Een eindeloos moment

 

Een eindeloos moment.

 

In duizendvoud ontvouwt de wereld zich voor mij,

al draaiend als een orkaan in mijn eigen wereld.

Ik weet nog hoe het begon,

zomaar op een ochtend als zoveel anderen,

kwam dat gevoel.

 

Het nam mij mee,

eerst heel zachtjes,

maar steeds sneller.

Kon ik aan het begin van dat eerste gevoel nog even stoppen,

zoals ik zo vaak al had gestopt in mijn leven,

herken ik het weer.

 

Niet nieuw is de roep die tot mij komt,

het was er al eeuwen.

Het is de eerste stap die ik durf te nemen,

een voor mij onbekende reis,

terug naar huis.

 

De ware essentie van het zijn

in dit onsterfelijke leven,

en alleen de vorm die verandert.

En draaiend als een orkaan,

in die wereld van ons allemaal,

draai ik rond.

 

Als een dans met de wereld,

in mijn hart en met de wereld.

En met mijn levensdans draait er zoveel met mij mee:

al mijn vreugde diep in mijn hart,

meestal vergeten en verdrongen,

laten ze zich nu weer zien.

 

Eindeloos lachen klinkt als een ritme mee in deze storm,

maar ook eindeloze tranen van eindeloze momenten.

Te zien het verdriet van alle tijden,

het mogen ontmoeten van degenen van wie ik hou.

 

Als een geboorte van een nieuwe dag,

om ook de avond mee te maken.

De sterfte van iedereen om mij heen,

welke met het ouder worden van mij als mens,

steeds beter te zien is.

 

Waarna ik ook de sterfte ontmoet,

om lachend weer te beginnen in een nieuw moment.

Een nieuwe dag ontwaakt,

zonder besef van het vorige moment.

 

Ik draai rond als een orkaan,

niet een die woest is,

die alles om zich heen vernietigt.

Nee, een die het licht weer laat schijnen.

Overal om mij heen verander ik

met het verder schijnen naar mij.

 

En niet alleen mijn hart is het,

of alleen mijn verstand.

Het is alles wat ik ben,

mezelf voor het eerst gevonden.

Zowel het licht als de duisternis,

als iets nieuws,

nooit eerder aan mij getoond in welk leven ook.

Maar het is als mijn thuis,

waar ik ooit uit vertrokken ben.

 

En in deze lange reis,

met een lach en met een traan,

omarm ik elke dag die is geweest,

en nu vol besef zich weer aan mij heeft laten zien.

Ontwaakt er oneindig veel meer voor mij.

En net als de wind,

het licht dat ermee samen danst,

en de duisternis die het omarmt,

kijk ik naar één moment.

 

Juist ondanks al die ontelbare momenten om mij heen,

die met de wind als vogels hun verhaal vertellen,

besef ik dat met iedere geboorte,

en ook elk sterven,

ik eigenlijk nooit alleen was die de reis maakte,

de vorige dag weer was vergeten,

om verder te gaan in een nieuw moment.

 

En zie ik jou bij mij,

als een helft van mijn licht.

En als ik het weer besef,

komt weer de dans,

met een oneindig gelach,

samen met die tranen.

 

Herken ik weer elke ontmoeting,

hand in hand met elk sterven.

Ben ik samen met jou,

dit ene mooie licht,

dat weer kan zien,

met een volledig besef.

 

En als ik je omarm,

met alles wat ik heb,

met alles wat ik ben,

ervaar ik steeds meer,

dat alles van mij een deel is,

dat jij compleet maakt.

 

Ik heb je lief,

en we zijn samen die ene dans,

die we met ons hart beleven,

en de hele wereld om ons heen.

In duizendvoud ontvouwt de wereld zich voor ons,

een eindeloos moment.