Het Levenskunstwerk dat Ik Creëer
Het Levenskunstwerk dat ik Creëer
Ik raakte mezelf aan,
intens en zelfbewust.
Tintelingen als een warm gevoel,
als ontelbare lichten,
vliegend om mij heen.
Met ontelbare kleuren,
dwars door alles heen.
En elke kleur,
als een perfecte wereld,
vliegt overal.
En daar waar chaos lijkt te zijn,
is reden en balans,
een dieper weten.
En als ik mezelf aanraak,
en al het fantastische wil bekijken,
wat mijn leven mij al heeft gegeven,
is er nog steeds de tinteling.
Overal om mij heen,
tot diep in mijn hart.
Maar niet meer de warmte.
Een kleurenpracht,
veranderd in een kleurloze vorm.
En als ik even niet wil denken,
elk begrip uit mijn verstand wil bannen,
helpt het verstoppen in de illusie niet meer.
Omdat ik het al heb gezien:
de stille leegte,
in de diepte van mijn eigen ik.
Zelfherkenning.
Elke richting heeft een doel.
Elke leegte is een kans,
te vullen met bouwstenen,
die anderen ons hebben gegeven,
om ons te vormen naar hun beeld.
De stevigheid die getoond wordt,
is slechts onze onwetendheid,
van het beginnend leven,
tot de sterfte komt.
En elke herkenning die kan komen,
lijkt een gift te zijn van wat het hart wil geven.
Elke traan,
elke vreugde die opkwam,
overwinningen die werden gedeeld,
met een schreeuw in het leven,
om er te kunnen zijn,
gehoord te worden,
gezien en bekeken,
te weten dat je leeft.
Was niets anders dan een sterfte,
waar je al die tijd al in verbleef.
Naar jezelf toegaan,
daar waar tranen niet meer kunnen komen,
waar elk gelach is afgestompt,
in de leegte,
het verste punt in je eigen hart,
daar waar niemand kan komen.
Is het jouw unieke eigen kans,
om te gaan creëren,
als de kunstenaar van het leven.
Omdat leegte niets anders is dan een gift,
om te kleuren naar wat jij bent.
Want het is diezelfde leegte in je,
die niets anders is dan een deur naar jezelf toe.
het verder bewandelen van de route,
die al lang geleden bewandeld is.
Is alleen maar het lopen van een verre tocht,
in dezelfde cirkel,
weg van je eigen zelf.
Maar luisteren naar de stilte,
de kans geven er te mogen zijn,
zal een deur openen,
de enige route,
naar jezelf toe.
En vormloos als je bent,
zal een diepere kracht je gaan ervaren.
Wat nimmer betekent, is alleen maar een lach.
Juist eerst de angst,
en een oneindige woede,
die later pas zullen samengaan met intens geluk.
Een beginnend kunstwerk dat jezelf creëert,
penseelstreken op het lege doek.
De illusie herkennen,
en de leegte diep van binnen.
En als zinloze strepen,
de rijkheid van de ontelbare emoties in je herkennen,
zal je het mooiste ervaren.
Het herkennen van jezelf.
Als een ontmoeting met een vreemde.
Voor de allereerste keer.
Is het durven toelaten van een traan.
Te mogen falen bij een wens.
Jezelf ontmoeten.
Voor de allereerste keer.
Is het durven toelaten van alle vreugde,
de humor van de dag,
waarin de kracht van het normale licht besloten ligt.
Jezelf ontmoeten.
Voor de allereerste keer.
Is niet vluchten
voor het licht dat er wil zijn,
in zijn allermooiste pracht.
Voor de duisternis die wil komen,
waar nimmer uit te spreken woorden
als projectie al zijn.
Voor de allereerste keer.
Dat je het gewoon even niet meer weet,
loop dan niet weg voor de schreeuw,
het roepen naar jezelf.
En juist naar de ander,
om er te mogen zijn.
Want dit zijn juist alle kleuren
die vorm geven aan jezelf.
Een hergeboorte,
met maar één weg vooruit.
Herkennen van het zelf,
in elk facet een kleur,
die van het diepste duister,
en het mooiste licht.
Is niet de chaos die het lijkt te zijn.
Veel dank Het totale werkstuk is erg aantrekkelijk.
BeantwoordenVerwijderenOok bedankt voor het lezen en reageren.
Verwijderen