De stilte van de storm
De stilte van de storm
Even maar
Een onmiskenbaar gevoel
Alsof ik je even aanraak,
Met een bezieling zo intens,
Dat het stilte toelaat
Om de storm te kunnen horen.
Wentelingen overal,
In het speelveld van een eeuwigheid,
Zijn het al onze dromen,
Vergezeld door angst,
Gedragen met een kracht
Om na elke val
Weer op te staan.
Overwinningen die komen,
Vergezeld door een nieuwe kijk,
Met een nieuwe morgen,
Geboren vol hoop,
Om nieuwe wensen uit te laten komen.
Een scheppend moment,
Met geboorte, sterfte en wedergeboorte,
Wat je even met mij deelt
Door een aanraking
Die elke afstand overwint.
In de stilte van de storm
Waar ik mij in bevind,
Weet ik nu hoe ik uit die stilte
Weer meedans
En me overgeef aan onze nieuwe morgen.
En dat is het loslaten
Van de allerlaatste pijn
Die ik nog draag.
En als ik het goed aanschouw,
In mijn open handen,
Mijn niet meer verborgen hart,
Is het jouw glimlach
Die deze laatste lasten
Van ooit opgebouwd verdriet
Mij vleugels geeft.
Samen vliegend naar een nieuw moment,
Het onbekende van de morgenzon.
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...