Kruispunt van het bestaan

Kruispunt van het bestaan

Heel alleen aangekomen, midden in een kruispunt van het bestaan. Kijk ik niet om mij heen, omdat het beeld in de door pijn gevormde ziel al gevormd is. Waarin wonderen zijn gestorven heen lang geleden. Maar op het kruispunt midden in mijn leven, als ik de stilte de vrijheid geeft er te mogen zijn. Kijk ik door een ongekend geluid toch even om mij heen, mijn ogen knipperen tegen het plots opkomend licht. 

Een warme zomergloed omarmt mij als vleugels van een Engel. Wiens warmte de kou doet verdampen uit mijn ziel, tranen die als stenen in mijn hart zich ophopen en met een langzame dood mijn gevoel deed afsterven. Wordt nieuw leven geschonken door deze ongekende warmte die nooit ervaren is in mijn snelle bestaan. De versteende tranen stroomt uit mijn ziel, de creatie niet meer begrensd. De muren uit mijn ziel bevrijd, bouwt het wegen naar alle richtingen om mij heen. Recht naar voren en opzij, ook terug of vol met kronkels en bochten die met andere wegen worden verbonden. De vleugels die nog als warmte mij beschermen bouwen mee, tonen wegen die de creativiteit zoals bekend in het niets doet onderdompelen. Door het vormen van wegen ver omhoog de lucht in, tot de sterren reikend en nog verder dan gedachten kunnen komen. 

Tot ook diep in de aarde, het verborgen leven nimmer getoond, ontlokt zich aan het stromend licht. Leven ontwaakt uit de diepte, vormen oneindige kleuren van leven, een lege wereld wat wordt gevuld. Niet alleen met een warmte en een oneindige licht, een bloemenzee wordt gedragen in dit licht, alsof een bos uit een te mooi sprookje wordt ontwaakt en de grens tussen fantasie en realiteit tart. Waan ik mij in een plaats die alles overtreft, ontwaakte schoonheid overal toon mij alles op zijn plaats. Het licht en de pracht om mij heen, maar ook het licht wat zich weer laat zien in mijn hart. Het grootste wonder wat weer tot leven komt is de herkenning van de wegen die ik heb moeten bewandelen. Met de grootste pijn, het diepste verdriet verborgen met elk gevecht. En elk verlies wat mij weer deed wankelen, en toch door liet gaan. Zijn het de tranen van niet alleen dit ene leven, de beperking van het kunnen zien. 

Maar van alle wegen die gelopen zijn, vergeten tijden en het hier en nu. Het gevecht wat mijn beeld heeft gevormd met al zijn pijn, was geen gevecht van falen en verlies, ook al is het zo ervaren. De geboorten van mijn ziel was het, deze oneindige weg vol met leed. Waren het al de gevechten met zijn pijn en verdriet. Die nodig waren om het te kunnen zien, de reden van het willen groeien. De geboorten van mijn eigen licht, waarin ik zelf kan kiezen in oneindige wegen, mijn niet begrensde universum. Een onsterfelijk lied, en even zag ik de nieuwe wegen als stenen uit verdriet, tot ik verder durf te kijken. En alleen oneindige wegen zich toonde, ontstaan uit het licht en alle pracht. Eenieder heeft zijn eigen groei met zijn eigen pijn, dat is ieders weg. Hoe het moment is, vol met pijn en verdriet. Laat dat geen reden zijn om geen beeld te vormen van de wonderen om je heen. Kijk nimmer met gesloten ogen, als ook een gesloten hart. Het moment, dit leven is voor even. 

Toch is ons bestaan voor eeuwig, is het alleen de weg waar je op loop veranderd in een andere route. Vind deze weg, leer het te zien. Het begin is te durven stil staan, anders kijken naar het leven dat wat al gevormd is. In juist al je pijn, door het toegeven aan de pracht van je eigen unieke ik. Heb jezelf lief en de mensen die nu bij je zijn, dat is uiteindelijk de les achter elke route van pijn. Die zal leiden naar een onbekend licht, waar warmte je zal verwelkomen als vleugels van een Engel. Wachtend op een ieder, op het kruispunt van je bestaan.

https://www.youtube.com/@w.o.l.1332

worldofflove.wol@gmail.com

https://www.worldofflove.nl/

Hoofdpagina BLOG