Rennen naar mijn eigen hart

 

Rennen naar mijn eigen hart

In de gloed van de teruggekeerde zon, verdwijnen de koude momenten even naar de achtergrond. Ik begin te rennen, kleine stappen die steeds meer vaart krijgen. Met mijn hart gesloten en mijn gedachten op stil, begeef ik me in de wereld om me heen.

Het voelt als een stilte die me omringt, alsof ik ben beland in een kosmische ruimte waar geen woorden bestaan. Maar er zijn wel andere prachtige dingen, oneindige kleuren die als energie en emoties met me mee bewegen, het hart dat verlangt om gehoord te worden.

Terwijl ik door de straten van mijn woonplaats ren, door het dorp en verder de natuur in, zonder dat er iemand om me heen is, besef ik dat we vaak leven in een illusie van zelfkennis. We zijn eigenlijk vreemden voor onszelf en voor elkaar. Alsof we acteurs zijn in ons eigen leven, dat we volgen als een script, met de valse illusie van keuze en controle.

Maar wat je ook wilt doen - rennen, zwemmen, fietsen, wandelen of praten met vrienden - laat je niet verleiden tot het dwalen dat je elke dag doet. Neem de weg naar je eigen hart, waar je kracht huist. Begin met het omarmen van al het verdriet, de woede en de teleurstelling die je hebt verborgen, niet voor anderen maar voor jezelf. Pas dan kun je het plezier en de liefde vinden die je hart verrijken.

Besef waarom het leven een geschenk is om in liefde te ervaren. Of het nu een koude dag is of niet, ik ga rennen naar mijn eigen hart.












Reacties

Populaire posts van deze blog

KANKER: Een Epidemie van Stilte en Verwaarlozing

Onze zoektocht

Uitstervend opstand