Mijn sloffen
Op een dag
Moe van het werk
En van het moment
Kom ik eindelijk thuis
Zodra ik de deur opent om naar binnen te gaan
Is het alsof er een andere wereld tot mij komt
Lang verwacht op al die uren
En eindelijk aan niets denken
Dan alleen het plezier van het moment
Terwijl ik met een kleine lach
De deur achter mij sluit
Komen toch weer de zorgen van het moment
Het werk is gedaan
Voor de baas en mijn inkomen
Maar is dit al het werk wat ik moet doen
Mijn leven buiten het werk moet ook nooit verloren gaan
Terwijl de glimlach bijna verdwijnt
En ik langzaam bij de gangkast stopt
Pak ik met een automatische handeling mijn sloffen
Trek ze aan en wil verder
Tot heel diep weer dat gevoel wil spreken
En normaal denk ik er niet meer aan
Laat ik het gevoel weer langzaam varen
In de diepte van mijn emoties
Waar toch al zoveel zit
Althans, dat vermoed ik wel eens
Als ik een bepaalde sfeer de dingen anders bekijk
Maar dan maar heel even
Want door gaat het
Dat moeten we altijd
En nu waarom
Ik weet het niet
Is het de opkomende zon
Die na een lange koude dag ons weer verwelkomt
Was het die droom die ik afgelopen nacht zo bijzonder vond
Hoewel ik de details niet echt meer weet
Terwijl ik mijn sloffen aan trekt
Maar ik tijdens mijn handelingen
Toch even stopt
En weer luistert
Naar dat ene gevoel
Zo diep van binnen
Die al zo lang tot mij wil komen
Zijn verhaal wil delen
Met woorden zoveel
Emoties zo diep
laat ik het toe
Nu wel
Als normaal de dagen hetzelfde zijn
En het negeren ook
Maar ik denk nu niet verder
Ik laat het spreken
Mijn diepste gevoelens ooit
En het lijkt alsof er humor tot mij komt
En de slof in mijn hand tot mij gaat spreken
Alsof de wereld een levende cartoon is geworden
Maar als ik wil lachen om het beeld
En ik twijfel of ik per ongeluk drugs heb genomen
Met een grote glimlach en een knipoog
Verbaasd toch die ene zin
“Weet je nog lang geleden
Je lach van de dag
Naar de vader
En zelf je moeder
Altijd weer die handeling
Sloffen aan
Sloffen uit
Met pluisjes
En bijzondere kleuren”
Als ik het tot mijn door laat komen
Wat er echt gezegd wordt
Zo diep in mij zelf
Is het alsof er een zwart-wit-tv aan staat
Met een ouderwetse film van toen
En ik moest lachen om hun sloffen
Het burgerlijke van toen
Wat ik zelf nooit voor zou willen kiezen
En nu op mijn eigen oude dag
En de wereld nog steeds draait
Soms sneller dan verwacht
Is het dezelfde handeling van toen
Die ik nu ook steeds doet
Begrijpt nu waarom
De tijd zo snel
Staat toch even stil
Alsof ik alle die ik lief heb gehad
Ondanks soms de strijd
De woorden
De emoties heen en terug
Nog bij mij zijn
En ik alleen wil zeggen
Ik snap doe wat je deed
Begrijp nu jouw gevoel
De emoties om door te gaan
En ik begrijp ook zoveel meer
Maar ben nu alleen
Ja, de mensen van nu die van mijn houden
Een prachtig gezin
Maar toen als kind
Opgroeiend
Leek alles wel voor eeuwig
Maar het was slecht een moment
Ik kon toen niet zeggen
Hoeveel ik van het leven hield
Met alles wat goed was
En ook de strijd
Want juist de strijd
En de tranen
Elke moeilijke hobbel op de weg
Hebben mij nu uiteindelijk gebracht
Daar waar ik nu ben
En ook trots op bent
Ook al is het door de drukte van de dag
Het moment in de steeds sneller leven
Dat ik het soms niet zegt
Door wil gaan met de drukte
Als de hartslagen zo heftig
Om alles te vergeten
Mijn eigen hart die spreken wil
Dat alles wat er was
Nu is vertrokken uit het leven
Hoop dat je mij toch horen kan
Bedankt
Voor alles
En ik hoop dat de mensen van wie ik nu hou
Mijn vrouw en kinderen
Eerder zullen begrijpen
Hoe snel en kostbaar het is
Alles om ons heen
Om juist even stil te staan
Te luisteren naar het eigen hart
En van wie je houd
Voor de dag te snel is gegaan
En ik daar heen bent gegaan
Waar je mij even niet kan zien
Met een glimlach en een kleine traan
Ga ik weer naar binnen
Maar sta ik even stil
Om te zeggen hoeveel ik van je hou
Van iedereen die bij me is
Nu in dit moment
Terwijl ik naar beneden kijk
Stiekem nog een glimlach ziet
Begrijp ik nu
Het verhaal
Mijn sloffen
https://www.youtube.com/@w.o.l.1332
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...