Even...

Hou me vast, zonder woorden,  

zoals een dichter die fluistert tot mijn hart.  

Verstrengeld, als twee bomen diep in de aarde,  

waar het licht, in stilte, wordt herboren.

In dit onsterfelijke moment,  

laten we de tijd even stilzetten.  

Geen verwachtingen,  

alleen onze blik, gericht op dezelfde horizon.  

Vrijheid kiezen, al is het een korte droom  

van tijden die allang vervlogen zijn.

Wanneer ons denken zwijgt,  

omarmen we een nieuwe verbintenis,  

vergeten emoties ontwaken,  

magische vleugels op een reis  

die niet ver reikt, maar diep,  

tot in het hart dat we eindelijk verstaan.

Het licht, ooit verborgen achter de duisternis,  

geeft geboorte aan ongekende vreugde,  

terwijl de sluiers vallen  

van het zelf dat we dachten te zijn.

Dus hou me vast,  

denk niet aan de pijn van vroeger,  

het verlies van vandaag,  

de eeuwige strijd.  

Onze ogen gericht op een muur,  

een illusie die we zelf hebben gebouwd.

Hou me vast, en ga met me mee,  

laten we eerst huilen,  

onze tranen bevrijden,  

zoals een oneindige lach.

Laten we leven wat is geweest,  

het vertrek in het bestaan,  

de route die we allemaal gaan.  

Kijken in de diepe aarde,  

zien we duisternis, of het allesomvattende licht  

dat voor ons allen schijnt?

Voor we echt vertrekken,  

zonder betoverende woorden,  

laten we ons hart spreken,  

omarm me, zonder woorden.  

Behalve die van het hart.  

Even...