Sterven

Sterven

Wil ik die ene laatste weg inslaan,  

zonder terugkeer,  

Slechts het einde van deze reis,  

nooit wetend of een vervolg echt zal komen.

En als ik stilsta op het kruispunt van mijn bestaan,  

de wegen achter me zie liggen,  

Die bewandeld zijn in pijn en verdriet,  

afgewisseld met de prachtigste wonderen.

Waarin de eerste ontmoeting juist die met mijzelf was,  

begint het verkennen van het levenswonder,  

juist niet met onszelf.

Turend naar wat is geweest,  

herbeleef ik weer de vele stappen die ik heb doorlopen,  

En ondanks dat mijn eerste klanken in de wereld  

meegingen op een korte trip, door tranen gevuld.

Is het de laatste route,  

waarin ik niet alleen naar het licht diep in mij keek,  

maar het ook herkende in dat van jou.

De route van ons was die van het hart en het verstand,  

als kunstenaars van het leven beleefd,  

Hartstocht naar alle richtingen toe,  

die ons in stormen van emoties overal brachten,  

waar we samen verder konden gaan.

Kijkend naar jouw licht diep in jou,  

waar we elkaar echt samen zien,  

Is het toch de weg vooruit die ik kan nemen,  

of juist nog even niet.

Want elke stap in het bestaan,  

is het willen leren,  

lessen die je zelf in het leven projecteert.

Je laat ontwikkelen naar weer een heel persoon,  

met telkens weer die ene vraag diep in je,  

Die je wellicht nooit echt zal horen,  

slechts als een tintelend moment,  

diep in je aanwezig,  

waarna je verder gaat met het voor jou normale bestaan.

Is het nu waar ik juist in alle emoties,  

nu bewust over wil nadenken?  

Met alle tranen van ellende,  

maar nog meer die van geluk.

Is het kunstwerk van mijn leven nu eindelijk af,  

ten einde gekomen?  

Wil ik een nieuwe weg bewandelen in het volle leven,  

Of sla ik toch die ene weg met slechts die ene route:  

Sterven.