waarom heb ik daar niet aan gedacht?

Ik had het kunnen weten.  Mijn gezin is alles voor ze omdat ik het ziet als een liefde die ik nooit gekregen heb in mijn bestaan. Maken ze fouten? Ik maak ze ook en daar werk ik zelf aan. Of we gaan er samen tegen aan. Elk van ons bepaald of je iets alleen kan of juist niet. Ik heb een tijd mijn ouders als een levensles gezien. Ik moest dat meemaken voor mijn eigen ontwikkeling vond ik. Wellicht dat ik nu wel liefde kan voelen voor de mensen om mij heen? Maar nu begrijp ik het meer dan ooit. Mijn moeder was passief en mijn vader agressief. Mijn moeder was quasi spiritueel, waarin mijn vader het tegenover gestelde was in zijn bestaan. Beide zijn elementen die wij allemaal bevatten. We zijn niet  alleen maar slecht. We zijn ook niet alleen maar goed. We zijn het beide en nog veel meer dan dit. Als baby worden we geboren met kenmerken en gedrag van onze ouders. Veel via de genen die meekomen. Een aangeboren ritme wat vergeten is bij de meeste van ons. Is om ons vervolgens volledig te ontdekken en te vormen. We zijn meer dan de som van onze ouders. En een van de basislessen in dit alles is dat je zowel goed als slecht bent. Je bent negatief en positief. Het licht en de duisternis. Zolang we veel emoties en kenmerken van ons eigen ik als slecht ervaren. En ons hier voor afsluiten. En ons alleen maar willen richten op wat wij als positief zien. Terwijl andere het tegengesteld ervaren,m. Blijven we in dualisme hangen en komen we nooit vooruit. Tot elkaar en vooral ons zelf. Lopen we in cirkels rond zonder vooruitgang. En dit inzien is een van de vele spirituele lessen wat we hebben in ons leven. Spiritualiteit is niet zweverig maar juist meer realistischer. Dan je eigen ik niet volledig durven te accepteren en verder te gaan in je eigen ontwikkeling. En mijn ouders en alle personen die ik in mijn leven heb ontmoet en strijd mee heb gehad. Deze strijd heeft verschillende doelstellingen gehad. Van het ontwikkelen van je besef en je innerlijke kracht. Tot het inzien dat elke reactie van elk persoon op een ander gekoppeld staat aan zijn eigen persoonlijke ontwikkeling. En tegelijk aan onze eigen ontwikkeling. In die zin helpen we elkaar in groei. Of dat nu in liefde is of volledig in haat. Of dit nu bewust is of totaal onbewust dat maakt allemaal niet uit. Want elk onderdeel van dit alles vormt ons totale ik waar onze reis naar onderweg is. We zijn nu niet in balans. We zijn niet ons volledig zelf. Dat is juist onze levensreis. Van ons allemaal! Dus ik herken de levensles van mijn vader en mijn moeder. En alles wat daarna op mijn pad is gekomen. Ik voel nu eigenlijk helemaal niets meer. Behalve het respect voor het leven op zich. Samen met de inzicht hoeveel verband er is in de totaliteit in alles. Dus was ik met mijn moeder en vader en zelfs zus heb mee mogen maken. En al de rest die ik nu niet benoem. Of het nu positief is of negatief of zelfs beide. Ik ben dankbaar. Ik zie nu de rust en de vrede in mij en een weg die nu pas begint. Elk moment in mijn leven had toch als uitgangspunt het negatieve begin. Nu is mijn cirkel gebroken. En ik kan weer rechtdoor lopen, vooruit.

Dit is een persoonlijk verhaal wat ik in 50 jaar heb meegemaakt in een notendop verteld. Er is zoveel meer maar dan komt of later of als er naar gevraagd wordt. Maar ik hoop dat er een bewustzijn komt dat dit voorbeeld kan worden gekoppeld aan jouw eigen situatie in jouw bestaan. Voor elk is dit anders. Maar ook al ben je in rijkdom geboren en kan je materieel alles voor elkaar krijgen. Of heb je niets in het leven en herken je niet meer je eigen kracht. In alle tegenstrijdigheden in je leven is een balans te vinden. Waar het eigenlijk echt om gaat. Want nu zijn wij niet heel, volledig ons zelf. Mijn reis gaat nu verder. Geld toch voor elk van ons? De lessen voor mij zelf. Maar ook van jouw. En dit betekent niet dat elk moment in het leven je niks mee moet doen. De vrede en eigenlijk onverschilligheid alleen moet toelaten. Nee het is een geboorte en een groei. Die je meerdere keren in je leven kan meemaken. En geboorte begint met pijn en zoveel emoties meer. En wij zelf bepalen als enige hoe we deze weg verder zullen gaan. Het begint met strijd. Maar laat liefde uiteindelijk ook toe. En daarmee meer zelfbewustzijn en vrede in je hart. Samen hebben wij dezelfde reis. Alleen de weg is voor elk anders. Nu deel ik die van mij juist met andere om mij heen. Jullie ook? Zodat wij het eens samen  kunnen weten, wij allemaal.

https://www.youtube.com/@w.o.l.1332

worldofflove.wol@gmail.com

https://www.worldofflove.nl/