De taal van ons hart

 

De taal  van ons hart

Zonder denken

Zweef ik tot immense hoogtes,

Tussen de wolken en de zon.

Als een vrolijk kind dans ik,

Met alle vogels om mij heen,

Schaterend als een zang.

Niet altijd begrepen

Door anderen om mij heen,

Maar wij, voor ons twee,

Delen een geheime taal,

Die van ons immense hart,

In liefde samengekomen.

Maar heel soms,

Als ik met een donder val,

Met beide benen op de grond,

En de stilte zich laat zien,

Zoek ik met angst de vreugde,

De oneindige vreugde,

Waarmee ons hart ons verwarmt.

En als ik radeloos wil vluchten,

Kan ik geen stap meer doen.

Zijn het mijn benen

Die verdwijnen,

Diep in de grond.

En als paniek wil komen

Met een blind geraas,

Is het zachtjes een stem

Die jij laat horen.

Als ik door de tranen

Weer kan kijken,

Is het niet het verdwijnen

Van ons hart.

Vorm ik diep in de aarde

Een boom die tot de hemel reikt.

Een wereld vormt ons bestaan,

Een eindeloos leven,

Wat zijn verborgen waarde

Ons laat zien.

Rijker zijn wij geworden,

Omdat we nu weten:

De eindeloze vreugde,

Maar ook het verdriet

Waar ons volle hart uit bestaat,

Is niet meer een blinde liefde,

Maar leven in alwetendheid.