Grensloze Verbondenheid
Grensloze Verbondenheid
Opkijkend omhoog is de tijd mij verloren gegaan.
Ik snik nog na, krampachtig, als ik zo verloren sta.
Waarom ben ik hier? Dat is mijn grote vraag.
Vervlogen momenten vallen nog met de laatste tranen omlaag.
Wetend waarom ik hier sta, te wachten in een eeuwigheid,
waar langzaam de seconden voorbijglijden in een tijdloos besef.
De laatste treden van mijn tocht zijn bereikt,
met voor mij een grote deur.
Zomaar verschenen in mijn zicht, was het een dieper weten,
wat het volgende moment zal zijn, als ik de kracht weet te vinden.
En als mijn hand eindelijk op de deurknop rust,
kijk ik nog even achterom naar mijn oude bestaan.
Een wereld vol vreemden, ieder zijn eigen weg te gaan,
leven overal, maar hoe vaak niet gezien door een ander.
Alsof ik als een schim was verscholen, ik er niet aan deed.
Was het zo plots tot mij gekomen, een stralend persoon.
Een wonderlijk leven, met gelijk al die verbondenheid.
De vonk die ons tot elkaar bracht, werd al snel een diepe verbondenheid.
Ik was geen wees meer van het leven, verdwaald en helemaal alleen.
Je was mijn liefde, een maatje en zoveel meer.
Het leven samen bracht ontelbare beproevingen met zich mee,
de liefde blijft onze grootste kracht,
een bron van schepping voor een gedeeld bestaan.
Nooit meer strijd tussen onbekenden die mij niet wilden horen.
Vanaf nu ons avontuur, een levenslange belofte,
het vervullen van wat ons hart verlangt.
En terwijl ik alles overzie, en je daar in de verte nog ziet staan,
komt er een kleine glimlach, samen met een stralend hart.
Wat je warmte geeft, een ongetemde liefde.
En omhoogkijkend naar boven, zijn het nog de laatste tranen die je laat gaan.
Vervlogen momenten, allemaal daar.
Maar de liefde die we zelfs nu delen,
is een creatie van een dieper weten.
We komen weer bij elkaar.
En terwijl ik vol warmte dan de deur open,
is het de dood die mij welkom heet,
nimmer in verdriet, maar een dieper weten.
Tot gauw.
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...