Onder een mantel van tijd
Met lange schreden bewandel ik de paden des levens.
Nimmer dezelfde weg is het waar ik mij bevind.
Het moment weerspiegeld door de tand des tijds, tikt een rijkdom aan.
Momenten die als ontelbare vogels, verschijningen van intens licht, vorm geven.
Paden, sommige nu onbekend, doch als een onsterfelijk doel altijd al aanwezig.
Alleen nooit getoond, verstopt achter de horizon van het zelfbewustzijn.
Tot als een openbaring het als een verschijning komt, bijzondere momenten ontwaak in een leven.
Het is de vernieuwing van het moment, verhuld in een mantel der illusie, wat even onze ogen opent.
En in ontelbare wegen, met lange en soms korte schreden bewandeld door ons allen.
Tekent het lot des levens, net als een reden voor het bestaan, als ontelbare vogels.
Het licht van ons hart, schijnend in een gouden licht, met kansen om het te kunnen accepteren.
De grootsheid die er is, overal waar we kunnen zijn of denken het niet te kunnen bereiken.
Laat staan het te willen zien, ons blik wat alleen een troosteloos hart wilt laten zien.
Als reden en een zelfverzonnen verklaring om te kiezen voor de pijn, als een eeuwig lot bezegeld.
Een levensdoel, een van vele in juist onze kracht, is het accepteren van deze pijn.
Een weg om in te verdwalen en niet te begrijpen, in stilstand te verdrinken in een eigen gemaakte dood.
Wijsheid is een keuze: te zien dat pijn een onderdeel is van het leven, om juist niet te laten verdwijnen, een van de ontelbare illusies als een vals licht waar we ons in verblinden.
Acceptatie en omarmen van de pijn als een onderdeel van een groter doel was het steeds onze eigen keuze.
Om met gesloten ogen en een verstopt hart het niet te willen zien, de pracht die acceptatie van juist pijn zal geven.
Juist de volheid van het hart als de pijn wordt toegevoegd, zodat eindelijk het geheel kan worden begrepen.
Intens geluk, liefde en duisternis, al het leed van het bestaan, een opening die licht toont achter de verborgen horizon.
Is het juist die eenheid die zich weer kan tonen, de kracht van ons diepste innerlijke zelf.
Een nieuw weten herboren met weer nieuwe paden, horizonnen, ontelbare gezichten van een eindeloos lot.
Is het een levenspad wat ik bewandel, herkenbaar in de liefde voor mijn kinderen.
Waarin alleen het moment door de tand des tijds is veranderd, maar met dezelfde rijkdom in hetzelfde intense licht.
Zijn ondanks de vele paden en de momenten om te zien of in pijn stil te blijven staan door een eigen blinde keuze.
Dezelfde reis voor ons allen, vergankelijkheid en eeuwigheid als een en hetzelfde onder een mantel van tijd.
Zo Heey Die Is Gaaf
BeantwoordenVerwijderenJa wilde iets over een mantel schrijven d8 ik laatst, maar zo druk op het werk, gisteren op me werk toch f snel gedaan letter voor letter uit het hart ..
Verwijderen