De Melodie van het Bestaan

De Melodie van het Bestaan

In een eindeloosheid

Zonder ingestelde hindernissen

Ben ik onderdeel van universums

En zwevend in de oneindigheid

Is het een herkenning van een eenheid.

Beweeg en transformeer ik me met grenslijnen

Tussen uitersten die schitteren in de oneindigheid.

En het is een dieper weten dat mee ademt

In het ritme van mijn hart.

Wiens klanken als een overweldigend muziekspektakel

De diepste emoties weten te bewegen

In een sterven en geboorten.

In elk begin samen naar een einde

Is het een voorstelling die zijn dans maakt

Met alle sterren om mij heen,

Samen met kleur en pracht,

Nimmer door een sterveling ontvangen.

Tot ik stilsta, heel alleen,

Mij terugtrek uit elk spektakel

Van de voor mij omringende schoonheid.

Een dans in duizendvoud met alles om mij heen

En de stilte die mij plots treft.

Ben ik niet alleen,

Omringd door drie karakters,

Niet met woorden te beschrijven, een bovennatuurlijk fenomeen.

En als ik het mag lezen,

Het boek van een kort en tijdelijk leven

Dat aan mij wordt gegeven,

Daal ik in een duisternis naar beneden.

En hoe ver mijn trip omlaag duurt,

Hoe meer de eindeloosheid van mij zich niet meer toont.

In plaats daarvan weer die hindernissen

Van zo lang geleden.

En op het moment dat ik ben aangekomen,

Daar waar ik even diepere lessen mag ervaren,

Is het een hemels licht dat mij nog even begeleidt.

Als mijn tranen gaan stromen,

Vervullen kreten de ruimte van mijn smart,

Om het niet meer kunnen weten 

Van de oneindigheid om mij heen.

Verdwaal ik dieper in onwetendheid

En worden mijn tranen oneindig met zoveel pijn.

Terwijl in mijn nieuwe bestaan nieuwe geluiden tot mij komen,

Vreugde en respect waarin een geboorte wordt gevierd.

Is het mijn tranendal dat mijn sterven alleen tot mij laat zien.