Onze reis

Druppels vallen, gestaag hun weg naar beneden,
Ik volg hun stille bedevaart met starende ogen,
Als pelgrims komen ze, één voor één,
Mijn blik verweven met hun zwerftocht naar het onbekende.

Meegevoerd in hun stroming, haastig omarmd,
Word ik meegenomen naar diepte, waar grond verdwijnt,
De zekerheid onder mijn voeten vervaagt,
En ik laat los, gedachten ver van de vertrouwde haven.

Was ik ooit sterk, zelfverzekerd in het leven?
Of was ik slechts een stenen beeld, gevangen in muren,
Een illusie voor de wereld, maar niet voor mijn eigen hart,
Dat fluisterde, maar nooit echt sprak, verborgen in de schaduw.

Hoe hoog die muren ook werden gebouwd,
Onmetelijke afstanden gecreëerd tussen mij en de ander,
Maar uiteindelijk slechts voor mezelf,
Want je ware zelf laat zich nooit verloochenen.

Of het nu met de dood komt, of op een te late dag,
Je zult jezelf nooit echt verliezen,
En nu, midden in het leven,
Neem ik die onvermijdelijke reis.

Durf ik mezelf te zien, in het volle licht van het leven,
Zal ik meer ontvangen dan ooit gedacht,
Dus op deze reis, die ik nu begin,
Durf ik te huilen, een tranendal dat leidt naar ware vreugde.

Emoties stromen, vertellen hun nooit uitgesproken verhaal,
En terwijl ik loslaat, val ik niet in het oneindige,
Maar word ik gedragen door onzichtbare handen.

En hoewel deze reis nu alleen lijkt,
Is dit niet het einde, want ik zal niet alleen mezelf ontmoeten,
Maar ook jou, eindelijk zien zoals je bent.

Mochten dezelfde muren om jou heen staan,
Dan zal ik ze herkennen,
En met je meegaan,
Op de reis naar het hart, naar de kracht van onze onsterfelijke ziel.

Samen zullen we die ene reis maken,
Die alles doet om vrede te vinden in het hart,
Zodat die vrede in de wereld kan stralen.