Dichten is een emotie

Dichten is een emotie

Dichten is een emotie. Als ik dicht, trek ik mij in mezelf terug van de wereld en alles om mij heen, althans voor het zichtbare in ieder geval.

Als ik me terugtrek van alles om mij heen, krijgen de emoties in mij de vrijheid om er te mogen zijn. En of dit nu in gevoelens tot uiting komt of in zinnen die geboren willen worden door middel van het schrijven, het is een eindeloze zee van expressie.

Geen wonderbaarlijk fenomeen waar ik uniek in ben, of slechts een paar mensen ter wereld die dit mogen beleven. Dat ik mijn expressie laat optillen door mijn emoties en dat vooral uit in woorden die tot verhalen worden gevormd, dat is mijn ding.

En dat dit niet universeel is, dat klopt. Van creativiteit is net als een kleurenpalet gevormd door God met oneindige kleuren, waarvan wij slechts de beginselen kunnen waarnemen. De rest wacht op ons tot wij in onze levensreis, die niet gebonden is aan slechts een stoffelijk bestaan met eindeloze stappen in een eeuwigheid die niet te meten is in de tijd zoals wij die nu kennen, het ontdekken. Doordat wij met grote of kleine stappen altijd groeien in zelfbewustzijn tot kunnen waarnemen en begrijpen van de zichtbare en onzichtbare werkelijkheid, als ook de grens die in al die oneindige fases door elkaar lopen.

Wat voor mij een gedicht is, dat op allerlei verschillende emoties die in mij tot uitdrukking komt wordt gevormd. Of het een schilderij of een andere vorm van kunst die wordt gecreëerd, is voor ieder weer anders, een eigen unieke keuze. Omdat wij anders onszelf tot uitdrukking brengen, zien we verschillen, en juist door de bewustwording van deze verschillen kunnen we tot een dieper zelfbewustzijn komen en een verbintenis met alles om ons heen.

Als je dit leest over gedichten, of andere vormen van creativiteit, en je dicht niet of schildert geen enkele seconde, of iets wat daar op lijkt, dan hoef je niet aan jezelf te twijfelen, of dit verhaal af te sluiten met een indruk van de zoveelste onzin die geschreven wordt. Het lezen van een goed boek is ook een voorbeeld hiervan. Of dit nu fictie is of fantasie (of een combinatie tussen beide), dat maakt niet uit. Het gaat erom wat dit met jou doet en hoeveel invloed dit heeft op je gevoelswereld in je dagelijks leven.

Ook gewoon naar buiten lopen en wandelen is een manier waarmee je tot jezelf kunt komen en zelfexpressie kunt uiten. Of dit nu is terwijl de zon prachtig schijnt, in een regenbui, of erger, dat maakt niet uit. Het is net als de emotie die op het moment de boventoon voert, samen met de omstandigheden die zich in het leven voordoen. En de prikkels die het geven aan het eigen bewustzijn zijn net zo divers als het kleurenpalet van alle emoties waarover ik zojuist geschreven heb.

Sterker nog, het is juist een onderdeel daarvan. Kunst, dichten en dergelijke worden vaak onder de noemer irrationeel gezet, terwijl werken en alles wat daarbij hoort, inclusief het sociaal contact na het werk, als rationeel gedrag wordt bestempeld. Maar de oneindige expressievormen, die door middel van emoties het bedrag beïnvloeden, moeten niet per definitie als irrationeel worden bestempeld. Dat is vaak de gedachte die men eraan koppelt, uit onwetendheid of opvoeding. Waarin we met onze kijk in zijn wezen hangen, een zelfgekozen beperking is dit en niets meer en niets minder.

Bedoel, het is een natuurlijk fenomeen dat als we geboren worden, we in dit proces via de genen gedrag van ouders en voorouders meekrijgen. Dit is een soort van overlevingspakket voor je beginnende leven. Dit kent vele fases, maar blijft meestal hangen in de tweede fase. Deze tweede fase is dat je het aangeboren gedrag verder ontwikkelt door de omgang met de mensen om je heen. Eerst je familie en de buurtkinderen waar je mee speelt. En later tot diegenen die je op school tegenkomt, in positieve of negatieve zin. Dit proces gaat door tot het moment waarop we als jongvolwassen personen eindelijk kunnen gaan zeggen dat we een man of een vrouw zijn die een eigen leven beginnen.

Maar terwijl wij dan als jongvolwassen personen het leven beginnen, zijn we eigenlijk qua gedrag nog steeds op het niveau van een baby die de eerste stappen in zijn kindertijd gaat zetten. We zien de wereld om ons heen dan nog steeds vanuit de ogen van onze ouders en voorvaderen, alsmede de groei die de omgeving heeft gebracht aan deze kijk. Achter elk gedrag in je leven, positief of negatief, is een emotie aan gekoppeld, bepaald dus hoe je de wereld en je omgeving ziet, en hoe je hierop reageert.

Maar mensen reageren bijna nooit op het leven van de dag zoals ze nu zelf zijn. De achterliggende emotie is eigenlijk een aangeboren gedrag, die tevens gevormd is door je omgeving. Terwijl de kracht en de mogelijkheden juist in het principe liggen dat je meer winst en mogelijkheden kan krijgen, als je op een moment in je leven stil staat en los probeert te laten. Het enige wat angstig kan zijn, is het idee dat je los moet laten, het zelfbeeld wat je hele leven hebt meegekregen en gevormd is voor je.

Maar als je dit durft, en zo opnieuw durft te kijken naar eerst jezelf, en dan alles om je heen. Dat je opnieuw gaat denken waarom je op het leven reageert hoe je nu reageert. En waarom je op sommige onderwerpen zo negatief reageert of juist overdreven positief. Zonder eigenlijk te begrijpen waarom je zo in het leven staat. Je kan op elk moment in het leven jezelf 'resetten', om dat zo te zeggen. En dat je op dat moment leert om het leven, en de manier hoe je erop reageert, uit gaat van dit moment. En als je bepaald gedrag toont wat je mee hebt gekregen, en je staat daar achter. Is het geen schande of een dwang dat je dit perse moet loslaten, omdat je anders geen rijkdom en succes kan behalen (materieel en immaterieel bedoeld) is natuurlijk onzin.

Als iets voor je werkt en je identificeert je daar zelf mee, is dat gewoon goed. Maar waar het om gaat is dat je zelfbewust moet zijn naar eigenlijk niets anders dan naar jezelf toe. En het is een feit dat mensen niet volledig zelfbewust zijn tot zichzelf en daarmee een potentieel aan mogelijkheden laten liggen, tot het sterfbed toe. Dit is geen falen van ons soort als mens, dat we blijven hangen en niet verder gaan. Daar hoeft niet bestempeld te worden met nativiteit. Het behoort tot een natuurlijke orde van het leven zelf, de ontwikkeling die we meemaken zowel individueel als in groepsverband (de gehele mensheid op zich).

En dat we er nog niet zijn, dat is ook niet erg, want wanneer zijn we er wel? Op deze eindeloze route die we in ontwikkeling volgen met elke geboorte en dood en hergeboorten. Het is ook een natuurlijk principe dat we verschillen moeten ervaren, er bewust van worden. En dat uit zich eerst in het vormen van eigen grenzen. Zo heftig dat dit zelf tot oorlog en haat heeft gevormd. Bekijk de geschiedenis maar eens, maar helaas ook het nieuws van de dag. We zijn nog steeds op het niveau van een holbewoner qua gedrag op anders zijn tot elkaar. Terwijl een volgende stap moet zijn dat we bewust zijn geworden dat alles tot elkaar verschilt, maar dat hier juist de rijkdom in zit om met zijn allen op een hoger niveau te kunnen komen.

En liefde is niet een grens van een paar landen open houden, de bevolking daar in de steek laten. Om anderen van buitenaf zogenaamd te helpen, terwijl ondertussen het algemene leven op locatie kapot gaat. Liefde is de strijd aangaan met zijn allen om systemen te veranderen zodat we geen oorlog en haat meer voeren. Dat hoeft niet meer, maar dan moeten we eerst individueel veranderen dat we winst zien in het 'anders' zijn. Dichten is een emotie, dat is eigenlijk het hele leven op zich. Een emotioneel kleurenpalet waar we nu nog maar een paar kleuren van kunnen zien.

Maar hoe harder we strijden voor de liefde, zullen we ons steeds meer gaan uitbreiden naar kleuren, zo mooi, die nooit ervaren zijn. Ondanks of juist door de strijd die we nu massaal overal op deze aarde voeren, moeten we nooit stoppen met het uiten van onszelf naar buiten toe. Maar ik hoop nu niet in een negatieve of positieve vorm, maar een die uit beide gevormd is en een nieuwe dimensie zal creëren van een derde kracht. En deze kracht is er altijd geweest, als oerkracht overal aanwezig. Maar wij zien nu nog alleen de dualiteit. Voor nu trek ik me even terug en verdwaal ik in een gedicht die ik heus nog wel met je zal gaan delen. Een mooie dag.

https://www.youtube.com/@w.o.l.1332

worldofflove.wol@gmail.com

https://www.worldofflove.nl/

Hoofdpagina BLOG