Ontmoeting in stilte

Ontmoeting in stilte

Heel voorzichtig haal ik het te voorschijn,

de opkomende maan verlicht

de nog donkere hoekjes in de kamer.

Elk moment geeft de verlichting zijn aanwezigheid,

met de drukte van iedereen die komt.

Maar nu nog even niet,

en in de nog aanwezige stilte

hoor ik alleen mijn adem ruisen door de kamer.

Stil genietend, alsof ik op een zomerdag

aan de zee geniet. Maar nu,

in het nog donkere vertrek,

zo heel alleen.

Ik open mijn handen,

om ondanks mijn opkomende dagdromen

het toch te kunnen zien.

Want al die tijd draag ik het bij mij.

En als ik het weer zie,

dansen tranen en een glimlach in mij.

Alsof op de mooiste klanken

een ritme ontstaat, dat even

overal nagalmt.

Als ik kijk naar wat ik vasthoud,

een klein kistje, zo mooi,

open ik het heel even, voor mij alleen.

Mijn blik ontmoet alles wat het herbergt:

liefde. Wat verloren was in de tijd,

wat is: een onsterfelijke liefde van het moment.

Al mijn dromen die ik nog heb,

maar ook die ik al zo lang heb losgelaten.

En even, als ik goed kijk

en alles weer ervaar,

is het dezelfde traan met een glimlach,

wat met een dieper weten

door alle jaren.

Ik sluit het kistje weer,

stop het terug in mijn hart,

nog nagenietend van het ontmoeten

van mijzelf,

voor de avond weer begint.

Met iedereen van wie ik hou.