De omarming van vergankelijkheid

 

De omarming van vergankelijkheid 

Niet als een toevalligheid,

maar plots gekomen,

losgerukt uit dagelijkse stappen,

van steeds dezelfde route.

Geen verrassing meer,

maar een cadeau

van veelzijdigheid,

het bereiken van een kort moment,

met even de kick,

die kan worden gehaald

uit het even anders zijn.

Al is het een geboren illusie,

die ons wakker houdt,

of juist laat slapen,

in de armen van vergetelheid.

Nee, niet als een toevalligheid,

zoals je daar nu staat,

op het kruispunt

van jouw kleine bestaan.

Zoals je nu kijkt,

in de diepte van je ziel,

zoals je nu hoort,

de klanken van je eigen hart

die eindelijk spreken,

alle verhalen van het leven,

die je niet hebt willen zien,

of waarin je bent verdwaald

ver van je diepste zelf.

Op dat moment,

als vreugde en weemoed

niet langer belangrijk zijn,

komt het besef,

de laatste trede

van jouw persoonlijke reis:

de omarming van de dood.

En als de laatste adem

je bijna meeneemt,

herken je voor het eerst

dat eerst het besef moet komen,

een woord,

of een mooie spreuk,

die de magie heeft

om deuren te openen

naar de oneindigheid die jij bent.

Dan kun je de kracht omarmen,

en de wil tot geloof

in je eigen kunnen.

Want nooit ontstaan dromen

als vanzelf.

Toeval en fantasie,

dezelfde sleutels

die leiden naar je hart,

met de keuze geschapen

in goddelijk besef:

afwachten

of zelf kiezen.

Wanneer deze laatste klanken

van vernieuwd zelfbesef

tot je komen,

omarm je de dood terug,

en keert de laatste adem

terug in de vergetelheid van het moment.