Stop gewoon…

Aan tijd niet meer gebonden,  

een stille wandel is onbekend geslopen in jouw bestaan.  

Geen donkere wereld noch een kleurenspektakel  

te zien dat levensvreugde voor je bevat.  

Een eentonig palet van een kleurloos leven 

omringt je met elke stap die je nu onderneemt.  

Een richting inmiddels verloren,  

meegaand met de pijnen die zich te snel lieten zien.  

Als een overweldigend geheel wil je schreeuwen naar het leven,  

een orkaan om alles te verwoesten wat je tegenkomt,  

het onbegrip dat elke keer terugkeert.  

Muren van leed zijn echter ontstaan, overal om je heen.  

Als een standbeeld dat gewoon blijft staan,  

maar met de tijd die jouw stilstaande hart gewoon voorbijgaat,  

lijkt je gevangen te zijn in jezelf.  

In ketenen van angst, waarin juist het schreeuwen naar de wereld  

een medicijn zou zijn, dat wat niet begrepen wil worden,  

een begrip wordt in jouw hart.  

Het verwerken van alle smaad die het leven heeft gegeven  

is een onmiskenbaar lot des levens,  

net als de vreugde die het zal geven  

in juist nieuwe onbekende wegen.  

Pijn ervaren, even in jezelf teruggekeerd,  

is altijd een moment dat er voor je mag zijn.  

Maar word niet dat standbeeld waarin je lijkt te leven,  

Terwijl je in die stille wandel eigenlijk al gestorven bent,  

daarmee ook alle pracht die kan komen.  

Hoewel het leed niet te vertalen is voor anderen  

in hoe dit jouw eigen hart zal raken,  

probeer te kijken naar de kleuren van het leven die er zijn,  

sluit niet meer je ogen.  

Laat je razen in alles om je heen,  

en als je hart er aan toe is weer vreugde te kennen,  

zal de wandel van je leven niet alleen meer zijn.  

Je ogen openen, net als je hart, sta ik bij je.  

En ooit als ik dezelfde wandel begin  

in hetzelfde kleurloze moment, ben jij er dan ook voor mij?  

Laat je mijn ogen dan weer openen als ook mijn hart,  

zachtjes fluisterend met begrip – deze eenzame tocht?  

Stop gewoon…