Eindelijk Thuis

Eindelijk Thuis

Een verdwaalde kijk,

gevangen in een moment,

waar tijd zich ontbindt

en ruimte zich uitbreidt.

Starend in de verte,

het onbekende lonkend,

oneindigheid weerspiegeld

in elke schittering van het universum.

Sterrenstelsels geboren

uit een vonk van het eeuwige,

uitwaaierend naar het vormeloze.

Daar, waar stilte spreekt

en chaos zich hervindt,

ontstaat een nieuwe cyclus,

een kringloop zonder begin of einde.

Zo kijk ik,

ver van hier,

en tegelijk diep in mijzelf.

Afstand vervaagt,

grenzen verdwijnen,

een nieuw begrip ontstaat.

Ik zweef in een wereld

waar wetmatigheden dansen,

vernieuwend,

toch zo bekend,

als een eeuwenoude melodie

die mij herinnert aan iets

dat ik ooit wist.

Een andere orde openbaart zich,

een fluistering van het goddelijke.

Het dringt tot mij door:

ik mag aanschouwen,

de sluier is opgeheven.

En terwijl ik adem,

ademt het universum mee,

verbindend wat verloren leek.

Ik omarm het geheel,

heelheid die mij verwelkomt

na een lange reis.

Uit de armen van de dood

keerde ik terug,

geleid door het stervensproces,

waar ik losliet wat niet meer was,

en vond wat altijd is geweest.

Het licht roept,

een fluistering die zingt

van thuiskomst, van eenheid.

Niet langer verdwaald,

niet langer zoekend,

maar eindelijk thuis.

De eeuwigheid,

die zacht en onvermijdelijk

mijn wezen vult,

verbindt alles wat ik ben

met alles wat ik ooit zal zijn.