Toen ik even verder keek...

 

Toen ik even verder keek...

Zomaar, plotseling,

op een mooie zomerse ochtend,

kwam het tot me.

Een heerlijke ochtendkoelte verwelkomde me,

terwijl ik, bevrijd van dagelijkse beslommeringen,

tot mezelf kwam.

Het sloeg in als een donderslag,

langs mijn ruggengraat, door mijn gedachten,

elke vezel gloeide op,

zoals de dagen die ik net beleefde.

Stilstaand, keek ik om me heen,

maar de wereld draaide door.

Alles ging aan mij voorbij,

ik, een stille toeschouwer,

staarde in de verte.

Het kwam van ver,

maar de mensenmassa om mij heen

werkte als een muur.

Niet als een zonderling willen lijken,

bewoog ik mee,

toch stormde elke stap van binnen.

Alsof ik ontwaakte uit een lange droom,

waar de wereld diep in mij verborgen lag.

Elke diepte verkend,

inspiraties als kleuren,

om in een kleurloos bestaan een schilder te zijn.

Mijn eigen kunstwerk,

geboren uit mijn hart,

gedragen door mijn ziel.

Nu ontwaakt, voel ik afstand.

Het spreekt in gevoelens,

die mijn hart vullen en om me heen cirkelen,

als een eenheid van leven,

die in vreugde vorm mag krijgen.

"Honderd meter,"

fluistert iets in mij,

terwijl de storm in mij

zichzelf duidelijker toont.

"Tachtig meter,"

het komt dichterbij,

zoals liefde, die ik nu overal herken.

Liefde in beelden,

onsterfelijk in rust,

liefde die overwint.

Liefde als strijd,

tegen mijn eigen schaduw,

of die van de wereld.

Liefde als wijze raad,

als raadsel voor het denken,

vol mysteries,

die ons verder helpen zoeken.

In geboorte en sterven,

oneindig ver,

maar ook zo dichtbij.

"Dertig meter,"

het fluisteren verstilt.

Niet gedoofd, maar in vrede gekomen.

Is het liefde of haat,

die ik in mezelf herken?

Ik vlucht niet meer voor wie ik ben,

de ontelbare emoties in mij,

zoals mijn eigen ziel.

Ik ben liefde;

ik ben haat;

ik ben de strijd.

Positief en negatief,

een dans van emoties,

uit alle richtingen,

die als een mantel om mij valt

en rust brengt.

Niet langer verdwaald in elk gevoel,

maar eindelijk het geheel ziend.

De balans wordt herboren

in wat ik voel,

en met deze balans,

zie ik een ander verschijnen,

alsof ik voor het eerst kijk

en nu pas herken.

Niet mijn eigen hart,

maar dat van een ander.

Het nulpunt is bereikt,

en jij staat op dezelfde weg als ik.

Even sta je stil,

kijkt naar mij,

en een vreemde herkenning

ontstaat in jou.

Is het dezelfde pijn

die ik in jou zie?

Dezelfde zoektocht,

die de grenzen van dit tijdelijke bestaan overschrijdt?

Ik zie het licht in je schijnen,

liefde voor het leven,

gepaard met alle angsten

die kunnen bestaan.

Het is dezelfde dans

van licht en duisternis

die jou omringt.

Maar met de vrede

die ik heb gevonden,

kijk ik naar je

en zie de compleetheid

die in jou wacht.

Het is dezelfde weg

die ik ook heb bewandeld,

waarop wij allemaal,

in verschillende verhalen,

ons pad zoeken.

En terwijl ik het in jou herken,

zie ik dezelfde donderslag

in jouw hart.

Op deze mooie zomerse dag,

terwijl het leven doorgaat,

zie ik geen tranen meer

van verdriet of eenzaamheid.

Ook niet meer het gevecht

tegen de zinloosheid van bestaan.

Voor het eerst zie ik een glimlach,

een herkenning,

het begrijpen van het geheel

in je eigen ziel.

Vreemdeling,

je gaat verder op je pad,

en ik volg de mijne.

Maar als ik om me heen kijk,

zie ik dat mijn kunstwerk

niet alleen van mij is.

De kleuren van emoties

op het doek van het leven,

zijn van elk leven om mij heen.

Het is dit korte bezoek,

op deze zomerse dag,

dat met de koelte van het moment

een diepere eenheid bracht.

Omdat ik wist,

en durfde te omarmen,

de balans in mezelf,

en in ieder ander.

Ook al is het nog niet gevonden,

maar dat is onze weg.

En straks,

zal ook jij zeggen:

"Toen ik even verder keek..."