De cyclus van onsterfelijkheid
De cyclus van onsterfelijkheid
Als gedachten weer ruimte vinden om te ademen,
na een stille genietende pauze, voel ik de warmte overal.
De herfst is gearriveerd na een zomers moment,
met bladeren die vallen in de diepten van de ziel,
het veranderende landschap van het hart dat zijn terugkeer maakt.
Met eindeloze cycli die zich herhalen, spreekt de natuur weer tot ons,
luister ik naar elk verhaal dat meekomt, gedragen door de wind,
fluisterende woorden overal.
Terwijl ik luister naar verhalen over zonnige momenten,
echoot het genot nog steeds in mijn ziel als een onmisbare zegen.
Maar nu, vooruitkijkend naar de aanstormende storm,
zie ik de koude reeds naderen, loerend naar het verleden waarin ik nu vertoef.
Weet ik weer dat het winterlandschap de wereld zal omhullen als een deken,
om juist in die koude momenten te kunnen realiseren wat groei betekent,
het opkomende leven door de lente bezield.
Om opnieuw de extase van de aanstaande zomer te omarmen,
waarin alles tijdelijk vergeten kan worden.
De lasten en de plichten, voordat het denken opnieuw begint,
het vallen van bladeren, het veranderende landschap
als de start van een nieuwe omwenteling van de wereld om ons heen,
onze natuurlijke loop van het bestaan.
Het bestaan dat als een spiegel overal vertegenwoordigd is, ontelbare beelden kan tonen.
Maar voor ieder van ons is er een unieke reis; weerspiegeld in kansen.
Is het de lente waar ons leven begint, het ontluikende leven in een nieuw bestaan?
Dat wisselende emoties kan brengen, warmte en koude die vechten om erkend te worden,
in de diepten van ons hart, het ontluikende leven.
En als we slagen in ons bestaan, zonder enige garantie,
en we de zomer van het bestaan bereiken,
zullen er altijd koude momenten zijn die op wisselende momenten verschijnen.
Maar vooral het verlangen om even niet te denken zal zegevieren,
ons gekozen gedrag in elk van ons, hoe verheven de persoon ook is.
Dit is onze natuurlijke aard.
Om na het genieten van het zorgeloze moment wakker te worden met de aanstormende storm,
emoties die als bladeren bewegen in het landschap van onze ziel.
Is het de keuze om het te willen zien,
de rijkdom en alle wijsheid die je hebt gegeven tot jouw eigen wereld,
je gevormde bestaan.
Maar zelf nooit hebt opgevolgd,
alle gemiste kansen gevormd tot een tranendal waarin je je bewust bevindt.
Een kans biedend om werkelijk rijker te worden,
de vervolmaking van het eigen hart.
Door eerst de verborgen emoties te verwerken,
die als stormen weer overheersen.
Zoekend naar een stil moment om gedrag los te kunnen laten,
en jezelf voor de eerste keer te vinden, na het genieten van een zomers moment.
Of is het de keuze om verder te gaan,
illusie een zogenaamd leven,
waarin er keuzes worden gemaakt, maar nooit die van jezelf.
Omdat er nooit een moment is gekomen met acceptatie om goed te kunnen kijken,
in de spiegel van je eigen hart.
Kan een winters moment komen met een ongekende vrede,
een prachtig winterlandschap van het bestaan.
Of alleen maar kou om in te verdwijnen,
het bevriezen van elk weten waar nooit aan gedacht wil worden.
Zal de cyclus zich weer herhalen na een koud moment,
om door de dood weer besef te krijgen van de groei die altijd zal komen.
Om kansen te accepteren die we zelf moeten durven nemen,
een herhaalde cyclus van het bestaan,
op zoek naar de schoonheid van ons hart.
Of om juist verblind te blijven door het licht,
zodat er wordt gekozen om niet te hoeven kijken naar ons falende hart,
onze eigen unieke reis; weerspiegeld in kansen,
de cyclus van onsterfelijkheid.
Https://www.youtube.com/@w.o.l.1332
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...