De Reis van Bewustzijn: Liefde, Leven en Transformatie

 

De Reis van Bewustzijn: Liefde, Leven en Transformatie

Je kent het vast wel, de verhalen over geestelijke begeleiders. Je hebt er één, en dat is het hoofd. Die is uniek aan jou gekoppeld. Daarnaast heb je nog, zal ik maar zeggen, nevenbegeleiders die niet vast aan je verbonden zijn, maar die een bepaalde band met je hebben. Dit kan een band vanuit dit leven zijn, of een vorig leven. Vaak lopen verhaallijnen synchroon door tussen twee levens die qua tijd elkaar opvolgen. Een tijd ertussen is ook mogelijk, omdat ruimte en tijd geen vast punt zijn. Ze hebben geen vaste definitie waar wij vanuit kunnen gaan. Hoewel er wel wiskundige modellen en leerbegrippen zijn die hiervan getuigen. Het vaste uitgangspunt heeft als anker het bewustzijn dat op dit moment gelend is voor de grote massa. Wat de massa als waarheid omarmt, is op dat moment ook de waarheid.

Individuele mensen die buiten het kader denken en waarnemen, zijn in twee groepen te categoriseren: de mensen die in een neerwaartse spiraal leven, en diegenen die verder kunnen kijken. In eigenlijke zin kan je zeggen dat de eerste groep qua bewustzijn meer tot het dierlijke niveau behoort. En toch ook weer niet, omdat dieren (en het plantenrijk) leven en reageren via hun instincten. Bewustzijn zoals mensen dat hanteren, is een volgende stap in de vorming van ons levens- en ontwikkelingsniveau. Het is niet iets bijzonders, maar een natuurkundig begrip. Niet iedereen omarmt deze kennis, omdat dit geen algemeen geaccepteerde regel is die gezien en begrepen wordt.

Mensen die in een lager bewustzijn bestaan, leven vaak in agressie en geweld. Het zijn eigenlijk de lagere dierlijke instincten waar men niet los van weet te komen. Dit is een leermodel, en hoewel dieren karma-technisch geen 'rekening' voor dit gedrag opbouwen, geldt dit wel voor mensen. Ook dit is onderdeel van een natuurlijk leerproces. "Vallen en weer opstaan" is een gezegde dat binnen de normale menselijke kringen wel bekend is. Maar het bevat een hogere en krachtigere waarheid waar men vaak niet meteen aan kan denken. En degene die dat wel kunnen, bevinden zich aan de andere kant van de groep: mensen die meer kunnen zien en voelen.

De attentie voor hun innerlijke zelf is zodanig ontwikkeld dat ze buiten het 'normale' kader kunnen zien. Deze vrijdenkers zijn juist degenen die op menselijk niveau enorme verbeteringen kunnen voortbrengen. Niet alleen in de zin van technische en wetenschappelijke innovaties, maar bijvoorbeeld ook in literatuur die buiten de maatschappelijke kaders valt. Hiermee proberen ze de massa te bereiken, een positieve vonk die een bewustzijnsverruiming met zich mee kan brengen.

Dit vrijdenken, of het vermogen om met een bredere blik de werkelijkheid vollediger waar te nemen, wordt niet altijd begrepen en geaccepteerd. Vooral in het verre verleden werden zulke mensen gezien als ketters of heksen, aanhangers van de duivel. Omdat wat zij verkondigden zó tegen het heersende wereldbeeld inging, dat angst en woede vaak de enige reactie waren. Of omdat men niet wilde dat de grote groep een dieper zelfbewustzijn zou ontwikkelen, omdat dit de macht van enkelen in gevaar zou kunnen brengen.

Geef nu eerlijk antwoord: draait het nog (te) vaak om macht? Dat is toch een feit? Of het nu binnen en tussen geloofsgemeenschappen is, of tussen groeperingen die een regering moeten vormen vanuit hun (vaak) tegengestelde uitgangspunten. Zelfs de mensen op straat die het begrip ‘burenruzie’ hebben doen ontstaan. Hoewel vergissingen en fouten menselijk zijn, is de oorzaak van dit alles toch vaak te koppelen aan het verlangen naar macht of meer materiële middelen? Zelfverrijking in plaats van aan het grotere geheel denken?

Dit alles is geen schande die ons als 'mislukt ras' neerzet. Nee, het is de overgang van dierlijk bewustzijn naar een hoger niveau van bewustzijn, waarin zelfbewustzijn aanwezig is. Zoals we dat kennen op menselijk vlak. Het neerzetten van een algemene waarheid, evenals een hoger en lager bewustzijn, met alle gevolgen op maatschappelijk niveau (binnen en buiten de landgrenzen), is een normaal en logisch proces. Het is een natuurlijke orde die wij allemaal doorlopen, omdat het een van de uitgangspunten is waaruit deze universele werkelijkheid opgebouwd is.

En als ik schrijf vanuit een hoger weten, vinden de woorden vanzelf hun weg. Ik zoek ook mijn lagere bewustzijn op om zijn uitgangspunt te achterhalen, iets wat onder de meeste van ons schuilt in het dagelijks denken, is mijn vermoeden. Als ik het in mij laat spreken, zou ik het volgende zeggen:

“Maar geestelijke begeleiders, waar men het nu steeds over heeft! Dat is toch onzin? Bedoel, als ze er echt zijn, heeft iedereen toch een goed en rijk leven? Zou er geen oorlog zijn, geen armoede, geen ziekte, en al dat negatieve gedoe waar we nu massaal mee te kampen hebben? Dat zou dan alleen voor de enkeling zijn, degene die het dan zou verdienen om zonder geestelijke begeleider te moeten of mogen leven. Dat zal dan best een straf zijn die opgelegd wordt vanuit een hogere orde. En hebben we het allemaal goed? Wordt er goed voor ons gezorgd? God, als die aanwezig is, heeft ons al verlaten. Bedoel, ik hoor nooit zijn stem of aanwezigheid. Mag zijn wonder niet aanvaarden. En dan moet ik het wel aannemen dat er geestelijke begeleiders zijn? Nou, stel het was echt zo, doen ze verdomd weinig. En hoe staat het dan met ons privéleven? Toch geen lekker idee dat elke seconde naar mij gekeken wordt? Ik hoor niets en ik zie niets. Ik ervaar niets en ik word met niks geholpen. Ik moet alles zelf doen. En kijk wat er is: ik werk me te pletter voor maar een beetje, terwijl de ander bulkt van het geld. Maar ik mag blij zijn dat ik een klein huisje-boompje-beestje heb. Want veel mensen hebben zelf dit niet. En al die organisaties die voor vrede en welzijn onder de mensheid werken, die voor dierenrechten opkomen, en telkens roepen dat meer natuur de oplossing is: zijn dit net als die geestelijke begeleiders? In theorie aanwezig, maar in daadkracht niet? Want als ik alleen al de laatste 50 jaar terugblik… De oorlogen overal, het leed onder de dieren, de ruzies tussen mensen omdat ze anders zijn, en de natuur overal waar ik kijken kan. Alles, ja alles, is alleen maar slechter geworden. Terwijl organisaties blijven komen en groeien, macht krijgen omdat ze gehoord worden en daarmee meer financiële middelen verkrijgen. Is dat de oplossing? Dat is toch net als een godsbegrip of het verkondigen van geestelijke begeleiders onder de mensheid?”

Net als er een lager bewustzijn is, is er ook een hoger bewustzijn. Natuurlijk zit er geen wezenlijk verschil tussen beide, maar dat is een wetmatigheid van een hogere orde. En eigenlijk ook de leidraad van mijn verhaal. Met de hoop dat het een vonkje geeft tot jouw denken en je in staat zal stellen om meer te zien van wat in jou zit. We blijven met z'n allen een leven lang leren, van de geboorten tot de dood en de hergeboorten. De dood is geen einde van een eeuwige weg, alleen een transformatie van hoe we onszelf kunnen projecteren in de werkelijkheid waarin we ons op dat moment bevinden.

Dit hogere weten zou het lagere weten antwoorden met het volgende:

“Elk kind wordt door zijn moeder en vader met liefde omarmd als het ter wereld is gekomen. Wanneer het kind groter wordt in zijn ontwikkeling en de wereld steeds meer op eigen benen zal gaan staan, zal het kind losgelaten worden. Dit loslaten betekent geen afwijzing in het bestaan. Het betekent niet dat je elkaar moet bedanken voor die paar jaren samen, maar dat het kind, dat tot een volwassen persoon is geworden, zijn eigen weg moet vinden. In de grote linie moet het zelf doen. Het moet zelf de kracht opzoeken en ontwikkelen die vorm kan geven aan zijn eigen leven en een ontwikkeling kan geven tot een eigen kijk op de wereld. Gedrag dat is geschonken bij de geboorte wordt min of meer losgelaten, zodat de eigen unieke ‘ik’ kan worden bereikt. En dit kan lang of kort duren. Dit zijn de eerste stappen in een beginnend leven. En als het kind zich tot een volwassen persoon ontwikkelt, komt er een eigen wereld met een eigen gezin. Waarin ook de pracht en liefde van de ouders erbij betrokken wordt. Want hoewel we het allemaal zelf moeten doen, is de liefde die mensen kan verbinden altijd de hoogste waarde die er is.

Natuurlijk is dit een voorbeeld van hoe het zou moeten gaan. Dat het niet altijd zo gaat, is geen wereldvreemd verhaal. Hoeveel kinderen worden geboren zonder ouders? Of hebben ouders die alleen geweld kunnen schenken aan hun eigen kroost, omdat ze er een kick van krijgen om dergelijk gedrag te uiten, zelfs naar hun eigen kinderen? Of misschien omdat ze zelf door hun ouders zo behandeld zijn? Dit gedrag wordt dan als hun werkelijkheid gezien en behouden. We hebben ooit geleerd om aangeleerde waarden en normen overboord te gooien. Dit geldt ook voor het eigen gedrag en de reacties naar jezelf en de wereld toe. Je krijgt een volledig pakket mee. Dit gaat op stoffelijk niveau via de genen, maar ook in de opvoeding. En helaas vaak met de harde hand, als je niet in een sociale, ondersteunende omgeving verkeert. Naast geweld zijn er ontelbare andere factoren aan te wijzen: seksueel misbruik, mishandeling, moord... Dit zijn nog maar de basistermen. Als soort zijn we zo creatief in het verzinnen van manieren om moord en doodslag te plegen. Alsof het dierlijke, lagere bewustzijn nog het hoogste woord heeft. En dat is ook vaak zo, want we behoren niet per definitie tot een hoger of lager bewustzijn. Onze kijk op het leven kan op dat gebied behoorlijk verschillen. Eigenlijk is ons gedrag net zo vreemd en divers als de tijd en ruimte die we nu ervaren. Er is geen constante, er is geen uitgangspunt. Je bent niet alleen duisternis of licht. Symbolisch kun je het zien als een kleurenspectrum, dat bestaat uit lichte en donkere kleuren. Dat we negatief staan tegenover het 'anders zijn', en dat we denken vrij te zijn, maar eigenlijk in aangeboren gedrag leven, is wederom geen schande. Sterker nog, het is, zoals eerder gezegd, een vaste route op ons ontwikkelingspad. Hoe kun je anders de liefde en kracht zien in anders zijn, als je niet eerst de haat en het onbegrip hebt gekend? Beide moeten we omarmen om ze te kunnen verbinden. Alleen wij mensen denken vaak in termen van dit ene leven, en dat de dood een einde is. Veel mensen zien wel een vervolg, maar dan als een nieuw begin. Terwijl de leer geen einde kent, maar alleen een transformatie van onszelf. De leer gaat verder, maar in dit bewustzijn waarin we ons nu bevinden, is veel niet meer bekend, omdat onze kennis op een hoger niveau gesloten ligt. In wezen zijn we net als een klein mosterdzaadje: klein en nutteloos, zoals het lijkt. Maar het bevat in zich wel een groot leven. Dit komt niet spontaan aanwaaien, maar is al lang in het zaadje ingesloten. Zo moet je ook kennis zien: we weten meer dan we ons nu als mens in deze tijd en ruimte bewust zijn. Niets meer en niet minder."

Ik weet nog dat ik geboren moest worden, de reden waarom ik mijn ouders heb gekozen voor de leerweg die ik persoonlijk wilde volgen. Ik weet mijn laatste sterven nog, maar na het sterven en de wedergeboorte in dit leven is voor nu nog een grens te ver. Maar het besef is er wel. Ik weet dat ik als kleine baby volledig bewust was. Dit bewustzijn verdween langzaam, achter wat ik zou zeggen 'gesloten deuren'. Als ik te veel opensta, komt dat in mijn leerontwikkeling in dit leven in de weg. Wat ik wel weet, is dat ik naast dit open bewustzijn ook aura's kon zien en kon communiceren met mijn geestelijke begeleider. Nu moet niet het idee ontstaan dat ik dit nog steeds doe. Ik heb, hoe klein ik ook was, afscheid moeten nemen. Hij zal er altijd zijn, op de achtergrond, maar zonder zich te laten merken. En waarom? Denk dan even aan het stukje terug dat ik eerder schreef: als een kind goed ter aarde komt, moet het zijn eigen weg vinden. En dat deze weg niet altijd makkelijk is, hoef ik niet te verduidelijken. Het leven is zwaar en niet altijd leuk. Het kent vele schaduwkanten. Maar mensen die te vaak in de schaduw zitten, willen soms alleen maar nog in die schaduw blijven. Net als mensen die te veel in het licht willen staan, maar daardoor vaak verblind worden door dat licht, en de andere kant niet willen accepteren. En zeg je nu van wel? Is dat echt zo, als je nu eerlijk bent? En kijk je naar die kant in jezelf waar je eigenlijk nooit naar wilde kijken?

Geestelijke begeleiders begeleiden ons naar een nieuw stoffelijk leven. Maar de weg die we moeten afleggen, moeten we zelf bewandelen. Om meer liefde en rijkdom te kunnen bereiken, meer wijsheid en verlichting te kunnen verkrijgen. Zelfs in het sterfproces nemen we de eerste treden naar een hogere werkelijkheid, die we eerst zelf moeten ondergaan. Natuurlijk kunnen we contact hebben met een hogere bestaansvorm en dit ervaren, maar wat je moet voorstellen is het begin van het bestaan tot het einde van alles: de weg van de oerknal tot alles vergaat. Dit is een energetisch proces dat je horizontaal kunt aanschouwen, als een moment waarin alles ontstaat en vergaat. Alleen het kleine gedeelte dat de stoffelijke materiële wereld voorstelt, heeft nog verticale energielijnen. Dit is het stuk lineaire tijdsbesef waarin wij ons nu bevinden. Het meemaken van een begin en een einde: het jaar 200 voor Christus, de middeleeuwen, de jaren 70 tot nu, maar ook de toekomst. In deze stoffelijke werkelijkheid hebben we een begin en een einde nodig. We moeten geboren worden en sterven om weer geboren te worden, zodat we als entiteit niet instinctief handelen, maar juist ons zelfbewustzijn kunnen laten ontwikkelen. En omdat we op een ander tijd- en ruimtevlak eigenlijk indirect contact hebben met ons hogere (en lagere) zelf, krijgen we vaak via een hoger gevoel informatie die ons kan helpen. Dit wordt te vaak gezien als iets wat van een andere entiteit komt, terwijl het vaak alleen uit ons eigen weten komt. We zijn volledig, alleen de toegang tot dat besef is er niet. En dat is precies ons leerplan, van ons allemaal. Dat wil niet zeggen dat er geen geestelijke entiteiten zijn. De weg naar de dood en het hiernamaals is een weg die we zelf moeten bewandelen. Sommige blijven in deze stoffelijke werkelijkheid om hun naasten bij te staan en te helpen, maar dit is slechts tijdelijk. Hoewel er uitzonderingen zijn, is dat meer een gevangen verdwaald zijn dan een gave van een geestelijk begeleider.

Geestelijke begeleiders geleiden ons in een nieuw stoffelijk leven. Ze zijn er voor even in bewustzijn, maar daarna staan ze op de achtergrond, omdat we het zelf moeten leren begrijpen. Ik hoop dat mijn schrijven een vonkje geeft in jou, hoe diep en klein ook. Het leven en ons bestaan is ons gegeven, we kunnen leren van elkaar. Of we dat nu willen en kunnen? Dat is voor ieder nu de vraag. 

Bedankt voor het lezen van mijn blogartikel.