Een onsterfelijke liefde
Wanneer mijn hart genoeg gefluisterd heeft, eert het in de stilte van de dag. Maar later, steeds meer, met elke ademhaling die mij voortstuwt. Naar de diepte van pijn en alles wat mij mens maakt. Wanneer er genoeg gezegd is met stille woorden, die als emoties door mij heen razen.
In een wereld die steeds sneller draait, blijf ik even staan, terwijl het leven om mij heen voortraast in de eindeloze stroom. Ik stop, als een boom geworden in een eeuwig moment. Waarin honderd jaar een inademing is en de volgende honderd jaar een uitademing. Ik stop om niet langer te verbergen wat gehoord wil worden, wat ik tegelijk zoek en mij voor verstopt heb, een mensenleven lang. En ik laat mijzelf gaan, niet in de verborgen fluisteringen van alle stille momenten, maar in de oerschreeuw van mijn eigen bestaan.
Ik schreeuw en huil oceanen vol, verborgen gevoelens onthullen zich in de diepte van mijn zelf. En in een storm van woede is het alsof ik zweef hoog in de lucht, over landschappen een verwoestende kracht loslaat. Tot hoog in de kosmos, het oneindige leven, begrepen doordat ik ook rust heb gevonden in het oneindige kleurenspektakel. Een rust die slechts kon komen door te luisteren naar mijn eigen hart, door het loslaten van al mijn pijn en woede, die razen door mijn eigen hart, terug naar mijn ziel. Terug naar mezelf, om toe te laten dat ik de pijn van alle eeuwigheid, die mij heeft gevormd tot wat ik nu ben, herken en toelaat. Zodat ik het niet hoef los te laten, maar kan omvormen tot begrip en liefde, voor het leven als mezelf.
In essentie hetzelfde, het onbekende leven zoals mijn hart, dat ik nooit helemaal begreep. En hoewel de weg van het bestaan een oneindige route is, hoeft het fluisteren niet te vechten om gehoord te worden. Ik open mijn gevoel, zodat een nieuwe essentie van bestaan eindelijk wordt toegelaten door niemand anders dan mijzelf.
Als mijn hart genoeg heeft geluisterd, wanneer het niet langer stil is en ik het eindelijk begrijp, ben ik dankbaar in ons sterfelijke leven, voor de weg die we samen bewandelen. En wanneer op momenten van zijn iemand van ons vertrekt naar een andere trede van het bestaan, weet ik dat we dezelfde weg verder bewandelen. En dat we op elkaar wachten, een onsterfelijke liefde van het grote bestaan.
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...