Open brief naar de wereld, maar vooral naar jezelf

Open brief naar de wereld, maar vooral naar jezelf

Beste,

Ik richt me niet tot één persoon, vandaar dat ik alleen begin met 'Beste'. Ik spreek tot jou en tegelijk tot ons allemaal. Of je nu geboren bent als man of vrouw, of je je nu identificeert met een ander geslacht. Wat voor levenskeuze je ook maakt, het maakt nu niet uit, want ik richt me tot ons allemaal.

Ik kan met moeilijke woorden beginnen en allerlei theorieën opzetten, mijn woede afreageren op het systeem waar ik als buitenstaander niets aan kan doen. Het gaat altijd om die zogenaamde elite die genoeg geld heeft en eigenlijk alles bepaalt. Waarom zou ik dan nog proberen iets te veranderen, als alles toch naar de verdoemenis gaat? Ja, zo zou ik kunnen beginnen, en met een groep de straat op gaan om het openbare leven te verstoren, zodat ik gezien en misschien ook gehoord word. Maar hoe zal men mij dan zien, en die paar zielen die meedoen? Wij dragen allemaal dezelfde pijn. We lopen allemaal dezelfde levensweg waarin we dromen hebben van een prachtig bestaan, waarin sommigen slagen en velen niet.

Er zijn genoeg mensen die zogenaamd burgerlijk genoemd worden, net zoals er velen zijn die hopen tenminste een burgerlijk leven te kunnen leiden, ondanks de lach en de knipoog naar die groep. Omdat het ook anders kan. Het is namelijk niet alleen een onderwerp in een nieuwsuitzending over armoede en gebrek aan kansen, geen veilige plek om even tot jezelf te komen. Nee, het is een alledaagse realiteit overal ter wereld, soms een bluesmoment, maar dan zonder de muziek en de vallende regen die in films wordt uitgebeeld. Er is geen stilte, alleen maar lawaai voor dat soort mensen. Moeten we dan als groep mensen die geen kans hebben, elk moment leven in de pijn van het bestaan en een andere groep haten omdat ze in welvaart leven? Moeten we als een groep die zich burgerlijk mag noemen neerkijken op de allerarmsten, maar liefst met gesloten ogen omdat we er toch niets aan kunnen doen? Nee, want het is het 'systeem' en daar kunnen 'we' niets aan doen, toch? 

En moeten de allerrijksten neerkijken op het normale burgerlijke leven, dat als saai bestempelen, en de groepen uitlachen of bekritiseren dat ze alleen maar over complotten kunnen praten en dat de zogenaamde elite het voor het zeggen heeft? Hoe kunnen dat soort mensen dan zulke fantasieën hebben, is dan vaak de gedachte. In schulden leven is wat je zelf veroorzaakt, in ellende zijn is toch niet voor niets? Nee, dat soort is een plaag voor de wereld en we zijn beter af zonder hen, is dan een trieste gedachte die wordt gehanteerd. Niet altijd direct openbaar, vaak juist in besloten kringen, het gefluister als de dag net onder is en de nacht weer verschijnt.

Maar zullen we nu gewoon even stoppen? Niet meer in hokjes denken en je terugtrekken tot alleen je 'eigen wereld', want in welke positie je je ook bevindt in het leven, uiteindelijk is het een beperking en een gemis aan rijkdom. Niet direct materiële rijkdom, want er zijn er genoeg die dit moeten missen, alleen in ellende rijk zijn in hun neerwaartse spiraal waar ze zich in bevinden. Nee, dit geldt voor iedereen, ook voor degenen die te veel geld hebben. Want jezelf beperken tot alleen een stukje werkelijkheid, vrijwillig in hokjes leven (en denken), is een beperking op wat echt mogelijk is, want rijkdom is niet alleen te meten in materiële welvaart. Juist op verschillende niveaus die alleen anders benoemd worden, en beelden wakker maken bij iemand. Rijkdom van het hart, of die van het zelf. Een spirituele verlichting, het vinden van de weg van verlossing in een geloof. Een weg benoemen is een individuele keuze die je kan volgen als het een weg naar verlichting en verlossing is, waarin je de pracht en wijsheid kan vinden. Waar je in deze keuze mensen aantrekt die hetzelfde denken en willen leven. Dat klinkt mooi, om in een soort van verlossing of verlichting je levenspad te kunnen bewandelen, maar is dit niet hetzelfde als in een soort hokje blijven leven? Omdat we ons min of meer afsluiten van de rest? Of het nu bestempeld wordt als iets wat het systeem doet, of het een levensles is waar we mee te maken hebben en dat verlossing een lijdensweg is die uiteindelijk de moeite waard is. 

Maar het blijft een beperking omdat niet wordt ingezien dat we individueel zelf de keuze hebben voor het leven dat we willen leiden. Dat begint met jezelf vinden, want er zijn weinig mensen die zichzelf echt kennen. Omdat ons gedrag wordt meegegeven, eerst via de genen van onze ouders en voorvaderen, waarna het verder gevormd wordt door de omgeving waarin je je bevindt. En dit is, zoals ik al vaker zeg, een natuurlijk mechanisme om als beginnend soort te kunnen overleven. 

Maar het is ook een natuurlijk mechanisme om uiteindelijk alles los te durven laten, zodat je mentaal de mogelijkheid krijgt jezelf te vinden in het 'hier en nu'. Waarin een begin kan worden gemaakt met de bewustwording van wie je echt bent, de energie en de kracht van het 'nu'. Waarom heb je een mening over iets of iemand? Waarom sta je nu in het leven zoals je er nu in staat? Waarom reageer je soms positief of juist negatief op een situatie? Mensen denken vaak dat ze alles zelf kiezen, omdat het een bestaansrecht is. Maar vrijheid en zelf kiezen is vaak alleen maar een illusie omdat maar weinig mensen zichzelf echt leren kennen. En het loslaten van alle 'pakketjes' waarmee je geboren bent, is geen negatief punt van je ouders en van iedereen die je liefhebt (of juist haat). Het is een natuurlijk mechanisme dat we afgeleerd zijn in dit vaak kunstmatige bestaan. En het is geen schande dat we als soort verdwaald zijn en niet geslaagd zijn? Zowel op individueel niveau als op maatschappelijk niveau tot op wereldniveau toe (zelfs op kosmisch niveau, maar dat laat ik nu wel even rusten). 

Toen we als soort begonnen en de wereld langzaam steeds kleiner werd, kwamen we 'elkaar' tegen. Keuzes in oorlog en haat tot liefde en broederschap zijn ook een natuurlijk mechanisme. Omdat je door het ervaren van liefde en haat juist bewust kunt worden van alles. Dat je door ellende en oorlog juist bewust wordt wat liefde en respect is. Een universele samenleving met liefde en respect kun je alleen bereiken door bewust te worden van wat oorlog en leed is. Om als groepering te kunnen overleven is het een natuurlijke beweging dat er strijd komt. Maar zou het nu niet tijd zijn om verder te gaan? Niet in hokjes van strijd te blijven? Niet in de gedachten blijven hangen dat verschillen een gevaarlijk fenomeen zijn dat zogenaamd bestreden moet worden? Techniek en wetenschap kennen een ongekende groei, maar de mensheid in zijn gedrag blijft hangen in de tijd van lang geleden, toen we voor het eerst een ander tegenkwamen. Dit resulteerde in strijd. En denk je beschaafd te zijn en onderdeel van een goed functionerende maatschappij, terwijl de rest niet goed bezig is door eigen keuzes? Dat is eigenlijk weer een moment van stil blijven staan, niet het volledig potentieel gebruiken waar we allemaal als soort van kunnen profiteren! 

Net als je individueel je geboortemoment en de groei als kind je eigen ontwikkelt, maar eigenlijk jezelf blijft beperken. Omdat we nooit een zelfbewustzijn creëren over ons eigen zelf in het hier en nu, zo handelen we ook als soort naar elkaar. Bedoel je oorlog als een sport? Wie kent nu niet het voetbalgeweld als voorbeeld? En dat een natie een regering of machthebber accepteert die eigenlijk verantwoordelijk is voor oorlog en vernietiging? Waarin mensen niet zelf nadenken maar alleen een aangenomen werkelijkheid accepteren die hun voorgelegd wordt? Waar komt dat nu niet voor? 

Of het nu in dubieuze landen is waar nu de aandacht op gevestigd is, en het merendeel voor strijd kiest. Of dat het eigenlijk je eigen land is waarin je bent geboren of naartoe bent gegaan (voor welvaart of als vlucht). Dat maakt niet uit, omdat we op dit niveau ook weer in hokjes blijven en niet zelf nadenken. Kiezen voor haat en negatief gedrag (als groep) omdat dat nu eenmaal is aangeleerd? Omdat het zogenaamd hoort? Het is net als het idee dat we op individueel niveau ons aangeboren gedrag moeten loslaten om ons volledig potentieel te bereiken. Maar dan op wereldniveau, wij met z'n allen. Strijd in bijvoorbeeld sport is natuurlijk leuk, maar we moeten niet vervallen in een soort van verlichting die eigenlijk weer een soort van blindheid is. Strijd is altijd goed en een andere mening hebben ook! We moeten strijden voor een bepaald standpunt, of het nu politiek is of op geloofsniveau of welk niveau dan ook. Verschillen en het anders zijn moeten we echt goed leren zien, als kansen tot juist meer rijkdom waar ons volledig potentieel in zit. 

Liefde is strijd en strijd is liefde is niet voor niets het standpunt dat ik aanneem. Dus laten we nu gewoon stoppen en elkaar zien zoals we zijn, als gelijke personen met recht op leven en liefde. Dat er verschillen zijn op welke ladder je je bevindt, is ook niet erg. 

Groei moet er altijd zijn - het is juist de basis voor vooruitgang. En gelijk grote sprongen maken hoeft niet, want dat kan afschrikken, als je probeert om alles wat je is aangeleerd los te laten. Want jezelf vinden kan soms eng zijn, net als we elkaar weer terugvinden in deze wereld als een soort. Gewoon stap voor stap.

Maar wel dat we met z'n allen beginnen aan deze reis? Dat we niet meer stilstaan, zoals we nu al te lang doen? Dat begint met het bewust worden dat wij zelf het systeem zijn. Politiek en geloof zijn eigen keuzes die wij zelf gevormd hebben; verschillen zijn alleen in de manier waarop ons is aangeleerd hoe we naar de wereld en anderen moeten kijken. Maar zullen we eerst naar onszelf kijken en in ieder geval weer het respect ontdekken? En niet alleen voor de ander, juist ook voor jezelf. Beide ontbreken te veel, ook al weten we dit niet volledig. Als we daarmee beginnen, zou dat al een eerste stap zijn om ons volledig potentieel terug te vinden, individueel en als soort. 

Vandaar deze open brief naar de wereld, maar vooral voor jezelf, dus ook naar mezelf. Want ik hoop dat ik inspirerende woorden kan schenken voor ieder, zodat we samen een compleet verhaal kunnen schrijven, dat van onze wereld. Maar dit betekent niet dat ik een verlicht persoon ben, geboren met een inzicht. Mijn leven begon zwaar, het was een grote strijd waarin ook fouten zijn gemaakt. En niet alleen naar anderen maar ook naar mezelf. Maar juist door deze strijd heb ik de bewustwording kunnen vinden die naar de liefde leidt. Loslaten wat is aangeleerd is hetzelfde als alles wat ooit geweest is. Om het aan te durven opnieuw te beginnen, deze levensreis. Ga je mee…..?

Https://www.youtube.com/@w.o.l.1332

worldofflove.wol@gmail.com

https://www.worldofflove.nl/

Hoofdpagina BLOG