De stilte van de storm

 


De stilte van de storm



Even maar

Een onmiskenbaar gevoel

Alsof ik je even aanraak,

Met een bezieling zo intens,

Dat het stilte toelaat

Om de storm te kunnen horen.


Wentelingen overal,

In het speelveld van een eeuwigheid,

Zijn het al onze dromen,

Vergezeld door angst,

Gedragen met een kracht

Om na elke val

Weer op te staan.


Overwinningen die komen,

Vergezeld door een nieuwe kijk,

Met een nieuwe morgen,

Geboren vol hoop,

Om nieuwe wensen uit te laten komen.


Een scheppend moment,

Met geboorte, sterfte en wedergeboorte,

Wat je even met mij deelt

Door een aanraking

Die elke afstand overwint.


In de stilte van de storm

Waar ik mij in bevind,

Weet ik nu hoe ik uit die stilte

Weer meedans

En me overgeef aan onze nieuwe morgen.


En dat is het loslaten

Van de allerlaatste pijn

Die ik nog draag.

En als ik het goed aanschouw,

In mijn open handen,

Mijn niet meer verborgen hart,

Is het jouw glimlach

Die deze laatste lasten

Van ooit opgebouwd verdriet

Mij vleugels geeft.


Samen vliegend naar een nieuw moment,

Het onbekende van de morgenzon.









Reacties

Populaire posts van deze blog

Art Karel Fehr

Thuis

KANKER: Een Epidemie van Stilte en Verwaarlozing