Gedicht: Herboren
Herboren
In het uur van ontwaken omarmt mijn hart de stilte. Alles lijkt rondom mij te draaien, elke stap die ik zette in mijn leven lijkt gestreden.
Verlangens sluimerend, weggestopt, waar stilte mijn tranendal vormde, op momenten van diepe eenzaamheid. Verborgen pijn, gehuld in een glimlach die elke dag opnieuw aan de wereld getoond werd. Als een onbegrepen lach op het gezicht van een clown, wiens grappen slechts een illusie vormden voor het verborgen leed van zijn bestaan.
Plotseling draait de wereld, mijn blik kantelt naar de zonnige kant van mijn bestaan. In de verwarring van het opkomende licht, dat mijn ogen niet verblindt met duisternis maar met een palet van onbekende kleuren, openbaart zich uit mijn eigen hart een pracht, doordrenkt van liefde. Altijd aanwezig maar verscholen in de ketenen van mijn emoties. De schijnbare veiligheid die mij aan de aarde bond en mij liet dwalen in een eindeloze leegte, vindt nu zijn einde in dit nieuwe moment. Alsof het opkomende licht, dat mij even verblindde, een deur vormt die mij opnieuw laat zien.
Een grenzeloze wereld van het eigen hart. De eerste stap op deze nieuwe weg doet mij twijfelen, dit nieuwe bestaan als verlichting voor mijn ziel. En terwijl ik met twijfel terugkijk naar mijn zielloos bestaan, verleid om stil te blijven staan ondanks de illusie en de kou, voel ik een onbeschrijfelijk gevoel om mij heen, voortkomend uit het licht.
Ik draag met mij mee waar ik al die tijd verbleef, als een puzzelstuk van mijn duister bestaan, om samen met het licht een eenheid te vormen die altijd al in mij aanwezig was. En met dit nieuwe begrip, plotseling gehoord en begrepen, omarm ik de eerste stap, tegemoet naar de horizon. Waar de diepste emotie en een traan het hoogste besef van liefde en pracht vormen tot een nieuwe eenheid. Want het moment is plotseling daar, de hergeboorte van mijn hart.
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...