Ontwaak... 

Ontwaak,  

fluister ik tegen je,  

neerdalend in de diepte,  

waar je al een eeuwigheid verbleef.

Dwalende zielen omringen je,  

als een carnavalsstoet,  

met een dronkenmansdans.  

Maskers glimlachen in schijnwerpers,  

onder hen duistere gezichten,  

ondergedompeld in rimpels van leed.  

Iedereen viert zijn eigen feest,  

stoppend slechts wanneer de dood zich laat zien.

Maar ontwaak,  

blijf ik zachtjes zeggen,  

terwijl ik naast je sta.  

Je blik verstart in de diepte,  

je kijkt me glimlachend aan,  

maar een tranendal toont even,  

een echte blik.

Laat mij toe,  

fluister ik nog zachter.  

Een glimlachend masker,  

een valse emotie,  

haal ik voorzichtig van je af.  

Je wilt stoppen,  

kijkt verbaasd om je heen,  

de drukte vervaagt,  

tot schaduwen die oplossen,  

net als de duisternis,  

die je omringt.

Verward reik je naar de leegte,  

verlangend naar de illusie,  

die je veiligheid gaf.  

Als een verslaafde zoek je,  

naar je masker,  

om weer vreugde te tonen,  

maar weg van je eigen hart.  

Verdwijnen in de massa,  

om niet in de stilte,  

jezelf te hoeven ontmoeten,  

alleen.

Geen oordeel toon ik,  

geen verbazing,  

na het zien van je ongeremde angst.  

Ontwaak,  

blijf ik weer zeggen,  

terwijl ik je omhels met begrip,  

en onvoorwaardelijke liefde.  

Ontwaak,  

laat het toe,  

verberg het verdriet niet langer.

Verbaasd kijk je naar mij,  

tot je samen met mij opstaat,  

nog steunend op mij,  

om te blijven staan.  

Voor het eerst hoor ik je stem,  

een lied van verdriet,  

begeleid door een tranendal.  

Ik omarm je duisternis,  

en we lopen langzaam naar boven,  

weg van de diepte,  

waar je zo lang verbleef.

Voorzichtig laat ik je los,  

wankelend kijk je mij aan,  

niet wetend,  

of je terug moet gaan.  

Maar wanneer je mijn glimlach ziet,  

en de eerste zonnestralen,  

je verwelkomen,  

kijk je met kracht omhoog,  

waar tranen verdampen,  

en een glimlach zich toont.  

Je wordt getild,  

omhoog naar het echte leven,  

en spreekt tot mij:

“Een tranendal vol onzekerheden,  

heeft mijn ziel veranderd.  

Ik kon alleen illusies accepteren,  

alles zijn,  

behalve mezelf.  

Alles spreken,  

behalve mijn hart.  

Alles laten schijnen,  

maar nooit mijn ziel.  

Nooit geleerd,  

nooit willen zien,  

nooit durven ontwaken.  

Angst voor het onbegrijpelijke,  

dreef mij weg van mezelf,  

wegkwijnend in nutteloosheid.  

Bedankt,  

jij die onbaatzuchtig,  

tot mij kwam,  

om te doen wat velen,  

zijn vergeten.  

Een licht zijn voor anderen,  

hen laten ontwaken,  

op zoek naar hun hart.  

In het licht durven leven?  

Velen vergeten het,  

omdat ook zij in hun diepte,  

dronken voortbewegen,  

in eindeloze kringen.”

Weet dat elke stap hoort bij het leven,  

maar niet zelfbewust,  

geeft het gezicht aan het toeval,  

dat ons omringt.  

Elke diepte,  

met zijn illusies,  

is een noodzaak,  

om niet alleen het licht te zien,  

maar ook de weg tot begrip.  

Waar wij noch licht,  

noch duisternis zijn.  

Er is geen keuze,  

omdat wij meer zijn,  

dan de kanten van het bestaan.  

Ooit, bij onze volgende blik,  

zal een nieuwe kracht,  

willen klinken,  

diep in ons hart.  

Waar noch duisternis,  

noch licht heerst,  

maar de geboorte van een derde weg,  

die leidt naar eenheid,  

en zacht fluistert:

Ontwaak.